γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Αρθρογράφος Συγγραφέας
Ήταν Πέμπτη βράδυ της 6ης Οκτωβρίου 2016, όταν πληροφορήθηκα από έναν Σύντροφο ότι ο Γιάννης Σχοινάς “έφυγε” από κοντά μας. Γνώριζα για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε, η είδηση όμως της απώλειάς του δεν με βρήκε προετοιμασμένο.
Καθώς σήμερα συμπληρώνονται 9 χρόνια από την ημερομηνία που “χάσαμε” τον Γιάννη, ας πω λίγα λόγια γι’ αυτόν. Γνωρίζω τον Γιάννη από το 1987, όταν αυτός ήταν υπεύθυνος των Εθνικιστικών εκδόσεων και του βιβλιοπωλείου Νέα Θέσις, κι εγώ στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Από τα πρώτα βιβλία Εθνικιστικού περιεχομένου που Μελέτησα στην ζωή μου ήταν και από την Νέα Θέσις. Συνετέλεσαν κι εκείνα, στον δικό τους βαθμό, σε αυτό το οποίο είμαι μέχρι σήμερα. Ενθυμούμαι ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Γιάννης, όχι απλώς μου έκανε εξαιρετική έκπτωση, αλλά και μου χάρισε βιβλία, σαφές δείγμα του ότι δεν φερόταν σαν ” έμπορος “.
Μπορεί για πολλά χρόνια να ακολουθήσαμε διαφορετικές πολιτικές επιλογές, με τις διαφωνίες εκατέρωθεν στις συζητήσεις που κάναμε να είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον, αλλά πάντοτε μας ένωνε η Κοινή Προσήλωση στα Ιδεώδη του Εθνικισμού και η Αμοιβαία Προσωπική Εκτίμηση που είχαμε ο ένας για τον άλλον. Δεν μπορώ να ξεχάσω το Αληθινό Ενδιαφέρον του για την επαγγελματική μου αποκατάσταση το 1991, όταν τελείωσα την Στρατιωτική Θητεία μου, την εποχή που αποφάσισα τελικά να ” μπλέξω ” με την Οικοδομή και την ιδιότητα του Κτίστη για πάνω από 20 ολόκληρα χρόνια.
Ταυτόχρονα, γνωρίζοντας λίγα χρόνια αργότερα τον Γιο του, τον Σωτήρη, ο οποίος παραμένει μέχρι και σήμερα ένας Αφοσιωμένος στην Ιδέα Σύντροφος και Φίλος, η επαφή (έστω και έμμεση) μαζί του παρέμενε συχνή. Μάλιστα, από το 2012 και μετά, ο Γιάννης συμπορεύθηκε, χωρίς αμφιταλαντεύσεις και δισταγμούς, με την Χρυσή Αυγή, δίνοντας με τον Δικό του Τρόπο το Παράδειγμα και το Μήνυμα για το πώς πρέπει να αντιλαμβάνονται την Συνεργασία, την Συντροφικότητα, την Συμμαχία και την Σύμπραξη των Εθνικιστών, όλοι όσοι Ενδιαφέρονται Πραγματικά για την Ιδέα αυτή και την Τιμούν με Πράξεις.
Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ είχε Αξιοσημείωτο Δίκιο όταν στοχάστηκε πάνω στην απώλεια και την εξαφάνιση. Έλεγε, λοιπόν, ότι η απουσία μας βοηθάει να αντιληφθούμε την παρουσία. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε και με την περίπτωση του Γιάννη. Η απουσία του σώματός του ας μας κάνει να Αντιληφθούμε την Σπουδαιότητα της Παρουσίας του, όσο βρισκόταν δίπλα μας και έδινε τις δικές του Σπουδαίες Μάχες για το Έθνος και την Αλήθεια.
Πολύ περισσότερο, Τιμώντας Ουσιαστικά αυτή την Αντίληψη, ας συνεχίσουμε κι εμείς την Δική του Μάχη για τις Κοινές Ιδέες μας, γνωρίζοντας ότι κάποια στιγμή θα “φύγουμε” όλοι. Όμως, για να είμαστε Υπερήφανοι, θα πρέπει να έχουμε αφήσει ένα Ανάλογο Εποικοδομητικό Έργο ως Παρακαταθήκη για τους υπόλοιπους Συντρόφους που ” θα μείνουν πίσω”. Και ο Γιάννης Σχοινάς Ανήκει στην Κατηγορία Εκείνων των Ανθρώπων, Εκείνων των Ελλήνων, οι οποίοι, αν και είχαν περιορισμένη διάρκεια ζωής, Κατόρθωσαν, μέσα από τις Πράξεις τους, ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
Να μας Παρακολουθείς και να μας Προσέχεις από εκεί Ψηλά, Γιάννη! ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΑΡΩΝ!
ΥΓ. Ο Σωτήρης Σχοινάς, συνεχίζοντας την αγωνιστική παράδοση του πατέρα του, κάνει εδώ και λίγο καιρό ένα νέο εκδοτικό ξεκίνημα στις εκδόσεις και το βιβλιοπωλείο Νέα Θέσις. Καθήκον μας είναι να στηρίξουμε έμπρακτα αυτήν τη Νέα Αρχή!
