γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Πέρα από φωνές και πανηγυρισμούς, καλά είναι και αυτά μέσα στην γενική πτώση αξιών, πρέπει να δούμε με μια ψυχρή ματιά τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών. Ότι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός, μπορεί να είναι και ένα καραφλό κεφάλι μου έλεγε κάποτε ένας καραφλός φίλος. Ας πάμε όμως και λίγο σοβαρά.
Η Μελόνι είναι πρώτα από όλα πιστή με την ΕΕ και δεσμευμένη με όλους τους κανόνες και νόμους και φυσικά τις συμφωνίες δεν θα τις μάθουμε ποτέ. Ότι είχε γίνει με τον Σαλβίνι ο οποίος και το πλήρωσε πολύ ακριβά, τόσο εκλογικά όσο και σε προσωπικό επίπεδο με σοβαρότατα δικαστήρια που έτσι και κάποια στιγμή μείνει εκτός πολιτικής ζωής… πάει για διακοπές στην φυλακή. Επίσης, επειδή πολύς κόσμος εδώ στην πατρίδα μας δεν γνωρίζει τα παρασκήνια της ιταλικής πολιτικής, θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Οποιαδήποτε κυβέρνηση και να βγει, το βαθύ κράτος είναι πολλές δεκαετίες στα χέρια της μαφίας και της Αριστεράς. Δικαστές, μεγαλοδικηγόροι, ΜΜΕ, βιομήχανοι, συνδικάτα (με τρομερή δύναμη στην Ιταλία), πνευματικός κόσμος κτλ. Φανταστείτε λοιπόν τι θα γίνει μόνο με την σκέψη ότι μια… δήθεν εθνικίστρια πρωθυπουργός θα σκεφτεί να κάνει κάτι.
Αυτό έγινε και πριν από 4 χρόνια όταν υπουργός Οικογενείας, ο Φοντάνα (ένα νέο υπουργείο που δημιούργησε τότε ο Σαλβίνι) , τόλμησε να κάνει κάποιες δηλώσεις τύπου: «υπάρχει μια οικογένεια, με έναν πατέρα και μια μητέρα». Το τι δημιουργήθηκε δεν περιγράφεται και φυσικά δεν πέρασε ποτέ κάτι τέτοιο. Αντίθετα πέρασαν όλα τα νέα ήθη της ανωμαλίας και τη παρακμής.Αυτό το έζησα από κοντά εκείνη την περίοδο.
Οι δυσκολίες και το μέλλον
Ο συνασπισμός αυτός επίσης είναι πολύ περίεργος , δύσκολος και δεν θα κρατήσει πολύ. Ήδη μέσα στο κόμμα της Μελόνι έχουν εισβάλει παλαιοί επαγγελματίες πολιτικοί από την διαλυμένη χρόνια Χριστιανική Δημοκρατία με ότι αυτό σημαίνει. Η ίδια όπως ανέφερα παραπάνω, δεν μπορεί να κάνει τίποτε όσο είναι στην ΕΕ , από το ακούει και να υπακούει τους κανόνες των μεγάλων αφεντάδων. Απλό και δεν χρειάζεται παρά μόνο κοινή λογική. Μόνο αν βγει κάποια χώρα εκτός ΕΕ θα μπορέσει να κάνει αυτό που θέλει και ονειρεύεται, με τις όποιες δυσκολίες , αλλά θα είναι λεύτερη!
