Υπάρχουν στιγμές που σημαδεύουν όλη τη ζωή μας. Αποφάσεις π’ αναβλύζουν και πλημμυρίζουν ακαριαία το είναι μας ολάκερο. Που δικαιώνουν ή καταδικάζουν το σύντομο πέρασμά μας από τούτο τον κόσμο. Της ψυχής αποφάσεις πιότερο παρά του νου. Μία ζωή στη μία ζαριά του μεγάλου ΝΑΙ ή του μεγάλου ΟΧΙ. Ο Λευτέρης Χανδρινός είπε το μεγάλο ΟΧΙ. Και το πλήρωσε ποικιλότροπα, προσφέροντάς μας έναν ακόμα λόγο να αισθανόμαστε υπερηφάνεια για την Ελλάδα και ταυτόχρονα ενοχή, γιατί άπραγοι βλέπουμε συχνά κάποιους ηγέτες και ηγετίσκους της να κατασπαράσσουν τα καλύτερα από τα παιδιά της.
Βρισκόμαστε στις παραμονές της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Το αρματαγωγό ΛΕΣΒΟΣ, με κυβερνήτη τον πλωτάρχη Λευτέρη Χανδρινό, διατάσσεται να αποπλεύσει για την Κύπρο, με αποστολή τη μεταφορά 450 ανδρών, αντικαταστατών ισαρίθμων απολυομένων της ΕΛ.ΔΥ.Κ., οι οποίοι και θα επέστρεφαν με το ΛΕΣΒΟΣ στην Ελλάδα. Μία ακόμα αποστολή ρουτίνας, αν η μοίρα και η ελληνική ψυχή του Χανδρινού δεν αποφάσιζαν αλλιώς.
Το πλοίο αγκυροβολεί στο λιμάνι της Αμμοχώστου τα ξημερώματα της 19ης Ιουλίου του 1974. Και απέπλευσε, έχοντας παραλάβει τους 450 οπλίτες παλαιών κλάσεων, στις 6 το απόγευμα της ίδιας ημέρας. Στη διάρκεια της παραμονής του στο λιμάνι της Αμμοχώστου, περιήλθαν σε γνώση του κυβερνήτη οι πρώτες πληροφορίες που πιθανολογούσαν επικείμενη τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Στις 06.45 της επομένης, 20ης Ιουλίου, κι ενώ το ΛΕΣΒΟΣ έπλεε νότια της Κύπρου με δυτική πορεία, ο κυβερνήτης πληροφορήθηκε, από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Λευκωσίας, την έναρξη της τουρκικής εισβολής.
Η άμεση αντίδραση του Χανδρινού ήταν να σημάνει συναγερμό και να διατάξει νοτιοδυτική πορεία, ώστε το πλοίο να απομακρυνθεί της κυπριακής ακτογραμμής. Παράλληλα, ερχόμενος σε συνεννόηση με τον επικεφαλής της επιβαίνουσας δύναμης της ΕΛ.ΔΥ.Κ., αντισυνταγματάρχη Σταυρουλόπουλο, οργάνωσε τη σύντομη εκπαίδευση οπλιτών στα δίδυμα πυροβόλα «Μπόφορς» των 40 χιλιοστών που η μειωμένη οργανική δύναμη του πληρώματος δεν επαρκούσε για να τα επανδρώσει όλα.
Οι κινήσεις αυτές γίνοντανσε κλίμα ασάφειας πληροφοριών, αφού τα επάλληλα σήματα της Αθήνας αναιρούσαν το ένα το άλλο, ενώ συχνά παρεμβάλλονταν τουρκικά σήματα στην ελληνική, που σκόπευαν να επιφέρουν σύγχυση. Ωστόσο ο κυβερνήτης, ανταποκρινόμενος σε σήμα του Αρχηγείου Ναυτικού που ελήφθη περί την 09.40 και διέτασσε επιστροφή του ΛΕΣΒΟΣ στην Πάφο και επαναποβίβαση της επιβαίνουσας δύναμης της ΕΛ.ΔΥ.Κ., συσκέφθηκε με τον αντισυνταγματάρχη Σταυρουλόπουλο και αποφάσισε την αλλαγή πορείας του πλοίου προς την Πάφο. Ήταν συγκινητική η ομόθυμη, ανεξαίρετη ανταπόκριση των αξιωματικών και οπλιτών της ΕΛ.ΔΥ.Κ. για επιστροφή στη δοκιμαζόμενη Κύπρο και ενίσχυση των άπειρων συναδέλφων τους που είχαν φτάσει στη Μεγαλόνησο, μόλις μιά μέρα πριν την εισβολή. Το απολυτήριο και το σπίτι μπορούσαν να περιμένουν. Κάποιοι έμελλε να μην ξαναδούν το σπίτι τους, αφού πήραν μια και καλή απολυτήριο από τη ζωή, μαχόμενοι ηρωικά.
