Η «θυσία» του Dominique Venner είναι μια αρχαϊκή πράξη που σπάει τη σύγχρονη ερήμωση
“Το μέλλον των αυθεντικών Γάλλων δεν μπορεί να διαχωριστεί από αυτό των άλλων Ευρωπαίων. Όταν μιλάω για Ευρώπη, προφανώς παραμερίζω το «πράγμα» των Βρυξελλών. Σκέφτομαι τον χιλιετή πολιτισμό μας, την κοινότητα των λαών μας. Από αυτή την άποψη, ένα βασικό καθήκον που αναλαμβάνει η γενιά σας και οι επόμενες, αυτό της σφυρηλάτησης προσωπικών δεσμών σε όλη την Ευρώπη, ξεπερνώντας τη ρουτίνα και τα γλωσσικά εμπόδια. Σακίδιο στον ώμο, όπως οι Wandervögel και όπως το έκανε ο Jean Mabire. Πρέπει να φύγετε για να συναντήσετε αγόρια και κορίτσια της μεγάλης ευρωπαϊκής πατρίδας μας, να ανακαλύψετε ξανά τα άκρως συμβολικά μέρη του κελτικού, σλαβικού και γερμανικού πολιτισμού μας, που ποτίζονται από τη ροή της τεράστιας ελληνικής και ρωμαϊκής παράδοσης!
Μετά την καταστροφή του «αιώνα του 1914!», η Ευρώπη των λαών κοιμάται, συντετριμμένη από το βάρος της υπερβολής της και τους αδελφοκτόνους διχασμούς της, για να μην αναφέρουμε τις αδιάκοπες επιχειρήσεις να τη διαστρεβλώσουν. Οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν σήμερα θανάσιμες προκλήσεις. Αλλά είμαι ανάμεσα σε αυτούς που πιστεύουν ότι οι προκλήσεις είναι γεννήτριες αφύπνισης νέων ενεργειών. Λέγοντας αυτό, γνωρίζω καλά ότι εγώ ο ίδιος δεν θα δω αυτήν την ανάσταση. Ωστόσο, παρόλα αυτά, δεν αμφιβάλλω ούτε μια στιγμή για αυτήν την αναζωπύρωση των ευρωπαϊκών ενεργειών. Δεν ξέρω πότε θα γίνει…αλλά θα γίνει!»
Την θυμάμαι αυτήν την μέρα πολύ καλά, όταν ένας Γάλλος συναγωνιστής μου τηλεφώνησε και μου είπε απλά: Ο Venner, ο Σαμουράι της Δύσης θυσιάστηκε…! Έμεινα άφωνος, δεν καταλάβαινα. Όταν συνειδητοποίησα αυτό που έκανε, όταν διάβασα το τελευταίο γράμμα του, ένιωσα περίεργα, ένας ένοχος απλά. Έκλαψα πολύ και αληθινά. Έφυγε ίσως ο τελευταίος Ευρωπαίος, ένας άνθρωπος που όλη του η ζωή αποτέλεσε μια τεράστια όπερα, στο τέλος τραγική. Αλλά αυτό του άρεσε άλλωστε, το τραγικό. Ένας λάτρης της Αρχαίας Ελλάδος και υμνητής του Ομήρου που τον θεωρούσε το Α και το Ω του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όλο του το τεράστιο έργο βασίστηκε στον Όμηρο.
Το πρωί της 21ης Μαΐου 2013, ο Dominique Venner, 78 χρονών, πρώην εθελοντής στην Αλγερία, ιδρυτής της μεταπολιτικής ομάδας GRECE, πολέμιος της σημερινής ηθικής παρακμής , ενημέρωσε το blog του νωρίς εκείνη την μέρα με μια μεγάλη ανάρτηση αφιερωμένη στο «Η διαδήλωση της 26ης Μαΐου και ο Χάιντεγκερ»: «Σίγουρα θα χρειαστούν νέες, θεαματικές και συμβολικές χειρονομίες για να αφυπνίσουν την υπνηλία, να ταρακουνήσουν αναισθητοποιημένες συνειδήσεις και να ξαναξυπνήσουν τη μνήμη της καταγωγής μας. Μπαίνουμε σε μια εποχή που τα λόγια πρέπει να επικυρώνονται με πράξεις». Τα λόγια διαδέχονται αμέσως η εκθαμβωτική δράση.
