γράφει ο Δημήτριος Τσίκας
Διεθνολόγος – Συγγραφέας
Ἀνέκαθεν ἤμουν πολιτικοποιημένος. Μεγάλωσα ἀνάμεσα σὲ ἀντικρουόμενα ἐρεθίσματα: Ὁ ἕνας μου παπποῦς, ἀπὸ τὴ μεριὰ τῆς μητέρας μου, στρατεύτηκε στὴν ἐφηβεία του ἀπὸ τoὺς συμμορῖτες, ἐνῷ ὁ παπποῦς μου ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ πατέρα μου ἦταν χωροφύλακας – ἐπιζὼν τῆς Μάχης του Μακρυγιάννη στὰ Δεκεμβριανά. Ἐγὼ μεγάλωσα στὴν ΠΑΣΟΚοκρατούμενη Καλαμαριά, φέροντας τὸ «στίγμα» τοῦ δεξιοῦ ἐξ αἰτίας τοῦ ἐπωνύμου μου.
Στὰ 14 μοῦ συμμετεῖχα σὲ πορεῖες τοῦ ΚΚΕ, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴν τότε συγκυρία μὲ τοὺς βομβαρδισμοὺς τοῦ ΝΑΤΟ στὴ Γιουγκοσλαβία καὶ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ φιλικοῦ μου περιβάλλοντος. Ἡ αἴσθηση ὅμως ὅτι ὑπῆρχε ἕνας ὑποβόσκων ἀντεθνισμὸς μὲ ἀπομάκρυνε σύντομα ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν χῶρο. Ἀνήκοντας στὰ κατώτερα λαϊκὰ στρώματα, παρέμεινα γιὰ καιρὸ στὸν σοσιαλιστικὸ χῶρο, διατηρῶντας ὅμως πάντα ἔντονο πατριωτικὸ αἴσθημα. Πειραματίστηκα, ἐξερεύνησα διαφορετικὲς ἰδεολογίες, χωρὶς ποτὲ νὰ ἐνταχθῶ σὲ κόμματα – τοὐλάχιστον ὄχι μέχρι τότε.
Ἡ οἰκονομικὴ κρίση μὲ ὁδήγησε στὸ ἐξωτερικό. Πίστευα στὸ κοινωνικὸ κράτος καὶ ἀναζήτησα ἕνα καλύτερο αὔριο στὴ Σκανδιναβία – συγκεκριμένα στὴν Ἰσλανδία. Ἐκεῖ ὅμως ἦρθα ἀντιμέτωπος μὲ μιὰ ἄλλη πραγματικότητα: Τὸ περίφημο «κοινωνικὸ κράτος» δὲν ἦταν τίποτα περισσότερο ἀπὸ ἕνας μηχανισμὸς ἐξισωτισμοῦ ποὺ μοιράζει ψίχουλα, τιμωρῶντας ὅσους θέλουν νὰ ξεχωρίσουν. Ἡ ἐμπειρία μου ἐκεῖ μὲ ἀνάγκασε νὰ ἀναθεωρήσω ριζικά. Γνώρισα τὸν καπιταλισμὸ τῆς Αὐστριακῆς Σχολῆς – τὸν Mises, τὸν Hayek, τὸν Rothbard, τὴν Ayn Rand. Ἡ ἔννοια τῆς οἰκονομικῆς καὶ ἀτομικῆς ἐλευθερίας ἔγινε πλέον ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς σκέψης μου.
Τὴν ἴδια περίοδο ὁλοκλήρωσα τὸ μεταπτυχιακό μου στὶς Διεθνεῖς Σχέσεις στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ἰσλανδίας, μὲ ἐξειδίκευση στὰ Small States Studies. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἔνιωσα ὅτι ὡρίμαζε πολιτικὰ ὁ ἑαυτός μου. Ἀπελευθερώθηκα ἀπὸ ἰδεολογικὰ στερεότυπα καὶ κατάφερα νὰ συνθέσω μία νέα, πιὸ ὥριμη κοσμοθεώρηση, συνδυάζοντας τὰ θετικὰ καὶ ἀπορρίπτοντας τὰ ἀποτυχημένα στοιχεῖα τῶν ἰδεολογιῶν ποὺ εἶχα μέχρι τότε γνωρίσει.
Ἔτσι, δὲν δίστασα νὰ συμμετάσχω ταυτόχρονα στὸ libertarian think tank «Frjálshyggjufélagið», ποὺ ἐξέφραζε τὶς οἰκονομικές μου θέσεις, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐθνικιστικὸ Norræna mótstöðuhreyfingin, τὸ ὁποῖο ὑποστήριζε μιὰ σκανδιναβικὴ συνομοσπονδία μὲ ρεαλιστικὴ προσέγγιση στὶς διεθνεῖς σχέσεις. Παρὰ τὶς διαφορές μου μὲ τὶς βασικές τους θέσεις, ἀμφότεροι ἀναγνώριζαν τὴν ἀκαδημαϊκή μου συνέπεια καὶ μὲ σέβονταν. Τότε ἦταν ποὺ συνέλαβα τὴν ἰδέα καὶ ξεκίνησα τὴ συγγραφὴ τοῦ βιβλίου μου «Ἐθνικοκαπιταλισμός – Ἡ πολιτικὴ θεωρία πίσω ἀπὸ τὴν Συνομοσπονδιακὴ Πολιτεία τῆς Ἑλλάδος», ποὺ ἀποτέλεσε οὐσιαστικὰ τὴν ἀποτύπωση τῶν ἰδεῶν μου σὲ μία ὁλοκληρωμένη πρόταση.