Στις 12.50 της 20ης Ιουλίου κι ενώ το ΛΕΣΒΟΣ έπλεε προς Πάφο, ο κυβερνήτης Χανδρινός έκανε μια τελευταία προσπάθεια να επικοινωνήσει με το Αρχηγείο. Ρώτησε αν έπρεπε να γίνει η αποβίβαση με το φως της ημέρας ή να περιμένουν τη νύχτα για περισσότερη ασφάλεια. Δεν έλαβε απάντηση και τότε έριξε εκείνη τη ζαριά της μιας ζωής σε μία στιγμή … Έκλεισε τον ασύρματο και πήρε την κατάσταση στα χέρια του.
Το «Λέσβος» αναλαμβάνει δράση
To ΛΕΣΒΟΣ αγκυροβόλησε στην Πάφο στις 14.00 και άρχισε αμέσως η αποβίβαση της δύναμης της ΕΛ.ΔΥ.Κ. με τις αποβατικές ακάτους. Στις 14.30 σε ραδιοτηλεφωνική επαφή με τον κυβερνήτη, ο διοικητής της ελληνικής δύναμης Πάφου, συνταγματάρχης Γραβάνης, ζήτησε εκτέλεση πυρών από το ΛΕΣΒΟΣ εναντίον της οχυρής τοποθεσίας του κάστρου Μούταλος, όπου είχαν εγκλειστεί και αμύνονταν οι τουρκοκυπριακές δυνάμεις της περιοχής. Ο Χανδρινός εκτίμησε ότι και μόνη η παρουσία ελληνικού πολεμικού πλοίου και η αποβίβαση οπλιτών συνιστούσε ήδη επιθετική ενέργεια προς τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις κι επομένως η εκτέλεση πυρών δεν θα επιβάρυνε περισσότερο τη θέση του πλοίου. Θα ενίσχυε, όμως, σημαντικά την προσπάθεια εξάλειψης του τουρκοκυπριακού θύλακα στην Πάφο.
Κι έτσι στις 15.30 το ΛΕΣΒΟΣ άρχισε να εκτελεί βολές. Στις 16.00 επιβιβάσθηκε στο πλοίο ο διοικητής του Ναυτικού Σταθμού Πάφου, έφεδρος σημαιοφόρος Παλαίστρος, ο οποίος έφερε πολύτιμες πληροφορίες για την κατεύθυνση των πυρών σε συγκεκριμένα σημεία. Ο κυβερνήτης Χανδρινός πληροφορήθηκε έτσι τη θέση των τουρκικών επικοινωνιών και συνέλαβε ένα ιδιαίτερα αισιόδοξο σχέδιο παραπλάνησης του εχθρού. Ένα σχέδιο που η τελική έκβασή του ξεπέρασε κατά πολύ τις τολμηρές προβλέψεις του εμπνευστή του. Έδωσε διαταγή να μη βληθούν για πέντε λεπτά οι τουρκικές επικοινωνίες. Όταν παρήλθε το πεντάλεπτο, διέταξε καταιγιστικά πυρά στο σημείο και κατέστρεψε ολοσχερώς τις εγκαταστάσεις. Όπως απεδείχθη, εκ των υστέρων, ποντάρισε επιτυχώς στη δημιουργία σύγχυσης και αλληλοσυγκρουόμενων πληροφοριών, μεταξύ των αμυνόμενων στον Μούταλο, της ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ. στη Λευκωσία και του αρχηγείου της τουρκικής δύναμης εισβολής.