Μπήκε στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων και μια φορά πίσω από τον βωμό έβαλε το όπλο στο κεφάλι του. Φλόγα… Σκοτάδι. Έτσι πέθανε ο συγγραφέας και ιστορικός Dominique Venner, 78 ετών. Όχι με το να αυτοκτονήσει, αλλά να «θυσιάσει» τη ζωή του για να αφυπνίσει εκατομμύρια. Ήταν σαν σήμερα, δέκα χρόνια πριν. Και φαίνεται σαν ένας αιώνας καθώς η εντροπία έχει καλπάσει από τότε. Τόσο που φαίνεται ασταμάτητη. Προσπάθησαν να τον παρουσιάσουν ως «γέρο τρελό», γιατί ο θάνατος, περισσότερο από τη ζωή, είναι μια μαρτυρία που τρομάζει το Σύστημα. Άλλοι ότι αυτοκτόνησε για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στους γάμους των ομοφυλοφίλων που ο νόμος μόλις πέρασε στην Γαλλία. Ένας άνθρωπος που θυσιάζει τα τελευταία του χρόνια με την τελευταία πιθανή εξέγερση ενάντια στο Καθεστώς με την αυτοκτονία, είναι μια μαρτυρία που τρομάζει όσους προσκολλώνται στη ζωή των άλλων ως παράσιτα.
Ο Venner άνοιξε το δρόμο για την αναγέννηση με τη θυσία του. Θυσιάστηκε ενάντια στην καταπίεση του νέου ολοκληρωτισμού του πολιτικά ορθού. Η πράξη του μεγάλου Γάλλου διανοούμενου με χτύπησε βαθιά εκείνη την εποχή. Ήταν μια βαθιά κραυγή του, τόσο βαθιά που μάλλον δεν ακούστηκε από όλους και πράγματι από πολλούς υποβιβάστηκε σε «τρέλα». Γιατί στη σύγχρονη κοινωνία στην οποία το κατεξοχήν «καλό» είναι η «ζωή», πέρα από όλα και παρ’ όλα, δεν μπορεί να γίνει κατανοητός ένας άνθρωπος που εγκαταλείπει να ζει για κάτι που αισθάνεται μεγαλύτερο. Μόνο τρελός μπορεί να είναι. Είναι μια σπουδαία και άφθαρτη διδασκαλία όλο αυτό. Μαρτυρία που μας έρχεται από μια γενιά που έζησε πολέμους και που πήρε το μεγαλύτερο μάθημα από τους πολέμους: ότι δεν είναι η ζωή το υπέρτατο αγαθό, αλλά η αξιοπρέπεια και αυτό στο οποίο πιστεύεις. Ότι η ζωή μπορεί να παραδοθεί, στο όνομα αυτού που πιστεύεις. Ότι η ζωή δεν αξίζει να τη ζεις, αν όλοι γύρω σου προδίδουν τους νόμους της φύσης. Και ότι η τελευταία ακραία μαρτυρία, όταν όλα είναι ήδη νεκρά, είναι ο θάνατος.
Σήμερα, πριν από δέκα χρόνια, ένας άνδρας έκανε κάτι το ασύλληπτο. Ένας από τους λίγους άνδρες που είχαν απομείνει. Μάλλον είμαστε εμείς πραγματικοί νεκροί. Οι πραγματικοί νεκροί είναι όλοι όσοι παραδίδονται ή συνεργάζονται με τους ιερείς της εντροπίας. Ο Venner έχει σημαδέψει έναν δρόμο, τον οποίον κάποιος μπορεί να αποφασίσει να τον περπατήσει και να πολεμήσει ή να καθίσει στην πρώτη σειρά για να απολαύσει το παρακμιακό θέαμα της σύγχρονης κοινωνίας. Ο Venner είχε τρία πράγματα: ακεραιότητα, ηθική, θάρρος. Τρία σπάνια πράγματα στον σημερινό κόσμο που κατοικείται από λακέδες και προδότες. Ο Venner μας ζητά να κρατηθούμε.