Άλλο αγκάθι της περίεργης αυτής συμμαχίας είναι οι ίδιοι της οι σύμμαχοί. Και εδώ μιλάμε για λύκους που κάθε στιγμή μπορούν να αρπαχτούν. Ο Σαλβίνι, ένας ηττημένος σε πολλά μέτωπα αλλά που έχει δύναμη σε παρασκήνια στον Βορά. Μη ξεχνάμε ότι πριν 2,5 χρόνια είχε μεγάλο ποσοστό σχεδόν 30% και έπαιζε με δύναμη και με άλλον αέρα και τώρα βρέθηκε κάτω από 10%. Είναι ένας πολιτικός με μεγάλη φιλοδοξία αλλά και τρομερά εσωτερικά προβλήματα στο κόμμα. Στην γωνία τον περιμένει η εσωτερική αντιπολίτευση, παλιάς φρουράς, που πρεσβεύουν πιο ριζοσπαστικές θέσεις κυρίως σε θέματα που αφορούν τις διαφορές Βορά και Νότου. Μην ξεχνάμε πως ξεκίνησε η Λέγκα και τι γράφει ακόμη στο καταστατικό της. Επίσης μεγάλο ρόλο παίζει και η δυναμική Λίγκα Βένετα, που έχει απορροφηθεί από το κεντρικό κόμμα αλλά διαθέτει δικό της οργανόγραμμα, πολύ κόσμο με αρκετά ριζοσπαστικές θέσεις για αυτονόμηση της περιοχής Βένετο με πρωτεύουσα την Βενετία. Δύσκολες καταστάσεις. Πολλοί λαοί με διαφορετικά ήθη και έθιμα που τους ενώνει απλά μια γλώσσα και αυτό τυπικά θα έλεγα, αφού κυριαρχούν οι τοπικές διάλεκτοι που διαφέρουν μεταξύ του πάρα πολύ.
Και όσον αφορά τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μιλάμε για μια άλλη ιστορία και που μπορεί να διδάξει όποιον σκέφτεται με την λογική και όχι με το συναίσθημα. Υπερκαπιταλιστής, φιλελεύθερος, Νατοϊκός, μέχρι το μεδούλι υπέρ της ΕΕ των τοκογλύφων και άλλα πολλά ωραία. Αλλά οφείλω να του αναγνωρίσω το ότι πριν 15 χρόνια , τόλμησε να κάνει κάτι το οποίο και πλήρωσε ακριβά. Από εκεί καταλαβαίνει κάποιος πόσο δυνατό και πάντα με λύσεις είναι το Καθεστώς. Και θα θυμίσω λίγο τι έγινε οπότε μπορείτε να κρίνετε και μόνοι σας. Ήταν αυτός που εναντιώθηκε στην ΕΕ πρώτη φορά στην Ιταλία πριν περίπου 15 χρόνια, είχε τότε σχεδόν 30%. Άρχισε με τσαμπουκά να κάνει κάποια πράγματα και υπέγραψε και μια συμφωνία με τον Πούτιν για το ενεργειακό. Μάλιστα κούνησε το δάχτυλο στην ΕΕ , εκείνη την εποχή και δημιούργησε αρκετά προβλήματα με σκοπό να προστατεύσει τα ιταλικά προϊόντα και κυρίως τα τυριά. Από τότε λοιπόν ξεκίνησε και η πολιτική και προσωπική οδύσσεια του.
Σκάνδαλά επί σκανδάλων, δικαστήρια, κατηγορίες που πολλές φορές άγγιζαν την φαντασία. Εξωσυζυγικές σχέσεις και εδώ γελάνε βέβαια, διότι ο Σίλβιο πάντα ήταν σε αυτά πρωτοπόρος, πολύ πριν μπει στην πολιτική, απλά πήγαινε μόνο με γυναίκες οπότε δεν ήταν πολιτικά ορθός. Αναφέρω αυτά για να σας δώσω να καταλάβετε, πως ένας πανέξυπνος επιχειρηματίας που έφτιαξε πόλεις ολόκληρες, έδωσε δουλειές σε χιλιάδες ανθρώπους, προσπάθησε να κάνει κάτι το διαφορετικό και απέτυχε. Πόσο μάλλον μια κοπελιά σαν την Μελόνι, που στην ευφυΐα δεν είναι σίγουρα Μπερλουσκόνι και είναι πιστά δεμένη στους Διεθνής θεσμούς. Τι να τολμήσει να κάνει; Προσωπική και ταπεινή γνώμη. Το μόνο κοινό τους όλων είναι μια ωμή και τυφλή αντιαριστερή στάση, τίποτε παραπάνω τίποτε παρακάτω και είναι ικανοί να δημιουργήσουν προβλήματα ακόμη και σε κρίσιμες ψηφοφορίες στην βουλή, μεταξύ τους εννοώ. Μιλάμε για Ιταλούς πολιτικούς και μια βόλτα στο παρελθόν αν κάνει κάποιος θα τα δει καλύτερα.
