γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης, το οποίο επιβλήθηκε στην Χώρα μας το 1974, εκτός από τον φόβο, την δυσπιστία και την σύγχυση που καλλιέργησε ενδόμυχα στις ψυχές των Ελλήνων όλα αυτά τα χρόνια, απέδειξε και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό: ότι το καθεστώς αυτό δεν έχει μόνο την οικονομική δύναμη και την πολιτική εξουσία, όπως αυτή εκφράζεται από το ανθελληνικό κράτος, τους θεσμούς και την λειτουργία τους. Έχει και την ιδεολογική εξουσία, που το βοηθάει τα μέγιστα στην εξασφάλιση της πολιτικής ηγεμονίας.
Οι “διανοούμενοι” και οι πιο μορφωμένοι, από τους καθεστωτικούς πολιτικούς, παράγουν τέτοιου είδους ” αφηγήσεις ” (όπως αποκαλούνται τα ιδεολογικά παραμύθια στην γλώσσα των, από καθέδρας, κοινωνιολόγων), τα στημένα ΜΜΕ τις εκλαϊκεύουν και με αφόρητη πλύση εγκεφάλου προσπαθούν να τις σφηνώσουν στα μυαλά των απληροφόρητων και βαθιά νυχτωμένων ανθρώπων, ενώ τα συστημικά πολιτικά κόμματα, τα οποία εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κατεστημένου, μετατρέπουν τα αφηγηματικά παραμύθια σε υλική δύναμη, σε κίνηση ενσωμάτωσης των Ελλήνων στην λογική διαχείρισης του συστήματος. Η εμπειρία της ζωής έχει αποδείξει ότι για να αποκτήσουν κάποιοι τον έλεγχο του Λαού, φτάνει να τον διατηρούν ανεκπαίδευτο και αδαή, να τον κρατούν σε σύγχιση, να τον έχουν αποδιοργανωμένο και αποσπασμένο σε θέματα, τα οποία δεν έχουν καμία πραγματική αξία και σημασία.
Έτσι, λοιπόν, το καθεστώς της Μεταπολίτευσης, ακολουθώντας με τις δικές του μεθόδους την τακτική του Ιταλού μαρξιστή Αντόνιο Γκράμσι, επεδίωξε εξ αρχής να τιθασεύσει ιδεολογικά και να νουθετήσει πολιτιστικά (επομένως και πολιτικά) τον Ελληνικό Λαό, δημιουργώντας του, από την μια, ενοχικά σύνδρομα για το παρελθόν του, ενώ από την άλλη – προκειμένου να ελέγξει την εξέλιξη της κριτικής ικανότητας της κοινωνίας – προωθεί το αρνητικό και όχι το θετικό περιεχόμενο αυτής της κριτικής ικανότητας.
Στα πλαίσια αυτά, λοιπόν, γίνεται και η επαναγραφή, ο αναθεωρητισμός της Ελληνικής Ιστορίας από ελληνόφωνους “ιστορικούς”, με μοναδικό σκοπό αυτής της μεθόδου την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας. Μια “ιστορία” ιδωμένη μέσα από τα παραποιητικά και ανθελληνικά τεχνάσματα της Ρεπούση, της Δραγώνα, της Φραγκιουδάκη, του Λιάκου, του Βερέμη κλπ. Σκοπός τους, που συνάμα είναι και σκοπός των αφεντικών τους, αποτελεί η πλήρης αποδόμηση της Εθνικής Ταυτότητας των Ελλήνων, η καλλιέργεια του διεθνισμού και του κοσμοπολιτισμού στην συνείδηση των νέων ηλικιακά ανθρώπων, η αποκοπή των συμπατριωτών μας από κάθε Ηρωική και Θετική πτυχή του Ιστορικού παρελθόντος μας, με τελικό σκοπό την μετατροπή του μέχρι πρότινος Ομοιογενούς Ελληνικού Λαού σε ετερόκλητο πληθυσμό. Κάθε προσπάθεια αντίστασης σ’ αυτήν την επιχείρηση αποεθνικοποίησης αντιμετωπίζεται λυσσαλέα από τις ποικιλόχρωμες και ποικιλότροπες καθεστωτικές δυνάμεις.