Ἡ πρώτη μου εὐκαιρία γιὰ ἐνεργὴ συμμετοχὴ στὴν πολιτικὴ ἦρθε ἀπρόσμενα. Σὲ μία συνάντηση στὸ σπίτι τοῦ σκηνοθέτη Δημήτρη Κολλάτου, συζητῶντας τὶς ἀπόψεις μου, μοῦ πρότεινε νὰ εἶμαι ὑποψήφιος στὶς Εὐρωεκλογὲς τοῦ 2019 μὲ τὸ ψηφοδέλτιό του. Ἂν καὶ τότε ἤμουν ἤδη μέλος τῆς Δημιουργίας ξανὰ τοῦ Θάνου Τζήμερου, ἀποδέχτηκα τὴν πρόταση. Ἡ ἐμπειρία ἦταν ἀποκαλυπτική: Χωρὶς ὀργάνωση, χωρὶς ψηφοδέλτια σὲ πολλὰ ἐκλογικὰ τμήματα, κατανόησα πόσο θωρακισμένο εἶναι τὸ σύστημα ἀπέναντι στοὺς «μικρούς».
Στὶς ἐθνικὲς ἐκλογὲς τοῦ ἴδιου ἔτους, καθὼς καὶ τὸ 2023, συμμετεῖχα συμπληρωματικὰ στὰ ψηφοδέλτια τῆς Δημιουργίας ξανὰ σὲ Λευκάδα καὶ Κοζάνη, ὅπου δὲν συμπληρώνονταν πλήρη ψηφοδέλτια. Ἡ συνεισφορά μου ἦταν καθαρὰ ἐπικουρική, ρόλος “κομπάρσου”. Πίστεψα – λανθασμένα – πὼς ἡ μόνιμη διαμονή μου στὸ ἐξωτερικὸ δὲν μοῦ ἐπέτρεπε νὰ παίξω πιὸ ἐνεργὸ ρόλο. Θεωρῶ τὸν Θάνο Τζήμερο ἕνα διαμάντι ποὺ ἀδικήθηκε ἀπὸ τὸν λαὸ καὶ ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ πολιτικὸ σύστημα. Μὲ τὴν ἀποχώρησή του, ἀποχώρησα κι ἐγώ. Ἦταν τὸ φυσικὸ τέλος ἑνὸς κύκλου ποὺ εἶχε κλείσει – καὶ δικαιώθηκα ἀπὸ τὴν πορεία τοῦ κόμματος στὴ συνέχεια.
Μετὰ ἀπὸ δύο χρόνια ἀποχῆς, ἀποφάσισα νὰ ἐπιστρέψω στὴν πολιτική. Αὐτὴ τὴ φορὰ ὅμως, μὲ τοὺς δικούς μου ὅρους.
Δὲν θὰ ἀνεχτῶ ἄλλες ὑποτιμητικὲς συμπεριφορές. Δὲν θὰ ἀποδεχθῶ ξανὰ τὸν ρόλο τοῦ ἀναλώσιμου “συμπληρώματος” σὲ ἐκλογικὲς περιφέρειες ποὺ κανεὶς δὲν θέλει. Δὲν ἔχω πρόβλημα νὰ ἐνισχύσω μικρὸ κόμμα – τὸ ἔχω κάνει – ἀλλὰ πλέον βλέπω ξεκάθαρα: Στὰ μικρὰ κόμματα ὑπάρχουν περισσότερα «κοράκια» ποὺ στήνουν μηχανισμοὺς ἀποκλεισμοῦ, κλείνουν τὶς «καλὲς» θέσεις καὶ σπρώχνουν στὴν ἀφάνεια ἄξιους ἀνθρώπους, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ δὲν ἀνήκουν σὲ κάποια ἐσωκομματικὴ φράξια.
Δὲν σᾶς τὸ κρύβω: Εἶμαι ἤδη σὲ ἐπαφὴ μὲ γνωστὸ πατριωτικὸ κόμμα. Ἡ πιθανότητα νὰ εἶμαι ὑποψήφιος στὶς ἐρχόμενες ἐκλογὲς εἶναι ὑπαρκτή – καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ σὲ ἐκλογικὴ περιφέρεια μὲ πραγματικὲς πιθανότητες ἐκλογῆς.
Γιατί πλέον δὲν ἐπιστρέφω ἁπλῶς γιὰ νὰ συμμετάσχω. Ἐπιστρέφω γιὰ νὰ ἀκουστῶ.