Από αυτές τις συνδιαλέξεις, που φυσικά υποκλέπτονταν από τους Έλληνες, όπως άλλωστε και οι δικές μας από τους Τούρκους, έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα του σκηνικού της ελληνικής, αριστουργηματικής παραπλάνησης και της τουρκικής ενδο-ασυνεννοησίας. Οι πολιορκημένοι Τουρκοκύπριοι στο κάστρο της Πάφου, πριν ο Χανδρινός καταστρέψει τις επικοινωνίες τους, είχαν μεταδώσει στον ενδιάμεσο σταθμό Σταυροκόνου ότι βάλλονται από ελληνικό πλοίο. Ο ενδιάμεσος σταθμός αναμετέδωσε στη Λευκωσία, κάνοντας λόγο για ελληνικά πλοία, χωρίς να αναφέρει αριθμό. Το τουρκικό Γενικό Επιτελείο στην Άγκυρα διατάσσει την επόμενη ημέρα, 21 Ιουλίου, τον απόπλου τριών αντιτορπιλικών της αποβατικής δύναμης στην Κυρήνεια, τα οποία απέπλευσαν στις 10 το πρωί της ίδιας ημέρας για Πάφο. Παράλληλα διατάσσονται από το Επιτελείο τρία σμήνη αεροσκαφών από τρία διαφορετικά αεροδρόμια, συνολικά 48 αεροσκάφη, να εξοπλισθούν με βόμβες και ρουκέτες και να απογειωθούν κατά κύματα για να πλήξουν την … «ελληνική νηοπομπή» …του Χανδρινού! Την αριστουργηματική παγίδα ολοκλήρωσε ο πλωτάρχης Παπαργύρης του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς στη Λευκωσία. Γνωρίζοντας ότι τα σήματα υποκλέπτονται, απάντησε σε σχετική ερώτηση του διοικητή του Ναυτικού Σταθμού Πάφου, σημαιοφόρου Παλαίστρου, ότι «ναι, τα αντιτορπιλικά που βλέπεις είναι δικά μας, είναι ελληνικά και πρόσεξε αν χρειαστούν βοήθεια να τους τη δώσεις». Αποτέλεσμα της μαξιμαλιστικής, τυπικής τουρκικής στρατηγικής της «σιγουράντζας», ήταν η ταυτόχρονη αποστολή ναυτικής και αεροπορικής δύναμης στην Πάφο, ενώ μόνο η δεύτερη αρκούσε για να πλήξει την υποτιθέμενη ελληνική νηοπομπή. Η δε άγνοια της μιάς για την ταυτόχρονη παρουσία της άλλης στο ίδιο σημείο κατέστησε αναπόφευκτα τα όσα επακολούθησαν. Και πάλι όμως η ενδο-τουρκική σύρραξη θα είχε πιθανόν αποφευχθεί, αν το προσωπικό εδάφους των αεροπορικών βάσεων της Τουρκίας δεν χρειαζόταν, με τη γνωστή «γιαβάς-γιαβάς» ταχύτητα, περίπου τέσσερις ώρες για να φορτώσει τις βόμβες στα αεροσκάφη, με αποτέλεσμα να φτάσουν πρώτα τα τουρκικά αντιτορπιλικά στο λιμάνι της Πάφου. Αποδείχθηκε τελικά ότι ο Χανδρινός ήταν πολύ διαβασμένος.
