Tην Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016 οι συντελεστές της εκπομπής «Οι θυρωροί της Νύχτας» στο διαδικτυακό ραδιόφωνο του «Ελεύθερου Κόσμου» είχαν την τιμά να παρουσιάσουν την πολύτιμη μαρτυρία του Ρ. Μ. ενός εν ενεργεία αξιωματικού του Πολεμικού μας Ναυτικού που έζησε από πολύ κοντά λόγω υπηρεσίας τα τραγικά γεγονότα των Ιμίων. Αυτην ιστορική μαρτυρία θα έχετε την ευκαιρία να διαβάσετε σήμερα στην εφημερίδα μας.
Αγαπητέ φίλε σας καλησπερίζουμε και σας ευχαριστούμε για την επικοινωνία.
Καλησπέρα σας το θέμα με το οποίο καταπιάνεστε στην σημερινή σας εκπομπή είναι πολύ σοβαρό και άπτεται πατριωτικών και στρατιωτικών ζητημάτων, εγώ γι’ αυτά μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να μιλήσω για την τότε πολιτική ηγεσία ούτε να εκφράσω, ως εν ενεργεία αξιωματικός, την επίσημη θέση του ΓΕΝ και του ΓΕΕΘΑ, Θα σας εκμυστηρευτώ ότι έζησα χωρίς να αφαιρέσω ή να προσθέσω κάτι με την εμπειρία μέλους πληρώματος Αντιτορπιλικού.
Η μαρτυρία σας συνιστά την λεγόμενη μικροϊστορία, δηλαδή πολλές μαρτυρίες από διάφορους ανθρώπους που έζησαν ένα ιστορικό γεγονός και όλες μαζί συνθέτουν την Ιστορία, που πολλές φορές δεν γίνονται γνωστές γιατί δεν καταγράφονται, θα σας ακούσουμε με μεγάλη προσοχή να μας εξιστορείτε όσα ζήσατε εκείνη την ημέρα.
Θα συμφωνήσω μαζί σας αλλά δεν ήταν μόνον μία ημέρα, από τις 2 Ιανουαρίου 1996 όπου υπηρετούσα στο Α/Τ «Θεμιστοκλής» με τον βαθμό του Κελευστή και την ειδικότητα του πυροβολητή είχαμε αποπλεύσει γιατί είχαμε αναλάβει πλοίο φυλακής σκοπούντος, για τους μη κατέχοντες την ορολογία θα πω ότι είναι μία κατάσταση επιφυλακής του πλοίου σε κάποιο προκεχωρημένο αγκυροβόλιο στο Αιγαίο με σκοπό την έρευνα και διάσωση και για οτιδήποτε άλλο παρουσιαστεί, όπως ένα θερμό επεισόδιο.
Μαζί μας θα ερχόταν και η Φρεγάτα «Ναβαρίνο» που ήταν εκεί και θα έβγαινε για σύντομη εκπαίδευση. Πρέπει να έχετε υπ’ όψιν σας ότι όταν μία χώρα θέλει να οδηγήσει μία κατάσταση σε κλιμάκωση χρησιμοποιεί το Λιμενικό της. Έτσι όταν το εμπορικό πλοίο βρέθηκε στα Ίμια το περιστατικό από ζήτημα Λιμενικού και Ακτοφυλακής κλιμακώθηκε σε επεισόδιο στρατιωτικό, ωστόσο εμείς είχαμε τις πληροφορίες μας ότι θα γίνονταν στρατιωτικές επιχειρήσεις και είχαμε προλάβει να λάβουμε θέσεις και να παρακολουθούμε κάθε πιθανό στόχο των Τούρκων, οι οποίοι θα ενισχύονταν και από μία μονάδα που θα ερχόταν από την Νατοϊκή δύναμη που την παρακολουθήσαμε από το ύψος των Κυθήρων μέχρι το Ακσάζ και από εκεί και πέρα συνεχίσαμε τις περιπολίες μας.
