Στις 17 Απριλίου 1944 εξοντώθηκε με ύπουλο τρόπο το 5/42 Σύνταγμα του Ψαρρού από τους κομμουνιστοσυμμορίτες τους οποίους λίγο πριν είχαν συλλάβει οι άνδρες του και τους είχε αφήσει ελεύθερους. Μπορεί να πέρασαν 7 δεκαετίες από αυτό το στυγερό κομμουνιστικό έγκλημα αλλά εμείς οι εθνικιστές που πιστεύουμε ότι είναι χρέος μας η διατήρηση της εθνικής μνήμης παραθέτουμε ένα άρθρο από το περιοδικό «Ελληνικόν Αυριον» του Απριλίου 1980 για να διαπιστώσετε, με στοιχεία, ότι η αποσιώπηση των κομμουνιστικών εγκλημάτων δεν είναι τακτική μόνον των αριστερών κυβερνήσεων αλλά και των δεξιών όπως της Νέας Δημοκρατίας.
17 Απριλίου 1944 17 Απριλίου 1980
Πέρασαν 36 χρόνια από τότε πού εδολοφονήθη με τον αγριώτερο τρόπο ό συνταγματάρχης Δ. Ψαρρός, οι αξιωματικοί και στρατιώτες του, καθώς και πολλοί ιδιώτες.
0 κ. “Σάν Σήμερα” της ΥΕΝΕΔ, απέφυγε να αναφέρη το παραμικρό στην εκπομπή του. Χωρίς να κοκκινίση από ντροπή. Δεν παρέλειψε βέβαια να μάς ξαναμιλήση για τα στρατόπεδα του Χίτλερ. Ίσως αυτό είναι το τίμημα για να διατηρή την θέση του. Αλλά δεν άκουσε ποτέ, ότι αυτήν την μέρα, το 1944, απαίσιοι Μοσχαναθρεμμένοι εγκληματίες δολοφόνησαν δεκάδες Έλληνες;
Είχα την τύχη σε μια από τις επισκέψεις μου στον τόπο του εγκλήματος, να γνωρίσω έναν από τούς επιζώντες. Πού με μεγάλη συγκίνηση προθυμοποιήθηκε να μου διηγηθεί τα όσα συνέβησαν.
Βαδίζοντας, μου έδειξε το μέρος πού εδολοφονήθη ό Ψαρρός. Ήταν ή 16η Απριλίου όταν οι συμμορίτες επετέθησαν στο Καραΐσκο (χωριό της περιοχής) για να καταλάβουν την αποθήκη πυρομαχικών. Απεκρούσθησαν από το 5/42 και συνελήφθησαν 36 Έλασίτες, τούς όποιους οδήγησαν στον Ψαρρό και αυτός τούς άφησε ελεύθερους!. την 17η έβαλλαν οι Ελασίτες με πολυβόλο αναγνωρίσεως στην θέση Τσερλή. Αυτή κατελήφθη κατά την έξοδο του 5/42. Ή έξοδος θύμισε νέο Μεσολόγγι. Εβάλλοντο οι Έλληνες από παντού. το πολυβόλο κατελήφθη από τον επιζώντα. Σε 4 – 5 λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Επέζησαν περίπου 150 άνδρες. Στην έξοδο, ό τελευταίος του Ψαρρού του είπε να φύγη και αυτός, αλλά δεν εδέχθη. “Όχι, θα γυρίσω πίσω για να περισώσω ό,τι μπορέσω”. Αυτό ήταν και το τέλος του. Ένα τέλος τραγικό. τον συνέλαβε ό Νικηφόρος στο χωριό Μεσηνό μετά από εντολή του Βελουχιώτη και τον πυροβόλησε στην πλάτη. Πέφτοντας ό Ψαρρός, δέχθηκε άλλες 11 μαχαιριές από 8 άτομα. το αίμα του πετάχθηκε μέχρι 2 μέτρα σε ένα βράχο. Μέχρι τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου ό βράχος ήταν κόκκινος, για να τον ξεπλύνη στη συνέχεια ή βροχή.
Ο Ψαρρός όμως δεν εξέπνευσε. Γι’ αυτό τον έδεσαν σε έναν ημίονο και τον έσερναν ημιθανή, ενώ ό Βελουχιώτης και τα “παλληκάρια” του τον έφτυναν! (αυτό θα πη ανδρισμός).
Τον τάφο του τον άνοιξαν οι Έλληνες αιχμάλωτοι των Ελασιτών, και αντί σταυρού τοποθέτησαν μια..γκλίτσα!
Προχωρήσαμε με τον συνομιλητή μου προς την κορυφή του λόφου, στην όποια βρίσκεται ένας μεγάλος μαρμάρινος σταυρός και ακριβώς δίπλα ό ιερός τύμβος με τα οστά των νεκρών, για να μάς θυμίζη τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των Ελλήνων και την θηριωδία των κομμουνιστών.
Εκεί γνώρισα τον έτερο επιζώντα, τον συνχη Κοκορέλη, πού καθισμένος στην αναπηρική του καρέκλα, άφηνε τα δάκρυά του να κυλούν. Αναμφιβόλως θα σκεφτόταν πώς ή θυσία των συντρόφων του πήγε χαμένη, αφού οι εκδηλώσεις για τον θάνατο του Βελουχιώτη, γίνονται με μεγαλύτερη λαμπρότητα σήμερα παρά για την δολοφονία του Ψαρροΰ!
θα αναρωτιόταν ασφαλώς, όπως και κάθε Έθνικόφρων Έλληνας, ποιά κατάρα βαραίνει τις πλάτες μας κι αντί να αποδίδουμε τιμές στους ήρωες, τιμούμε τούς δολοφόνους τους!
Αλλοίμονο στα Έθνη πού ξεχνούν την ιστορία τους. Αλλοίμονο στα παιδιά μας πού θα τα παραδώσουμε στους ερυθρούς ινστρούχτορες, ΑΝ ΔΕΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ και δεν αποδώσουμε ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Β. Κομνηνός