Ας γυρίσουμε όμως μια μέρα πίσω, στις 20 Ιουλίου, όταν στις 17.45 οι πολιορκημένοι Τουρκοκύπριοι στο κάστρο της Πάφου σήκωσαν λευκή σημαία και παραδόθηκαν, έχοντας δεχθεί συνολικά 900 περίπου βλήματα των 40 χιλιοστών. από τα πυροβόλα του ΛΕΣΒΟΣ. Στα χέρια των Ελλήνων περιήλθε ο εκπληκτικής ποσότητας και ποιότητας οπλισμός των Τουρκοκυπρίων. Όσοι μελετητές ασχολήθηκαν σοβαρά με τη Μάχη της Κύπρου, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν καθοριστική η συμβολή του Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ στην εκκαθάριση του τουρκοκυπριακού θύλακα της Πάφου. Το φυσικό οχυρό του κάστρου του Μούταλου ήταν απόρθητο στις επιθέσεις των ελληνικών, ολιγάριθμων και πενιχρά εξοπλισμένων, επίγειων δυνάμεων. Ήταν βέβαιο ότι οι αμυνόμενοι, χάρη και στον εξαιρετικό οπλισμό τους, θα κρατούσαν το κάστρο μέχρι να φτάσουν οι πολυάριθμες τουρκικές ενισχύσεις. Και ο σημερινός χάρτης της Κύπρου θα περιλάμβανε και την Πάφο στο τουρκοκυπριακό ψευδο-κράτος. Γεγονός που αναγνώρισαν και αναγνωρίζουν όλες οι μετέπειτα κυπριακές κυβερνήσεις, τιμώντας τον Λευτέρη Χανδρινό, σε αντίθεση με τις ελλαδικές.
Το ΛΕΣΒΟΣ απέπλευσε από την Πάφο δεκαπέντε λεπτά μετά την παράδοση των Τουρκοκυπρίων, έχοντας ήδη εκτεθεί στον κίνδυνο μιας πιθανότατης προσβολής του από την τουρκική αεροπορία, επί τέσσερις ώρες. Ο κυβερνήτης Χανδρινός διέταξε τον απόπλου του πλοίου στις 18.00 της 20ης Ιουλίου. Το γέρικο αρματαγωγό, τηρώντας σιγή ασυρμάτου, κράτησε νότια πορεία για ένα εξάωρο, ώστε να απομακρυνθεί από την περιοχή των επιχειρήσεων και την ακτίνα ενεργείας της τουρκικής αεροπορίας. Στη συνέχεια έπλευσε δυτικά μέχρι να εισέλθει στο ελληνικό FIR, απ’ όπου στράφηκε προς βορρά και κατόπιν ανατολικά προς Κρήτη, καταπλέοντας στη Σητεία στις 14.50 της 22ας Ιουλίου. Ένα εικοσιτετράωρο πίσω του στην Πάφο άρχιζε το πανηγύρι …
Οι τούρκοι… αυτοβυθίζονται
Στις 15.00 της 21ης Ιουλίου το πρώτο σμήνος των τουρκικών αεροσκαφών αποκτά οπτική επαφή με το λιμάνι της Πάφου και εντοπίζει τα τουρκικά αντιτορπιλλικά Kocatepe, Adatepe και Cakmac, να λικνίζονται νωχελικά, έχοντας μάταια ψάξει για κάποιο ίχνος της «ελληνικής νηοπομπής» Χανδρινού. Οι τουρκικές σημαίες των αντιτορπιλικών δεν παραπλανούν τον αρχηγό του σμήνους που τις θεώρησε ελληνικό τέχνασμα και διέταξε επίθεση με ρουκέτες. Τα αντιτορπιλικά απάντησαν με αντιαεροπορικό πυρ. Την προηγουμένη της αναχωρήσεώς του από την Κυρήνεια, το Cakmac είχε περισυλλέξει σώο από τη θάλασσα έναν Τούρκο πιλότο του οποίου το αεροσκάφος είχε καταρριφθεί από ελληνικά αντιαεροπορικά πυρά. Ο πιλότος προσπάθησε να συνεννοηθεί με τους συναδέλφους του που βομβάρδιζαν τα πλοία. Εκείνοι τού ζήτησαν το σύνθημα της ημέρας, το οποίο όμως δεν γνώριζε αφού είχε καταρριφθεί την προηγουμένη. Έτσι, αφού θαύμασαν την ευφράδεια στην τουρκική γλώσσα, του «Έλληνα» που προσπαθούσε να τους εξαπατήσει, συνέχισαν να επιτίθενται. Ο απολογισμός της τουρκο-τουρκικής αεροναυμαχίας ήταν ένα βυθισμένο αντιτορπιλλικό, το Kocatepe, ένα άλλο, το Adatepe, με σοβαρότατες ζημιές και εκτός επιχειρησιακής ετοιμότητας, με μόνο το Cakmac να έχει υποστεί ελαφρές βλάβες. Στις απώλειες προστέθηκε και τέσσερα καταρριφθέντα αεροσκάφη, από το αντιαεροπορικό πυρ των πλοίων. Μόνο 42 άνδρες διασώθηκαν από τους συνολικά 290 επιβαίνοντες στο Kocatepe. Τα άλλα δύο αντιτορπιλικά ετράπησαν σε φυγή, εγκαταλείποντας τους ναυαγούς συναδέλφους τους στο έλεος των Τούρκων πιλότων, οι οποίοι εκτελώντας χαμηλές πτήσεις, πολυβολούσαν με απαράμιλλη γενναιότητα τους ναυαγούς, σκοτώνοντας πολλούς από αυτούς. Αν οι ναυαγοί ήταν Έλληνες, οι Τούρκοι πιλότοι θα είχαν παρασημοφορηθεί για τη «γενναιότητά» τους.
