Με αφορμή την ίδρυση του ΕΝΕΚ, στις 6 Μαΐου 1979, παρουσιάζουμε ένα άρθρο του Ευθ. Π. Πέτρου, που αναφέρεται στην συσπείρωση αλλά και την διάσπαση του εθνικιστικού χώρου την δεκαετία του ’70.
H Εθνική Παράταξη (ΕΠ) ήταν η πρώτη σοβαρή προσπάθεια συγκροτήσεως μιας δεξιάς πολιτικής κινήσεως έξω από το μεγάλο «συστημικό» όπως θα το λέγαμε σήμερα κόμμα του χώρου, τη Νέα Δημοκρατία. Οι εποχές τότε ήσαν πολύ διαφορετικές και οι ισορροπίες δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Το 1977 είχαν περάσει μόλις τρία χρόνια από την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος της επταετίας και από την οριστική αλλαγή του πολιτεύματος σε αβασίλευτη δημοκρατία. Ο χώρος της ακροδεξιάς δεν ήταν κατασταλαγμένος και τον αποτελούσε ένα ετερόκλητο σύνολο από διαφορετικές απόψεις και πολιτικές προτάσεις. Ένας «κορμός» με πείρα διοικήσεως ήταν οι λεγόμενοι «χουντικοί», πρόσωπα που μετείχαν στον κρατικό μηχανισμό της επταετίας και, που μετά απέφυγαν να ενταχθούν στις «δημοκρατικές δομές» άλλων κομμάτων, όπως έκαναν πολλοί άλλοι. Όμως ο κύριος όγκος του εκλογικού σώματος προς τον οποίο απευθυνόταν η ΕΠ ήσαν οι βασιλικοί. Με καταμετρημένη δύναμη 30,3% στο δημοψήφισμά του 1974 ήταν μια ομάδα παραπάνω από υπολογίσιμη…
Όποιος απορεί με τη σύνθεση αυτή, προβάλλοντας την ένσταση ότι οι χουντικοί ήσαν που έδιωξαν το βασιλιά, παραβλέπει μια πολύ σημαντική παράμετρο. Υπήρχε ένας παράγων συνδέσεως αυτών των ετεροκλήτων δυνάμεων, πολύ ισχυρότερος από τις διαφορές τους. Ο αντικαραμανλισμός. Αυτός ήταν ο κοινός παρονομαστής όλων εκείνων που συγκρότησαν την Εθνική Παράταξη.
Ήδη από το 1974 η κίνηση εκυοφορείτο. Με τη συγκρότηση της Βουλής του 1974, ο βουλευτής Κερκύρας Σπύρος Θεοτόκης έδωσε το πρώτο ηχηρό μήνυμα παραιτούμενος από τη βουλευτική του έδρα και καταγγέλλοντας τον Καραμανλή για την αντιβασιλική του στάση στο δημοψήφισμα. Ο Θεοτόκης ήταν από τους τελευταίους που θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε ευπατρίδες της πολιτικής. Μπήκε στην πολιτική πλούσιος και αποχώρησε φτωχός. Πέρασε από υπουργικούς θώκους, αλλά τους κλώτσησε για χάρη των πιστεύω του. Το είδος έχει πλέον οριστικά εκλείψει.
Στο μεταξύ, εξελισσόταν ένας απηνής διωγμός των εθνικών οργανώσεων της εποχής, με πρώτη το Κόμμα της 4ης Αυγούστου (Κ4Α) που έδειχνε το πραγματικό αντιδεξιό πρόσωπο του Καραμανλή και της διακυβερνήσεώς του. Έτσι πύκνωναν οι τάξεις των δυσαρεστημένων που συν τω χρόνω αποστασιοποιούνταν από τη Νέα Δημοκρατία και αναζητούσαν στέγη σε μια νέα, γνήσια δεξιά πολιτική έκφραση.
Η απόφαση του Καραμανλή να προκηρύξει πρόωρες εκλογές για το Νοέμβριο του 1977, ένα χρόνο πριν την κανονική ημερομηνία διεξαγωγής τους, υπήρξε καταλυτική για τις εξελίξεις. Πλέον δεν υπήρχε χρόνος. Σε 60 ημέρες έπρεπε να συγκροτηθεί κόμμα και να κατέβει στις εκλογές. Η επιβεβλημένη ταχύτητα των ενεργειών έκανε πολύ πιο εύκολο να παραμερισθούν οι διαφορές και, να συνασπισθούν οι αντικαραμανλικές δυνάμεις στην Εθνική Παράταξη.