Διαβάστε και ξαναδιαβάστε με προσοχή το γράμμα που άφησε σαν τελευταία κληρονομιά. Δεν είναι κάτι απλό και αρκεί αυτό για να καταλάβετε το νόημα της σημερινής μερας. Θα σας δώσω μόνο κάποια στοιχεία και θα σας αφήσω να ταξιδέψετε μακρυά, πολύ μακρυά σε άλλες εποχές για να αντιληφθούμε όλοι μαζί το νόημα της χειρονομίας αυτής, κάτι που αφορά δυστυχώς λίγους. Όπως διαβάζουμε στα λόγια του δεν υπάρχει θέληση για αυτοκτονία. Όχι, στα λόγια του υπάρχει η θέληση για θυσία. Δεν πρόκειται για επίσημη, συμβολική θυσία αλλά μια πραγματική τελετουργική θυσία. Επέλεξε έναν βωμό, τον πιο σημαντικό βωμό στο Παρίσι, για να αφήσει το αίμα του να ρέει, σφυρηλατημένο από τους πολέμους της νιότης του και από τη βαθιά κουλτούρα που έχει δημιουργήσει το μυαλό του. Ο Dominique Venner λοιπόν, θυσίασε την ευγενή του ζωή και έζησε με έναν ολοκληρωμένο τρόπο σε ένα βωμό με στόχο να πάει να αγγίξει τις λησμονημένες χορδές, την ιδιοφυΐα των προγόνων.
Το γράμμα του Venner:
Είμαι υγιής στο σώμα και στο μυαλό, γεμάτος αγάπη για τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Αγαπώ τη ζωή και από εκεί και πέρα δεν περιμένω τίποτα, εκτός από το ότι η φυλή μου και το πνεύμα μου να διαιωνίζονται. Έχοντας φτάσει πλέον στο βράδυ αυτής της ζωής, αντιμέτωπος με τεράστιους κινδύνους για τη γαλλική και ευρωπαϊκή πατρίδα μου, όμως νιώθω το καθήκον να δράσω όσο έχω ακόμη τη δύναμη. Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να θυσιαστώ για να σπάσω τον λήθαργο που μας καταπιέζει. Προσφέρω ότι έχει απομείνει από τη ζωή μου σε μια πρόθεση διαμαρτυρίας και ίδρυσης. Επιλέγω ένα άκρως συμβολικό μέρος, τον καθεδρικό ναό της Notre-Dame στο Παρίσι, τον οποίο σέβομαι και θαυμάζω, γιατί χτίστηκε από την ιδιοφυΐα των προγόνων σε παλαιότερους χώρους λατρείας, που θυμίζουν αμνημονεύτων χρόνων προέλευση.
Ενώ τόσοι πολλοί άντρες υποδουλώνονται στη ζωή τους, η χειρονομία μου ενσαρκώνει μια ηθική της θέλησης. Δίνω θάνατο για να ξυπνήσω κοιμισμένες συνειδήσεις. Ξεσηκώνομαι ενάντια στο μοιραίο. Ξεσηκώνομαι ενάντια στα δηλητήρια της ψυχής και ενάντια στις επιθετικές ατομικές επιθυμίες που καταστρέφουν τις άγκυρες της ταυτότητας, ειδικά την οικογένεια, το οικείο προπύργιο του πολυ χιλιετούς πολιτισμού μας. Υπερασπίζομαι την ταυτότητα όλων των λαών στην πατρίδα τους, αντιστέκομαι επίσης στο έγκλημα που στοχεύει να αντικαταστήσει τους πληθυσμούς μας.
Εφόσον ο κυρίαρχος λόγος δεν μπορεί να ξεφύγει από τις τοξικές του ασάφειες, εναπόκειται στους Ευρωπαίους να αντλήσουν τις συνέπειες. Ελλείψει μιας θρησκευτικής ταυτότητας στην οποία πρέπει να προσκολληθούμε,από την εποχή του Ομήρου μοιραζόμαστε μια δική μας ανάμνηση, κατάθεση όλων των αξιών πάνω στις οποίες θα ξαναβρεθεί η αναγέννησή μας σε ρήξη με τη μεταφυσική του απεριόριστου, κακή πηγή κάθε σύγχρονης ολίσθησης.
Ζητώ συγχώρεση από όλους όσους θα υποφέρουν για τον θάνατό μου και κυρίως από τη γυναίκα μου, τα παιδιά και τα εγγόνια μου, καθώς και από φίλους και πιστούς. Μόλις η επίδραση του πόνου έχει υποχωρήσει, όλοι θα καταλάβουν το νόημα της χειρονομίας μου και θα μετατρέψουν τον πόνο τους σε υπερηφάνεια. Ελπίζω ότι αυτοί θα οργανωθούν για να διαρκέσουν. Στα πρόσφατα γραπτά μου θα βρουν το προμήνυμα και την εξήγηση της χειρονομίας μου.
Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