Ένα περίεργο ατύχημα
Ο ηρωικός κυβερνήτης Λευτέρης Χανδρινός επικηρύχθηκε από το τουρκικό «βαθύ κράτος», που ωστόσο αναγνώρισε έτσι τον καταλυτικό ρόλο του Χανδρινού στην παραμονή της Πάφου σε ελληνικά χέρια και στο επακολουθήσαν τουρκικό φιάσκο. Αντιθέτως οι ελληνικές μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν με κάθε τρόπο, ίσως γιατί σήκωσε και κράτησε ψηλά την τιμή της Ελλάδος, στο πεδίο μιας εκατέρωθεν προσυμφωνημένης ελληνικής ήττας. Οι προαγωγές του καθυστερούσαν ανεξήγητα και αναιτιολόγητα, πέραν κάθε καταγεγραμμένου προηγούμενου. Οι συνεχείς μεταθέσεις και τοποθετήσεις του σε θέσεις που δεν άρμοζαν στις αποδεδειγμένες επιχειρησιακές και διοικητικές του ικανότητες, γεννούσαν πολλά ερωτηματικά για την περίεργη μήνι της ελληνικής πολιτείας, προς έναν αξιωματικό του οποίου το ήθος, η μαχητικότητα και οι επιτελικές και άλλες αρετές, ήσαν γνωστές, τόσο μεταξύ των συναδέλφων του, όσο και των στρατευσίμων που είχαν την τύχη να υπηρετήσουν υπό τις διαταγές του. Η αποκορύφωση της «αναγνώρισης» της προσφοράς του Χανδρινού προς την πατρίδα που λάτρευε, ήλθε το 1984, όταν η Ελληνική Δημοκρατία δια του τότε Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, αντιναυάρχου Νίκου Παππά –ναι, του γνωστού- τού πρότεινε την τοποθέτησή του στη θέση του Έλληνα ναυτικού ακολούθου στην … Άγκυρα! Δεν γνώριζαν οι της ηγεσίας του Π.Ν. ότι ο ηρωικός κυβερνήτης του Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ είχε επικηρυχθεί από τους Τούρκους; Φυσικά και το εγνώριζαν. Δεν αντιλαμβάνονταν ότι όχι μόνο έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή του Χανδρινού και της οικογενείας του, αλλά και την ίδια τη σταθερότητα στη περιοχή, αφού μια πολύ πιθανή επίθεση των παρακρατικών, εθνικιστικών κύκλων της Τουρκίας κατά του Χανδρινού, θα λειτουργούσε ως θρυαλλίδα ανεξέλεγκτων εξελίξεων; Τα συμπεράσματα δικά σας.