«Ψυχή» της όλης προσπάθειας ήταν ο Σπύρος Θεοτόκης που εθεωρείτο ισχυρότερος εκπρόσωπος της βασιλικής πτέρυγας, ο οποίος συνήνεσε να τοποθετηθεί ως αρχηγός ο πρώην πρωθυπουργός Στέφανος Στεφανόπουλος. Ο τελευταίος, κεντρώας προελεύσεως, είχε ηγηθεί των «αποστατών» του 1963 που ανέτρεψαν την κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου και ως πρώην πρωθυπουργός απελάμβανε ορισμένων κοινοβουλευτικών προνομίων από τα οποία θα μπορούσε να επωφεληθεί το κόμμα. Η αδυναμία του όμως να εκλεγεί βουλευτής στο νομό Ηλείας έριξε στο κενό τον προγραμματισμό αυτό.
Μέσα σε αυτό το ετερόκλητο πλήθος που μαζεύτηκε στην ΕΠ, υπήρχαν και οι πρώτοι συνειδητοποιημένοι πυρήνες εθνικιστών. Είχαν περάσει λίγοι μόνο μήνες από το ξέσπασμα της μανίας το καραμανλικού κράτους και παρακράτους εναντίον του ισχυρότερου εθνικιστικού κινήματος, του Κ4Α. Ο αρχηγός του Κων. Πλεύρης υπό διωγμό και τα στελέχη του διασκορπισμένα και αποπροσανατολισμένα, δεν μπορούσαν να αναλάβουν κάποιο σημαντικό ρόλο.
Το «Κίνημα» που οδήγησε στην ΕΝ.ΕΠ
Έτσι ως πλέον συγκροτημένη εθνικιστική δύναμη εμφανιζόταν το «Κίνημα» με αρχηγό τον Πολύδωρο Δάκογλου. Χαρισματικός, αλλά και με κάποιους περιορισμούς, ο Δάκογλου είχε από την αρχή αντιληφθεί ότι η πολιτική δράση κοστίζει. Και αφού στη συγκυρία της εποχής ήταν μάταια κάθε προσπάθεια να βρεθούν σημαντικοί χρηματοδότες μεθόδευσε προσπάθειες αυτοχρηματοδοτήσεως της οργανώσεώς του. Το περιοδικό «Κίνημα», όπως και όλες οι ανάλογες εκδόσεις δεν θα μπορούσε να είναι κερδοφόρο. Έτσι με συνεισφορές των μελών, αλλά και με προσωπικά του χρήματα, στήθηκε το βιβλιοπωλείο «Ελεύθερη Σκέψις» (που υπάρχει ακόμη στην οδό Ιπποκράτους) και απετέλεσε τον οικονομικό πυρήνα της οργανώσεως.
Η συγκροτημένη σκέψη και πολιτική πρακτική του Δάκογλου, εντυπωσίασε το Θεοτόκη, ο οποίος είχε αναλάβει το δύσκολο έργο της οργανωτικής προσπάθειας της ΕΠ. Έτσι χωρίς δυσκολία του ανέθεσε την ηγεσία, που συνεπαγόταν και την οργάνωση εκ του μηδενός μιας οργανώσεως νεολαίας, της Ελληνικής Νεολαίας Εθνικής Παρατάξεως – ΕΝΕΠ.
Η εναλλακτική επιλογή προερχόταν από το χώρο του πρόσφατα διαλυθέντος Σώματος Ελλήνων Αλκίμων, αλλά φαίνεται ότι ο Θεοτόκης την απέρριψε φοβούμενος τις δυσμενείς εντυπώσεις που θα μπορούσε να δημιουργήσει μια τόσο εξόφθαλμη χρησιμοποίηση προσώπων που είχαν «εκτεθεί» με το στρατιωτικό καθεστώς.