Ο δύσκολος δρόμος τη Ιταλίας
Τα προβλήματα όμως είναι και άλλα. Η γενική κατάσταση της χώρας είναι πολύ σοβαρή από οικονομική άποψη λόγω της ενεργειακής κρίσης. Η μετανάστευση στην Ιταλία είναι παντού και όχι μόνο σε ένα Μιλάνο η μια Ρώμη. Το πρόβλημα επίσης που αιωρείται χρόνια, μια πολύ καυτή πατάτα, είναι αυτό που λέμε στην Ελλάδα, η ελάχιστη εγγυημένη σύνταξη. Και εδώ θα πέσουν κορμιά, αφού ήδη η Ιταλία χρωστάει απίστευτα ποσά (το χρέος της πατρίδας μας είναι χρέος περιπτέρου για να καταλάβετε). Άρα υπάρχει θέμα στο χειρισμό και στην ανάληψή ευθυνών στην ήδη προβληματική ιταλική οικονομία.
Ελπίζω ότι η ομάδα διαχείρισης των FdI να μπορέσει να συμπεριφερθεί σοβαρά και υπεύθυνα χωρίς κανένα δισταγμό, προσπαθώντας να εξισορροπήσει την πολιτική και την ικανότητα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν κάνει λάθος, αν απογοητεύσει κόσμο, αυτό το τρένο δεν θα περάσει ποτέ. Οι άνθρωποι περιμένουν πολλά, αλλά τα θαύματα δεν γίνονται και πρέπει αυτό να το ξεκαθαρίσουν. Φαντάζομαι πόσοι θα βγουν στην Ιταλία λέγοντας: «Πάντα ήμουν δεξιά κι ας μην κατάφερα να το εκδηλώσω, είμαι ικανός, εδώ είμαι! Ή: μετά από πενήντα χρόνια μαχητικότητας, τώρα που επιτέλους είμαστε στην εξουσία, δεν μπορείς να μου αρνηθείς κάτι!»
Οι Ιταλοί αποφάσισαν να δώσουν σαφή εμπιστοσύνη στην κεντροδεξιά και ιδιαίτερα στη δεξιά παρά το επιθετικό μπαράζ της πολιτικής, πνευματικής και δημοσιογραφικής αριστεράς. Επομένως, απαγορεύεται να κάνει λάθη. Η κατάσταση είναι πολύ λεπτή. Οι επιλογές είναι δύσκολες, πρέπει να ειπωθεί ρητά ότι θα κοστίσουν ακριβά. Οι επιλογές των υπουργών, η επιλογή των επικεφαλής των δημόσιων φορέων είναι κάτι που βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί και η Αριστερά πάντα δυνατή με μια συμπαγέστατη βάση αλλά και παρασκήνιο.. περιμένει στην γωνία.
Μετά από δέκα χρόνια διορισμένων πρωθυπουργών, τεχνικών ή διφορούμενων κυβερνήσεων, αυτό είναι ένα τεστ της κεντροδεξιάς σε μια δύσκολη στιγμή: εάν συμπεριφέρονται επαρκώς και με συνέπεια, βάζοντας τους Ιταλούς μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα των γεγονότων και χωρίς να υπόσχονται το ανέφικτο, ίσως μπορεί απλά να πάρει λίγο χρόνο . Χρόνο που θα βοηθήσει απλά για κάποιο διάστημα στο θέμα εμπιστοσύνης του λαού. Αλλά επειδή πιστεύω ότι το Καθεστώς έχει πολλές λύσεις, καλό είναι να ετοιμαζόμαστε για άλλα.. και όπως το ερμηνεύσει ο καθένας.