Να σας πω επίσης για το ηθικό των πληρωμάτων, επειδή άκουσα πριν για το πώς ζουν οι στρατεύσιμοι τέτοιες καταστάσεις, ότι είχαμε και εμείς στο πλοίο παιδιά τα οποία υπηρετούσαν την θητεία τους, αυτά ήταν παιδιά των Goody’s, των Mac Donald’s, του φραπέ, του Πανεπιστημίου και των ΤΕΙ, αλλά την νύχτα των Ιμίων και καθ’ όλη την διάρκεια της κρίσης ήταν παιδιά Σπαρτιάτισσας Μάνας.
Αυτά τα παιδιά που όταν τους έλεγες να σκουπίσουν και να καθαρίσουν τον διάδρομο βαριόντουσαν, όπως και να μεταφέρουν τα πυρομαχικά στην πυριτιδαποθήκη κουβαλούσαν δύο βλήματα κάτω από κάθε μασχάλη και μας παρακαλούσαν να τα βάλουμε σε πολεμική υπηρεσία. Θα σας πω ότι από την μέριά μου όπως τα έζησα τα γεγονότα ότι είχαμε την απόλυτη κυριαρχία, τον απόλυτο έλεγχο της περιοχής διότι ήταν έτσι κατανεμημένος ο οπλισμός επί των πλοίων και επί των μονάδων όπου θα είχαμε νεκρούς, ναι θα είχαμε απώλειες αλλά δεν θα έμενε ούτε ένα τουρκικό κεφάλι στην περιοχή.
Δηλαδή έχει βάση, αληθεύει αυτό που λένε ότι είχαμε θέση ισχύος;
Ναι είμαστε σε θέση ισχύος, θα είχαμε και εμείς απώλειες αλλά οι Τούρκοι θα πήγαιναν όλοι στον πάτο της θάλασσας. Θα θυμηθώ τον κυβερνήτη μου τον Λάμπρο τον Σοφρά, αντιπλοίαρχο τότε, που τον έκαναν οι πολιτικοί σαν κλαίει σαν μικρό παιδί όταν τον διέταξαν από τηλεφώνου να γυρίσουμε πίσω και εκείνος τους τα πέταξε στα μούτρα. Μπήκαμε στο σπίτι μας και τους βρήκαμε να μας κλέβουν και εμείς αντί να τους πετάξουμε έξω τους κάναμε τεμενάδες και φύγαμε πρώτοι, σας το λέω αυτό και τρέμω, όπως έτρεμε και εκείνος και ο τότε υπουργός και οι «καθαροί» άνθρωποι του έκαναν μάθημα πως πρέπει να κυβερνήσει το πλοίο του. Με τέσσερις ριπές δύο από κάθε πυροβόλο δύο τουλάχιστον πλοία των Τούρκων, μικρά ή μεγάλα αν δεν πήγαιναν στον πάτο της θάλασσας θα έβγαιναν εκτός υπηρεσιακής δράσης για καιρό και την «δουλειά» θα την τελείωνε ο υπόλοιπος στόλος.