Το «Κίνημα» απετέλεσε τον οργανωτικό πυρήνα της ΕΝΕΠ οι διοικήσεις της οποίας κατά μεγάλη πλειονότητα στελεχώθηκαν με πρόσωπα που προέρχονταν από αυτό. Εκτός δομών της ΕΝΕΠ όμως, παρέμειναν το περιοδικό «Κίνημα» και το βιβλιοπωλείο «Ελεύθερη Σκέψις». Το τελευταίο είχε μια εταιρική μορφή που απαιτούσε για κάθε πράξη την υπογραφή του διαχειριστού της ταυτόχρονα με αυτή του υπεύθυνου για το ταμείο του «Κινήματος» ο οποίος ανέλαβε επίσης το ταμείο και στην κεντρική διοίκηση της νεοσύστατης ΕΝΕΠ. Αυτός ήταν ο σημερινός ιδιοκτήτης της «Ελεύθερης Σκέψεως» Βλαδίμηρος Ψιακής.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, το αποτέλεσμα των εκλογών του 1977, ήταν ένα εντυπωσιακό 7% για την Εθνική Παράταξη, το οποίο όμως μεταφραζόταν σε έναν πολύ μικρό αριθμό πέντε μόλις εδρών, εξ αιτίας του εκλογικού συστήματος της εποχής που απέκλειε από την δεύτερη και την τρίτη κατανομή εδρών τα μικρά κόμματα που δεν κατάφερναν να πιάσουν το μέτρο του 17% στην επικράτεια.
Έτσι, ο πολιτικός στόχος που ήταν να αμφισβητηθεί η παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας δεν επετεύχθη. Το κόμμα του Κων. Καραμανλή, αν και σοβαρά τραυματισμένο αφού από το 54% του 1974 είχε πέσει μετά τρία μόλις χρόνια στο 42%, διατηρούσε με άνεση την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Εκ των πραγμάτων, η ΕΠ που προσδοκούσε να έχει αρκετές έδρες, ώστε η ΝΔ να υποχρεωθεί να συνεργασθεί μαζί της, ετίθετο στο περιθώριο.
Ταυτόχρονα η αποτυχία του αρχηγού Στεφ. Στεφανόπουλου να εκλεγεί βουλευτής, καταδίκαζε την ΕΠ να μην χαρακτηρίζεται στη Βουλή κόμμα αλλά ομάδα, με σημαντικά μικρότερη δυνατότητα παρεμβάσεως. Για να χαρακτηρισθεί κόμμα, έπρεπε να έχει είτε συνολική εκλογική δύναμη 12% είτε να έχει εκλέξει 15 βουλευτές. Αν όμως στην ηγεσία του βρισκόταν ένας πρώην πρωθυπουργός είχε ντε φάκτο τα πλεονεκτήματα του κόμματος… Και αυτή ήταν μια δεύτερη απώλεια στόχου. Με τα δεδομένα αυτά, ήδη από βράδυ των εκλογών η Εθνική Παράταξη ουσιαστικά είχε παύσει να λειτουργεί ως κομματικός οργανισμός.
Όμως η ΕΝΕΠ συνέχιζε να υπάρχει. Με την πείρα των προηγούμενων ετών, δεν ήταν δύσκολο για το Δάκογλου να κρατήσει και να επεκτείνει έναν πολιτικό οργανισμό που τώρα πλέον ήταν η νεολαία ενός κόμματος του 7%. Ακόμη περισσότερο η ουσιαστική αναστολή λειτουργίας του οργανωτικού μηχανισμού του κόμματος, του άφηνε την άνεση να ενεργοποιήσει την ΕΝΕΠ όχι ως κομμάτι του παλαιοκομματικού συστήματος, αλλά ως νεολαία με προσανατολισμό την εθνικιστική αναμόρφωση της κοινωνίας.
Τότε διατύπωσε το σύνθημα «προοπτική 2000» και προσπαθώντας να εμπνεύσει στα μέλη της νεολαίας τη λογική του μακρόπνοου σχεδιασμού, άρχισε το «πεζό» αλλά απαραίτητο έργο της μεταφοράς της έδρας της ΕΝΕΠ, από το έρημο πλέον εκλογικό κέντρο στον Πύργο των Αθηνών, στον πρώτο όροφο του κτιρίου της οδού Ακαδημίας 64, πάνω ακριβώς από τον κινηματογράφο «Έλλη» .
