Η ένοπλη επίθεση των κομμουνιστών στο Λιτόχωρο του Ολύμπου ήταν η απαρχή του “τρίτου γύρου”. Το ΚΚΕ ήθελε να δημιουργήσει ένα σοβαρό επεισόδιο προκειμένου να αναβληθούν οι εκλογές, που επρόκειτο να γίνουν την 31η Μαρτίου 1946. Η επιλογή του στόχου έγινε από τον Μάρκο Βαφειάδη και τους επιτελείς του. Η επιχείρηση θα ήταν μακριά από τα σύνορα, προκειμένου να μη θεωρηθούν εμπλεκόμενοι οι σύμμαχοι τους, των όμορων κομμουνιστικών χωρών. Η αποχή των κομμουνιστών από τις εκλογές λέγεται ότι, ήταν ένα πελώριο λάθος του ΚΚΕ. Εμείς πιστεύομαι ότι, ήταν μία συνειδητή επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ, διότι γνώριζαν πολύ καλά ότι, με εκλογές , η κατάληψη της εξουσίας θα ήταν αδύνατη.
Το Λιτόχωρο ήταν ένα ήσυχο χωριό στους πρόποδες του Ολύμπου. Το βράδυ της 30ης Μαρτίου οι κάτοικοι του χωριού μετά την δύση του ηλίου σταμάτησαν τις εργασίες τους και άλλοι αποσύρθηκαν στα σπίτια , άλλοι μαζεύτηκαν στα λιγοστά καφενεία του χωριού για να συζητήσουν για την πολιτική κατάσταση και για τις εκλογές της επομένης ημέρας. Οι συζητήσεις έδινα και έπαιρναν ενώ οι μεγαλύτεροι σε ηλικία διηγούνταν στους νεότερους την πολιτική κατάσταση πριν από τον πόλεμο, για τους Βενιζελικούς και τους Βασιλικούς, τα δημοψηφίσματα, τις εκλογές των παλαιότερων χρόνων. Γεγονός είναι ότι, οι εκλογές για ορισμένους ήταν μία πρωτόγνωρη διαδικασία και όλους τους κατείχε μία αγωνία για τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων. Εκλογές είχαν να γίνουν περίπου μία δεκαετία και οι πρώτες εκλογές μετά από ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, είχαν φουντώσει τις συζητήσεις στα καφενεία. Η ρητορική ορισμένων που ανήκαν σε πολιτικούς σχηματισμούς, είχε σαν αποτέλεσμα οι φωνές να σκεπάζουν τους λοιπούς θορύβους των καφενείων.
Στο Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου οι άνδρες ήταν ανήσυχοι όπως ακριβώς συνέβαινε και σε άλλους σταθμούς απομακρυσμένους με ολιγομελείς δυνάμεις. Στο χωριό έφθασε ένα μικρό τμήμα της Εθνοφυλακής προκειμένου να αποτελέσουν την φρουρά των εκλογικών τμημάτων, ανακουφίζοντας την μικρή δύναμη των ανδρών της Χωροφυλακής. Γύρο στις 10 το βράδυ, οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν ξαπλώσει για να ξεκουραστούν από την κουραστική ημέρα που είχε περάσει. Έντρομοι πετάγονται από τα κρεβάτια τους μετά τον ορυμαγδό των εκρήξεων που ακούστηκαν στις παρυφές του χωριού. Οι πυροβολισμοί, οι εκρήξεις χειροβομβίδων ακόμη και όλμων ήταν καταιγιστικοί. Χωροφύλακες και Εθνοφύλακες αράζουν τα όπλα τους προκειμένου να αμυνθούν. Οι επιτιθέμενοι πλησίαζαν προς τον Σταθμό Χωροφυλακής. Οι Χωροφύλακες αρχίζουν να πυροβολούν στα τυφλά μη γνωρίζοντας ποιοι ήσαν οι επιτιθέμενοι. Γεγονός είναι ότι, όσοι από τους κατοίκους ήταν οργανωμένοι στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ είχαν πληροφορηθεί για την επίθεση προκειμένου να μην είναι μεταξύ των θυμάτων. Ο θόρυβος της μάχης ήταν εκρηκτικός αλλά παρ’ όλα αυτά ξεχώρισαν διάφορες κραυγές που τραγουδούσαν «… Βροντάει ο Όλυμπος , ξαναβροντάει, αστράφτει η Γκιώνα, μουγκρίζουν τα’ Άγραφα, σείεται η στεριά.. .». Αμέσως έγινε αντιληπτό ποιος ήταν ο επιτιθέμενος.
