του Άγγελου Δημητρίου
Η επικαιροποίηση του επαναστατικού αιτήματος για τον μονοπολιτισμό, τον μαχητικό αντικρατισμό και την εμπέδωση της διαλεκτικής του φυλετικού σοσιαλισμού, είναι καιρός πια να έρθει από τα κάτω. Είναι καιρός, δηλαδή, να αναδυθούν από την βούληση των μαζών, των εκφασισμένων αυτοχθόνων νέο-προλετάριων, οι νεοπαγείς ελίτ που θα ενσπείρουν και θα διαχύσουν εκ νέου, στις αυτοφυείς κοινότητες της άρνησης, την βιωμένη εμπειρία της κουλτούρας της ανατροπής. Και η ανατροπή θα είναι απόλυτα εξακριβωμένη, απτή και προσδιορισμένη: οι νέοι θεσμοί, που θα υποκαταστήσουν την παρούσα τάξη, θα είναι η νέα πνευματική μας πατρίδα!
Όσο ανέφικτη κι αν ακούγεται μια διακήρυξη επανάστασης θεσμικής, τόσο πραγματοποιήσιμος είναι ο σκοπός της πρωτογενούς ριζοσπαστικοποίησης ενός σημαντικού τμήματος της νεολαίας και κατόπιν της οργάνωσής του στην βάση της αυτοδιαχείρισης και της αυτονομίας . Μάθαμε από νωρίς ότι εθνικισμός σημαίνει ενέργεια. Μόνο που η «ενέργεια» είναι, θα λέγαμε, τυφλή, η πράξη είναι, αντιθέτως, στοχευμένη και γι’ αυτό, κατά πολύ δραστικότερη.
Πρώτα-πρώτα, ωστόσο, θα πρέπει να γίνει συνείδηση στις αυτόνομες ομάδες και στις ενεργές συλλογικότητες, να δουλευτεί επίσης από τον καθένα στο εσωτερικό πεδίο, ότι ο εγωισμός-ατομισμός είναι παν’ απ’ όλα ένα ζήτημα πολιτικής αφετηρίας, αφετηρίας σαφώς προσδιορισμένης ιστορικά, που δεν ανάγεται παρά στις ίδιες τις απαρχές της μοντέρνας ευρωπαϊκής συλλογικής ταυτότητας. Το παραπάνω, είναι συμπέρασμα αλλά και μια απαρχή σκέψης και δράσης. Έχει πρακτικές και διαχειρίσιμες διακλαδώσεις, δεν είναι ένα «θεωρητικό» πλάσμα. Γίνεται πολλές φορές το λάθος, ακόμα και οι αντιμοντερνιστές, να θεωρούν τον εγωισμό-ατομισμό, ένα συναισθηματικό ή ηθικό πρόβλημα, και ως τέτοιο προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν. Έτσι ίσως εξηγείται η σημερινή αποτυχία να δομηθούν οργανικές κοινωνίες εντός των πλαισίων του μοντέρνου κόσμου.
Ενδέχεται, το ζήτημα της διάσπασης του προσώπου και κατά συνέπεια της ανάδυσης της κερματισμένης μεταμοντέρνας ψευδοκοινωνίας, να είναι η πυρηνική παθογένεια του νεωτερικού πολιτιστικού υποδείγματος από την οποία προκύπτουν οι πολλαπλές παραμορφώσεις του συλλογικού και προσωπικού βίου του συγκαιρινού μας ανθρώπου, ο οποίος λησμόνησε την παραδοσιοκρατική τραγικότητα, και γι’ αυτό ακριβώς φαντάζει τόσο αντιηρωικά τραγικός. Ας μην γελιόμαστε, η μοντερνιστική εξατομίκευση, η ρίζα της κοινωνιολογικής παθολογίας, δηλητηριάζει και τις πιο πρακτικές, καθημερινές, βιοτικές εκφράσεις του σημερινού ανθρώπου, έστω κι αν ορισμένες φορές λανθάνει η δραστικότητά της.
Το άμεσο πιθανό συμπέρασμα είναι ότι αυτή η απάνθρωπη παρέκβαση, επηρεάζει, συχνά καταλυτικά και τους ίδιους τους εκφραστές των παραδοσιακών αρχών, της αντιμοντερνιστικής πρότασης. Πώς λοιπόν θα μπορέσουν να αναπτυχθούν υγιώς οι δικές μας ομαδοποιήσεις, να ποιο είναι το γόνιμο ερώτημα. Ένα ερώτημα βέβαια, η απάντηση στο οποίο δεν εξαντλείται σε έναν θεωρητικό αφορισμό. Είναι ίδια η τριβή μέσω της δράσης που θα δώσει εν καιρώ την απάντηση. Μα, χρήσιμο οδοδείκτη, θα μπορούσε να αποτελέσει η παραίνεση που κοινοποιήθηκε επιδερμικά, είναι η αλήθεια, παραπάνω. Να επανακαθορισθεί δηλαδή το εύρος της σημαντικής της Πολιτικής, ως έννοιας με παραδοσιακή εκκίνηση και γι’ αυτό διαχρονική λειτουργική σημασία.