Επί δύο περίπου χρόνια από το επιτελείο της ΕΝΕΠ, ενεργοποιήθηκε μια νεολαία που έδινε το παρών και τον παλμό της σε όλες τις εθνικές εκδηλώσεις μνήμης. Ιδεολογικός καθοδηγητής ο παλιός συνεργάτης του Πλεύρη, Ανδρέας Δενδρινός, τα βιβλία του οποίου εκδίδονταν από την «Ελεύθερη Σκέψη». Τα βιβλία αυτά κυκλοφορούσαν ευρέως ανάμεσα στα μέλη της ΕΝΕΠ και ο ίδιος ο Δενδρινός ήταν τακτικός ομιλητής σε εκδηλώσεις και στα Σεμινάρια Εθνικής Μορφώσεως (ΣΕΜ) που πραγματοποιούνταν τα Σάββατα στα γραφεία της οργανώσεως.
Και ενώ γινόταν η οργανωτική συνδιάσκεψη της ΕΝΕΠ, η σκιά της διχόνοιας βάραινε πάνω από τη νεολαία. Όλο και περισσότερο πλήθαιναν οι διαμαρτυρόμενοι ότι στις νευραλγικές θέσεις τοποθετούνταν αποκλειστικώς πρόσωπα προερχόμενα από το Κίνημα και, όλοι οι άλλοι αποκλείονταν. Στην Κεντρική Διοίκηση όλοι προέρχονταν από το Κίνημα με μοναδική εξαίρεση τον υπεύθυνο οργανωτικού (μακαρίτη σήμερα) Θεόδωρο Περρωτή.
Οι αντιδράσεις γίνονταν όλο και πιο έντονες και, πλέον δεν ήταν δυνατόν να κρατηθούν στα στενά πλαίσια της οργανώσεως. Άρχιζαν να διαδίδονται φήμες περί επικειμένης διασπάσεως της ΕΝΕΠ. Ο ημερήσιος τύπος της εποχής, στις ελάχιστες αναφορές του (από τότε ο εθνικιστικός χώρος ήταν καταδικασμένος στο περιθώριο και στην αφάνεια) άρχισε να μιλάει για διαφορές «Παπαδοπουλικών» με «Ιωαννιδικούς». Τόσο λίγα είχαν καταλάβει για τη συγκρότηση της Εθνικής Παρατάξεως και της ΕΝΕΠ. Τους διέφευγε τελείως η ύπαρξη μιας εθνικιστικής πολιτικής προτάσεως που διεμβόλιζε όλα τα στερεότυπα που πίστευαν για την ακροδεξιά.
Η αντίδραση των νεολαίων
Η διοίκηση της ΕΝΕΠ, δεν έμεινε αδιάφορη, αφού παράλληλα έβλεπε ότι τα μέλη της οργανώσεως άρχιζαν να φυλλορροούν. Η δυσαρέσκεια ήταν πραγματική. Οι δυνάμεις των τοπικών οργανώσεων μειώνονταν.
Σε μια προσπάθεια να ανακοπεί αυτό το κύμα έγινε μερική αναδιοργάνωση και η κεντρική διοίκηση ενισχύθηκε με πρόσωπα που δεν ανήκαν στο Κίνημα. Από αυτούς, η πλέον εμβληματική περίπτωση ήταν ο πρόεδρος της μεγαλύτερης Τοπικής Οργανώσεως των Αθηνών, της ΤΟ Κυψέλης, Θανάσης Κουτράκης. Άνθρωπος με καταβολές στο στρατιωτικό καθεστώς ως παλιός αξιωματικός μακράς ανακατάξεως, ο Κουτράκης είχε όμως ενστερνισθεί πλήρως τα ιδεώδη του εθνικισμού και εκπροσωπούσε ίσως την καλύτερη μορφή «γέφυρας» ανάμεσα στο παλιό και στο καινούργιο. Παράλληλα ο Κουτράκης έχοντας έμφυτο επικοινωνιακό χάρισμα ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στα μέλη και όχι μόνο στην Τοπική του Οργάνωση.
Η είσοδος του Κουτράκη στην εκτελεστική επιτροπή της ΕΝΕΠ, ήταν ένας από τους ελιγμούς με τους οποίους ο Δάκογλου προσπάθησε να ξεπεράσει το σκόπελο του διχασμού.
Έχει αναφερθεί ότι υπήρξε μια επικοινωνία με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου η οποία κατά τις φήμες ζήτησε να μετονομασθεί η ΕΝΕΠ σε Ελληνική Νεολαία Παπαδοπούλου (ΕΝΠ). Αυτό σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε συλλέξει δεν είναι ακριβές αν και το όνομα ΕΝΠ επανεμφανίσθηκε αργότερα. Προκύπτει όμως ότι η Δέσποινα Παπαδοπούλου είχε ζητήσει την πιο ενεργό βοήθεια της ΕΝΕΠ στην προσπάθεια που άρχιζε να μεθοδεύεται για την προβολή του αιτήματος της αποφυλακίσεως των εγκλείστων αξιωματικών της 21ης Απριλίου. Η προσπάθεια εντάθηκε στην επόμενη περίοδο με τη δημιουργία επί τούτου της οργανώσεως Ελληνική Αμνηστία και με άλλες ενέργειες.