«Οι τρεις αξιωματικοί ήταν αδέλφια μας, έπεσαν την ώρα του καθήκοντος»
Όταν μάθατε για τον θάνατο των τριών συναδέλφων σας αξιωματικών του ναυτικού ποιες ήταν οι αντιδράσεις τι έγινε;
Θέλω να σας πω πρωτίστως ότι όταν αποπλέει ο στόλος για πολεμικές επιχειρήσεις μετά από πάγια διαταγή παιανίζει το εμβατήριο «Ο Ναύτης του Αιγαίου» και διαβάζεται κείμενο που μας ενημερώνει ότι το ναυτικό δεν υπέστειλε ποτέ την Σημαία. Αυτό γίνεται ώστε ο ναύτης, με την γενική έννοια του όρου, να πάει στην μάχη με υψηλό το ηθικό του, αυτό εμάς που είχαμε δέκα φορές πιο υψηλό ηθικό μας εξύψωσε ακόμη περισσότερο. Όταν πηγαίνεις στην μάχη είσαι αποφασισμένος να πεθάνεις, πηγαίνεις και ξέρεις ότι το πιθανότερο είναι να μην γυρίσεις, όταν, λοιπόν, γνωρίζεις ότι σου έχουν κατεβάσει την σημαία, όταν ο πολιτικός σου ηγέτης σου λέει είμαι μαζί σου, θα τα πάρουμε όλα, δεν θα αφήσουμε ούτε ένα πετραδάκι πηγαίνεις αποφασισμένος και αυτοί ξαφνικά σε γυρίζουν πίσω και σαν επιστέγασμα της όλης κατάστασης μαθαίνεις ότι σκοτώθηκαν και τρεις Έλληνες αξιωματικοί. Εγώ δεν τους γνώριζα αλλά τους αισθάνθηκα σαν αδελφούς, σαν συναδέλφους, σαν Έλληνες Ήρωες, σαν πατριώτες που έπεσαν την ώρα του καθήκοντος, όπως πεθαίνουν οι αστυνομικοί στους δρόμους και οι λιμενικοί στις θάλασσες από τις σφαίρες διακινητών λαθρομεταναστών όπως έχει συμβεί. Έτσι αισθάνεσαι όταν μαθαίνεις όταν σκοτώνεται ένας πιλότος που δεν τον γνωρίζεις αλλά τον νιώθεις δικό σου άνθρωπο.
Όταν επιστρέψαμε δεν μας χρησιμοποίησαν για τους επόμενους δύο μήνες, θεωρώ ότι μας άφησαν για να ξεχάσουμε πράγματα που εγώ δεν μπορώ να ξεχάσω και έχω πει στον μεγάλο μου γιο να τα μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά του.
Προδοθήκαμε για άλλη μία φορά από τους πολιτικούς, ενώ για μία στιγμή ένοιωσα κρατούσα σφιχτά στην γροθιά μου την Ελλάδα και την προστάτευα, την άλλη στιγμή όταν βγαίναμε από τον Ναύσταθμο μας έφτυναν γιατί πίστευαν ότι εμείς φταίγαμε που σκοτώθηκαν τα τρία παλικάρια και πάτησαν το πόδι τους οι Τούρκοι επάνω στην Ίμια. Ήθελα να πάω στις κηδείες των παιδιών αλλά κάποιοι με κλείδωναν και δεν με άφηναν γιατί ήξεραν ότι αν πήγαινα θα δάγκωνα λαρύγγια.
Επειδή αυτή η Πατρίδα όπου και αν ταξιδέψεις σε πληγώνει και επειδή, λέω την πολιτική μου άποψη και όχι την στρατιωτική, κάτι τέτοιο θα ξανασυμβεί, τώρα Ίμια θα είναι, Αγαθονήσι θα είναι δεν ξέρω, πάλι εκεί θα είμαστε όλοι εμείς που μας έχουν κόψει τον μισθό, γιατί εμείς δεν τον λογαριάζουμε ξέρετε τον μισθό απλά τον χρησιμοποιούμε γιατί κάπως πρέπει να δώσουμε το γάλα στα παιδιά μας.
Εμείς δεν καταλαβαίνουμε ούτε από αργίες όπως και οι αστυνομικοί, οι λιμενικοί και οι πυροσβέστες, εμείς θα είμαστε εκεί γνωρίζοντας ότι οι πολιτικοί και πάλι θα μας προδώσουν, αλλά θα είμαστε παρόντες γιατί αγαπάμε την Ελλάδα.
Αγαπητέ φίλε ήταν πολύ συγκινητική η μαρτυρία σας και δείξατε ότι οι αξιωματικοί αγαπούν την πατρίδα άσχετά αν τους έχουν απαξιώσει οι πολιτικοί από την Μεταπολίτευση και μετά. Ότι και να κάνουν όμως δεν θα καταφέρουν να τους μειώσουν στην συνείδηση των Ελλήνων, σας ευχαριστούμε.