Ο Λευτέρης Χανδρινός αντελήφθη αμέσως την παγίδα που έκρυβε η δήθεν απλή, υπηρεσιακή, πλην όμως ύπουλη και ποταπότατη πρόταση. Εαν αρνείτο θα τον στιγμάτιζαν και θα τον διέσυραν ως δειλό. Και στη συνέχεια είτε θα τον αποστράτευαν πρόωρα και με τη ρετσινιά, είτε θα συνέχιζαν το γνωστό σήριαλ των επάλληλων, δυσμενών μεταθέσεων. Έτσι και παρά τις απόλυτα δικαιολογημένες ενστάσεις και τους φόβους της οικογενείας του, δέχθηκε τη μετάθεσή του στην Άγκυρα. Τον Μάιο του 1986 καλείται για υπηρεσιακούς λόγους στην Αθήνα και έρχεται οδικώς από την Άγκυρα με το αυτοκίνητό του. Οδικώς θα ξεκινήσει και πάλι το ταξίδι της επιστροφής στην Άγκυρα, αφού η ελληνική Πολιτεία, η διαχρονικά εποπτεύουσα τη λεηλασία του κρατικού κορβανά από τους εκάστοτε ευνοούμενούς της, αδυνατούσε να διαθέσει το υπέρογκο ποσό που απαιτείτο για τις αεροπορικές μετακινήσεις του ναυτικού της ακολούθου προς και από την Άγκυρα. Ήταν ορατός ο κίνδυνος να μην επαρκέσουν τα εισιτήρια για τις Φιλιππινέζες και τις κουμπάρες των υπουργών, εάν ο Χανδρινός χρησιμοποιούσε αεροπλάνο για τις υπηρεσιακές μετακινήσεις του.
Έξω από την Κομοτηνή, ένα αυτοκίνητο τον κλείνει απότομα και τον εκτρέπει της πορείας του, ρίχνοντάς τον στον παρακείμενο γκρεμό. Διερχόμενοι οδηγοί, αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος, έδωσαν την περιγραφή του αυτοκινήτου στους αστυνομικούς που επελήφθησαν. Οι καταθέσεις τους ταίριαζαν απόλυτα με εκείνες των τελωνειακών στα ελληνοτουρκικά σύνορα, που ανέφεραν ότι λίγη ώρα μετά το «ατύχημα», το συγκεκριμένο αυτοκίνητο πέρασε μέσω του τελωνείου μας στην Τουρκία.
Εκ των πραγμάτων οδηγούμαστε στο αναπόδραστο συμπέρασμα, ότι ο δράστης ή οι δράστες της επίθεσης κατά του Χανδρινού, γνώριζαν ακριβώς πότε θα αναχωρήσει για την Άγκυρα. Και το εύλογο ερώτημα που ανακύπτει, είναι: από ποιους το έμαθαν; Οι ενήμεροι, πάντως, Έλληνες, για την εδώ και κάποια χρόνια, ποιοτικά και ποσοτικά, ανελισσόμενη τουρκική διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, δεν αναρωτιούνται. Επί ημερών Σημίτη π.χ, πριν την παράδοση Οτζαλάν, απεκαλύφθη διά του Τύπου, η παράδοση σε Τούρκους πράκτορες της ΜΙΤ, Κούρδων αντιστασιακών του ΠΚΚ, που είχαν συλληφθεί στην περιοχή της Δάφνης, από κλιμάκιο της ΕΥΠ Το οποίο κλιμάκιο έπαιρνε εντολές από το τούρκικο παραμάγαζο της ΕΥΠ, που εδρεύει δίπλα στο αμερικανικό, στο αγγλικό και στο ισραηλινό παραμάγαζο, του κτιρίου της κατά τα άλλα ελληνικής και προ παντός μυστικής, Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών μας.
Ο Λευτέρης Χανδρινός επέζησε του «ατυχήματός» του. Έμεινε παράλυτος και μετά από επάλληλες εγχειρήσεις και μακροχρόνια παραμονή στο νοσοκομείο, κατόρθωσε και πάλι να περπατήσει με μπαστούνι, χάρη στο ακατάβλητο ψυχικό του σθένος. Αποστρατεύτηκε πρόωρα με τον βαθμό του πλοιάρχου, όταν η παμπάλαια, συνήθης πρακτική αποστρατείας για αξιωματικούς Π.Ν., ακόμα και για τους ανεπιθύμητους, είναι η αποστράτευση με τον βαθμό του αρχιπλοιάρχου. Ο ήρωας της Μάχης της Κύπρου, πέθανε πρόωρα τον Ιούλιο του 1994, καταβεβλημένος από τις κακουχίες, 20 χρόνια μετά από εκείνο το ταξίδι του Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ.