Για το περιστατικό αυτό, ο εκ των κορυφαίων στελεχών του ΕΝΕΚ και, μέχρι τότε υπεύθυνος οργανώσεως για τις ΤΟ στην επαρχία, Ιωάννης Σχοινάς γράφει μεταξύ άλλων στον ιστότοπο του ΕΝΕΚ:
«Στα τέλη του 1978, επισκέφθηκε τα κεντρικά γραφεία της νεολαίας (Ακαδημίας 64) η κα Δέσποινα Παπαδοπούλου και, ούτε λίγο ούτε πολύ, μετέφερε «την επιθυμία του προέδρου» να μετονομασθεί η ΕΝΕΠ σε Νεολαία Γεωργίου Παπαδοπούλου.
Λίγους μήνες πριν, στην πρώτη ιδεολογική της συνδιάσκεψη και με εισήγηση της ηγεσίας της, η νεολαία είχε καταδικάσει την προσωπολατρεία, την οικογενειοκρατία και τον αρχηγισμό, ως τις τρεις μάστιγες της πολιτικής ζωής του τόπου μας. Έτσι η αρνητική απάντηση ήταν η πλέον φυσιολογική εξέλιξη στο παράλογο από όλες τις πλευρές αίτημα».
Η διοίκηση Δάκογλου, αν και δεν ήταν αρνητική στα ζήτημα της αποφυλακίσεως, είχε άλλες προτεραιότητες. Ήθελε να περάσει μπροστά η ιδεολογία του εθνικισμού και σταδιακά να αφήσουμε πίσω τα κατάλοιπα του παρελθόντος. Και τέτοια θεωρούσε τόσο την επταετία, όσο και τους βασιλικούς. Όμως αυτό σήμαινε ότι την κρίσιμη ώρα, που τέθηκε ζήτημα μεγάλων αλλαγών στην ηγεσία της ΕΝΕΠ, δεν είχε υποστηρικτές σε αυτούς τους χώρους.
Ο Στεφανόπουλος αποφασίζει
Η αλλαγή έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Και προερχόταν από το ανύπαρκτο επί δύο χρόνια κόμμα της Εθνικής Παρατάξεως. Η σφραγίδα εξακολουθούσε να ανήκει στον Στέφανο Στεφανόπουλο, ο οποίος είχε και την αποκλειστική αρμοδιότητα διορισμού οιουδήποτε στελέχους ή εκπροσώπου. Έτσι αρκούσε μια απόφασή του για να αλλάξει τον Δάκογλου και την ηγετική ομάδα της ΕΝΕΠ.
Οι επιλογές προσώπων υποδεικνύουν ότι ασκήθηκε σοβαρή πίεση στον γηραιό πολιτικό, προφανώς προερχόμενη από το χώρο των υποστηρικτών του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Για τους παλαιότερους που γνώριζαν τον Στεφανόπουλο και την ιστορία του, το γεγονός ότι έφθασε σε μια τέτοια σοβαρή απόφαση ήταν τουλάχιστον έκπληξη.
Ο Στεφανόπουλος ήταν από τους πλέον αναποφάσιστους ανθρώπους της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Θα αναφέρουμε εδώ το ανέκδοτο που κυκλοφορούσε γι’ αυτόν ήδη από την δεκαετία του ’60. Δεδομένου ότι ακόμη και σε μεγάλη ηλικία εθεωρείτο απόλυτο ενεργούμενο της μητέρας του, εδιηγούντο ότι αυτή είχε ζητήσει από μηχανικό τα σχέδια του νέου σπιτιού που θα έχτιζαν. Όταν λοιπόν είδε ότι προέβλεπε χώρο για δύο τουαλέτες, απέρριψε το σχέδιο απαιτώντας η μία από αυτές να καταργηθεί. Ο μηχανικός εξήγησε ότι σε ένα μεγάλο σπίτι πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο τουαλέτες. Η γηραιά Στεφανοπούλου όμως επέμεινε λέγοντας: Δεν ξέρεις το γιο μου. Αν έχει δύο τουαλέτες το σπίτι, μέχρι να αποφασίσει σε ποια θα πάει θα τα έχει κάνει επάνω του!
