του Άγγελου Δημητρίου
«Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στη ψευτιά. Καταπάνω σ΄ αυτούς, που θέλουν την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά. Κουράγιο, ο καιρός θα δείξει, ποιος έχει δίκιο, αν και δεν χρειάζεται ολότελα αυτή η απόδειξη».
Φώτης Κόντογλου
Κληθήκαμε σε συνομιλία με τον κόσμο της απομάγευσης, με τον κόσμο του μεταμοντερνισμού. Αυτός είναι ο καιρός μας, εδώ εδράζεται το καθήκον και το σταυρικό πεπρωμένο μας.
Εδώ καλούμαστε να πλεύσουμε σε ένα υπόγειο ρεύμα, ένα ρεύμα που πλαισιώνεται από ιστορίες και μύθους, από πρόσωπα του παρελθόντος και του παρόντος, από συντρόφους και εχθρούς, όπου άλλοτε κυριαρχεί η βία- δημιουργική ή διαλυτική- και άλλοτε η καθηλωτική μιζέρια, η στασιμότητα και η εσωστρέφεια. Είναι ένα μυθικό ταξίδι με προορισμό την στοιχειοθέτηση μιας αντικουλτούρας που θα διαπερνά και θα αναμοχλεύει το περιθώριο στο οποίο τεθήκαμε αθέλητα ή μη.
Ο αντεργκράουντ εθνικισμός, είναι εκείνος που υποδόρια συρίζει σαν φίδι κάθε μέρα, σε δρόμους και σε πόλεις- φυλακές, μέσα στο πλήθος αλλά και σε δωμάτια- δεσμωτήρια.
Ο αντεργκράουντ εθνικισμός, κοχλάζει για να έρθει μια νύχτα σαν τον κλέφτη, δεν βολεύεται στην ομφαλοσκόπηση, δημιουργεί, καινοτομεί , είναι εξωστρεφής και αυτάρκης, αντιπαλεύει τα θεμέλια του προσωρινού.
Κληθήκαμε σε συνομιλία με τον κόσμο της απομάγευσης, και σε αυτή την διαπάλη, έχουμε την αρωγή μιας ισόθεης δωρεάς: αυτήν της Παράδοσης. Είναι αυτή που μάς θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι δεν δημιουργούμε στο κενό και για το τίποτα, ότι τα πρόσωπά μας φέρουν μια κληρονομιά που χαλκεύτηκε στην φωτιά και στο σίδερο.
Ας σταθούμε αντάξιοι της δωρεάς!
