Οι επαναστατικές προσπάθειες των διαλυμένων κομματιδίων του ΣΥΡΙΖΑ να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, (reunion αγγλιστί) είναι σαν να προσπαθείς να κολλήσεις σπασμένο βάζο σοβιετικής περιόδου με σελοτέιπ! Με πρωτοβουλίες σαν του Χαρίτση για τα Τέμπη, νομίζουν ότι θα ενώσουν τα απομεινάρια της «ένδοξης» Αριστεράς – ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Πλεύση, ΠΑΣΟΚ, ίσως και τον Κόκκαλη και το οικολογικό ευρωπαϊκό του όραμα.
Αυτά τα κόμματα, που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια μετά τις εσωκομματικά συντροφικά μαχαιρώματα, δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε για το ποιος θα πάρει το μικρόφωνο πρώτος. Ο Κασσελάκης ονειρεύεται Αμερική, ο Τσίπρας ψιθυρίζει για comeback, η Νέα Αριστερά κλαίει για «προδωμένες αξίες», και η Ζωή Κωνσταντοπούλου… μιλάει με τι ώρες στην Βουλή.
Η αποτυχία αυτών των προσπαθειών οφείλεται σε τρία βασικά αίτια. Πρώτον, η έλλειψη κοινής ιδεολογικής βάσης. Τα κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, από την κεντροαριστερά του Κασσελάκη μέχρι την πιο «σκληρή» Νέα Αριστερά, δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα ενιαίο πρόγραμμα, καθώς οι διαφορές τους συχνά ιδεολογικοποιούνται για να καλύψουν προσωπικές αντιπαλότητες. Δεύτερον, η κρίση εμπιστοσύνης. Οι συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις και οι αποχωρήσεις έχουν δημιουργήσει ένα βαρύ κλίμα, όπου τα στελέχη δεν εμπιστεύονται ούτε τους πρώην συντρόφους τους ούτε τις προθέσεις τους. Τρίτον, η απουσία οργανωτικής δομής και πολιτικής πειθούς. Όπως τονίζεται σε αναρτήσεις στο X, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα παρακλάδια του αδυνατούν να απαντήσουν γιατί έχασαν, γιατί διαλύθηκαν και γιατί δεν πείθουν, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ανταγωνιστούν ούτε μικρότερα κόμματα χωρίς υποδομή.
Μέχρι να φτάσουν στις εκλογές έχουν ακόμη πολύ δρόμο για να διαφωνήσουν, να ξαναδιασπαστούν και να δικαιολογήσουν τα ανέκδοτα για τις διασπάσεις στο κόμμα.