Αυτός λοιπόν ο Στεφανόπουλος, με την ανοχή του οποίου η ΕΝΕΠ μετασχηματιζόταν από νεολαία ενός συμβατικού δεξιού κόμματος σε εθνικιστικό κίνημα, ένα πρωί κατήργησε το Δάκογλου και στη θέση του, ως αρχηγό της νεολαίας τοποθέτησε τον Θεόδωρο Περρωτή. Ο μακαρίτης σήμερα Περρωτής ήταν δεδηλωμένος υποστηρικτής του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, έχοντας τοποθετηθεί και στις διορισμένες διοικήσεις της ΕΦΕΕ εκείνης της εποχής.
Πρώτη ενέργεια του νέου αρχηγού της ΕΝΕΠ, ήταν να παύσει όλα τα μέλη της Κεντρικής Διοικήσεως και να διορίσει νέα εκτελεστική επιτροπή, στην οποία τον κρίσιμο τομέα του οργανωτικού ανελάμβανε ο δημοφιλής Θανάσης Κουτράκης. Η πρώτη κίνηση της νέας εκτελεστικής ήταν η «κατάληψη» των κεντρικών γραφείων της οδού Ακαδημίας και η κινητοποίηση όλων των μελών της ΕΝΕΠ, που τους τελευταίους μήνες είχαν αποστασιοποιηθεί, δυσαρεστημένοι με τον κλειστό χαρακτήρα της διοικήσεως Δάκογλου.
Παράλληλα εκδηλώθηκε μια ενισχυτική δραστηριότητα από μεγαλύτερης ηλικίας πρόσωπα της Εθνικής Παρατάξεως όπως οι βουλευτές Χρ. Αποστολάκος της Β’ Αθηνών και Κων. Οικονομόπουλος της Μεσσηνίας. Ούτε όμως ο αρχηγός Στέφανος Στεφανόπουλος, ούτε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Σπυρ. Θεοτόκης εμφανίσθηκαν σε αυτή τη φάση, το δε κόμμα παρέμενε επιδεικτικά ανενεργό. Η παρουσία του στη Βουλή εξακολουθούσε να είναι τυπική και χωρίς δυσκολία ψήφιζε τα περισσότερα νομοσχέδια της κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας.
Οι πρώτες επαφές και κινήσεις
Εν τω μεταξύ, στα κεντρικά γραφεία της ΕΝΕΠ, που τις πρώτες ημέρες της «αλλαγής» παρέμεναν ανοικτά όλο το 24ωρο διαμορφωνόταν μια κατάσταση πανηγυρική. Όλοι όσοι είχαν περάσει κατά το παρελθόν από την Εθνική Παράταξη έρχονταν, όχι κατ’ ανάγκη για να δηλώσουν στήριξη στον Περρωτή, αλλά και από καθαρή περιέργεια.
Μια μερίδα από αυτούς μάλιστα επισκεπτόταν στη συνέχεια το βιβλιοπωλείο Ελεύθερη Σκέψις, το οποίο αποτελούσε την προσωρινή έδρα της αποπεμφθείσης διοικήσεως. Την ίδια στιγμή και οι δύο πλευρές είχαν αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόμου για να κρατήσουν με την πλευρά τους, όσες περισσότερες μπορούσαν από τις Τοπικές Οργανώσεις.
Η μεγαλύτερη οργάνωση των Αθηνών, ήταν αυτή της Κυψέλης τα μέλη της οποίας ήσαν ως επί το πλείστον πιστά στο Θανάση Κουτράκη και τον διάδοχό του στην προεδρία της ΤΟ, Νώντα Ανυφαντή. Στην αρκετά δραστήρια Τοπική Οργάνωση της Δάφνης η διοίκηση διχάστηκε και ενώ ο πρόεδρός της Χαρίσης βρισκόταν κοντά στον Περρωτή στην Ακαδημίας, δέχθηκε επιστολή (fax δεν υπήρχαν τότε) με την υπογραφή του υπευθύνου ιδεολογικού Παπακώστα, που τον ενημέρωνε ότι έχει διαγραφεί και ότι η ΤΟ ακολουθεί τη διοίκηση Δάκογλου. Η Δάφνη όμως, όπως η Κυψέλη, ο Βύρωνας, το Περιστέρι και ο Πειραιάς ήσαν οι τοπικές που ακολούθησαν τον Περρωτή.