Κύριος στόχος της επιθέσεως ήταν τα δύο κτήρια του χωριού που στεγάζονταν οι άνδρες της Χωροφυλακής και της Εθνοφυλακής. Οι κομμουνιστές μπήκαν στο χωριό δίχως να γίνουν αντιληπτοί και εγκατέστησαν ένα πολυβόλο στο καμπαναριό της εκκλησίας. Συγχρόνως είχαν αποκλείσει κάθε έξοδο διαφυγής. Ο αιφνιδιασμός ήταν πλήρης και η μάχη που ακολούθησε ήταν άνιση.
Στον εκεί Σταθμό Χωροφυλακής είχε φτάσει μία μικρή δύναμη ανδρών ως ενίσχυση λόγω των επικείμενων, μετά από περίπου μία δεκαετία, εκλογών Ανάμεσα τους και ο Νικόλαος Παπακωνσταντίνου, ο μοναδικός επιζώντας της. Η μαρτυρία για την ηρωική άμυνα του Σταθμού Χωροφυλακής, αλλά και τα όσα ακολούθησαν είναι πολύτιμη όχι μόνο για εμάς αλλά για κάθε ιστορικό και ερευνητή και για την ιστορία και την αλήθεια, η οποία βιάζεται συστηματικά από το 1974 μέχρι σήμερα με μεθοδικότητα. Η μαρτυρία του που κυκλοφόρησε σε βιβλίο από τις εκδόσεις «Λόγχη» με τίτλο «ΛΙΤΟΧΩΡΟ 1946 Η ΠΡΩΤΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΦΑΙΡΑ» θα μας γυρίσει πίσω στον χρόνο στην ταραγμένη και μαρτυρική για την Ελλάδα περίοδο 1946-1949 τότε που λίγοι ψυχωμένοι Έλληνες κράτησαν αυτήν την γη ελεύθερη. Είναι αψευδής μάρτυρας της εγκληματικής δράσης των συμμοριτών του Ε. Α. Μ.-Ε.ΛΑ. Σ. μίας κατά φαντασίαν αντιστασιακής οργάνωσης ή οποία κατά την διάρκεια της παρουσίας των γερμανικών στρατευμάτων και των συμμάχων τους Ιταλών και Βουλγάρων στην χώρα μας δεν προέβη σε καμία ουσιώδη πράξη αντίστασης αλλά το μοναδικό της μέλημα ήταν η εξόντωση των Εθνικών Οργανώσεων.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αποκαλύπτεται το οργανωμένο σχέδιο της επίθεσης στο σταθμό Χωροφυλακής του Λιτοχώρου από τον Ζαχαριάδη και τον Στάλιν μέσω των πρακτόρων τους οι οποίοι έρχονταν οι περισσότεροι από την Θεσσαλονίκη. Θεώρησαν οι συμμορίτες ότι με την δύναμη που ήρθε ως ενίσχυσή τους από το απόσπασμα Κισσάβου θα μπορούσαν εύκολα να εξοντώσουν την δύναμη των 30 περίπου ανδρών της Χωροφυλακής, ήθελαν να ξεκινήσουν τον Τρίτο Γύρο της ανταρσίας τους με μία νίκη. Χαρακτηριστικό της βαρβαρότητας και του μίσους των κομμουνιστών είναι το περιστατικό της σύλληψης του τραυματία Λοχία του Στρατού Νίκου Γκονιού τον οποίον τον δολοφόνησε ο συμμορίτης εξάδελφός του πετώντας τον μέσα στο οίκημα που φλέγονταν. Παρά την βία και την τρομοκρατία οι Ένοπλες Δυνάμεις κατάφεραν το 1949 να συντρίψουν τους Σλαβοκίνητους συμμορίτες και
Καθήκον όλων εμάς οι οποίοι σεβόμαστε την ιστορική αλήθεια αλλά και τις θυσίες των Πραγματικών Ελλήνων είναι να μην τους ξεχάσουμε ποτέ και να παραδειγματιστούμε από την θυσία τους.