Την ίδια στιγμή ο Δάκογλου αντιμετώπιζε το δίλημμα των επομένων κινήσεών του. Το ότι θα συνέχιζε την πορεία του ήταν το μόνο βέβαιο. Το ερώτημα ήταν το πώς. Η σφραγίδα ενός κοινοβουλευτικού κόμματος ήταν ένα μεγάλο εφόδιο το οποίο τώρα το είχε χάσει. Είχε όμως ακόμη τον ιδεολογικό καθοδηγητή Ανδρέα Δενδρινό, το βιβλιοπωλείο «Ελεύθερη Σκέψις» και το περιοδικό «Κίνημα». Αυτό που τον απασχολούσε περισσότερο ήταν η τακτική που θα ακολουθούσε. Η μεθόδευση των κινήσεων. Και η πρώτη έπρεπε να είναι μια απόφαση για το όνομα του νέου οργανωτικού σχηματισμού.
Μια και ήταν πρόσφατη η Β’ Συνδιάσκεψη της ΕΝΕΠ, που καθόριζε ζητήματα ιδεολογίας, κάποιοι πρότειναν να ονομασθεί η νέα κίνηση ΕΝΕΠ Β’ Συνδιάσκεψη, ακολουθώντας το παράδειγμα της διασπάσεως του ΚΚΕ εσωτερικού, όπου οι αποσπασμένοι κράτησαν τον τίτλο Ρήγας Φεραίος Β’ Πανελλαδική. Φυσικά πολύ μικρή υποστήριξη είχε αυτή η πρόταση και επικρατέστερες έμεναν αυτή που ήθελε τη διατήρηση του αρκτικόλεξου ΕΝΕΠ και αυτή που ήθελε τη χρησιμοποίηση του όρου Κίνημα στον τίτλο.
Έτσι η μία πρόταση ήταν για το όνομα Ενιαία Εθνικιστική Πρωτοπορία (ΕνΕΠ). Όμως επικράτησε τελικά η πρόταση η νέα οργάνωση να ονομασθεί ΕΝΕΚ (Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα). Με τον τρόπο αυτό εξασφαλιζόταν αφ’ ενός ο όρος «Κίνημα» και αφ’ ετέρου η χρήση του κεφαλαίου «Ν» σε σχήμα κεραυνού, το οποίο υπήρχε και στο λογότυπο της ΕΝΕΠ όπως το είχε διαμορφώσει η διοίκηση Δάκογλου.
Έτσι γεννήθηκε το ΕΝΕΚ. Η δεύτερη διάσπαση όμως δεν άργησε. Σύντομα, το βιβλιοπωλείο «Ελεύθερη Σκέψις» περιήλθε στην αποκλειστική κατοχή του Βλαδίμηρου Ψιακή ο οποίος το διαχειριζόταν και, ο οποίος όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων το διαχειριζόταν σωστά, αφού είναι μέχρι σήμερα μια υγιής επιχείρηση με σημαντικές εκδόσεις και διακίνηση βιβλίων.
Ο Δάκογλου επανήλθε στη παλιά γνωστή του μεθοδολογία. Για να στηρίξει το ΕΝΕΚ σύστησε μια εταιρία και κάλεσε τα μέλη και τους υποστηρικτές να μετάσχουν στο μετοχικό κεφάλαιο προκειμένου να ιδρυθεί ένα νέο βιβλιοπωλείο. Ήταν η «Νέα Θέσις» που εγκαταστάθηκε χαμηλότερα στην οδό Ιπποκράτους και σήμερα στεγάζεται στην οδό μαυρομιχάλη. Αυτός ο χώρος αποτέλεσε τη νέα έδρα του ΕΝΕΚ.
Η ΕΝΕΠ συνέχισε για λίγο ακόμη χρόνο υπό τον Περρωτή, μέχρις ότου η ίδια η οργάνωση, εν όψει των εκλογών του 1981 αποφάσισε να εγκαταλείψει την Εθνική Παράταξη και το Θεοτόκη και να ενταχθεί στο επανεμφανιζόμενο Κόμμα των Προοδευτικών του Σπύρου Μαρκεζίνη.
Ευθ. Π. Πέτρου