Πρώτιστος στόχος τους, βεβαίως, η Ελληνική Νεολαία. Για κάθε Συνειδητοποιημένο Έλληνα και Εθνικιστή, η αντίληψη που έχει για την Νεολαία είναι διαμετρικά αντίθετη από τις επιταγές του συστήματος και των υποτακτικών του, καθώς ανέκαθεν το σύστημα αυτό προσπαθούσε να παράγει ανθρώπους – “φυτά” , υπάκουους στις επιταγές του καθεστώτος. Όταν η Νεολαία αυτή αποδρά από τα προκαθορισμένα σχέδια τους και αναζητά λύσεις ταυτόσημες με τους Φυσικούς Νόμους, τότε βλέπουμε ένα εντυπωσιακό, όσο και αηδιαστικό, φαινόμενο: να “προβληματίζονται”, δηλαδή, για την γνήσια αντικαθεστωτική διαπαιδαγώγηση και συμπεριφορά των νέων, αυτοί οι οποίοι μέχρι τώρα τους προωθούσαν (και τους πουλούσαν με το αζημίωτο) διάφορα σαθρά πρότυπα.
Κατέκλυσαν τον κόσμο με τις Τατιάνες, τις Αννίτες, τις Τζούλιες, τις Μανωλίδου, τους Καπουτζίδηδες, τους Λαζόπουλους, τους Κωστόπουλους, και τα πλείστα τηλεοπτικά “σκουπίδια”. Αυτοί, οι οποίοι μετέδιδαν σε καθημερινή βάση “αίμα και σπέρμα”, ντυμένα με “καλλιτεχνικό” περίβλημα, έχουν τώρα το θράσος και την αναίδεια να “συζητούν”, μονολογώντας, για τις τάσεις και τις συμπεριφορές μια νεολαίας, η οποία θεωρείται καλή – γι’ αυτούς – όταν αποβλακώνεται από την τηλεοπτική αθλιότητα και τον ελεεινό βούρκο του “λάιφ στάιλ” ή όταν η πολιτικοποίησή της κινείται , αποσπασματικά και όχι ολοκληρωμένα, σε ρηχά νερά ήπιας αμφισβήτησης και όχι ολοκληρωτικής άρνησης του συστήματος, μέσα από φιλελεύθερα και μαρξιστικά μορφώματα.
Την λοιδορούν, όμως, και την συκοφαντούν ασύστολα, όταν προσπαθεί να αποδράσει από τα σάπια πρότυπά τους και τις στημένες εναλλακτικές λύσεις, που το σύστημα προωθεί, αναζητώντας την Αληθινή Διέξοδο διαμέσου της Ελληνικότητας, της Τιμής, της Συντροφικότητας, της Αξιοπρέπειας, της Υπερηφάνειας, της Διεκδίκησης. Γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο σπάει το μέχρι πρότινος “καλούπι”, το οποίο δημιούργησε, εκ του ασφαλούς, νέους και νέες αλλοτριωμένους, αποξενωμένους, αυτιστικούς, μοναχικούς.
Δημιούργησαν, έτσι, μια ευνουχισμένη και αποπροσανατολισμένη νεολαία, στην οποία προσφερόταν ως διέξοδος το τηλεφωνικό “σεξ”, οι διαδικτυακές σαχλαμάρες, ο τηλετζόγος. Μια κοινωνία ολότελα παρηκμασμένη και σαπισμένη, στην οποία το μόνο ουσιαστικό φάρμακο θα ήταν μια Ριζική Επανάσταση Σκέψης και Δράσης, μια Διαπαιδαγώγηση Ψυχών, με σκοπό την Επανελληνοποίηση του Τόπου, σ’ όλες τις πτυχές, εκφάνσεις και εκφράσεις του.
Αυτό ακριβώς (πρέπει να) θέλουμε ως Συνειδητοποιημένοι Έλληνες και Εθνικιστές να Επιτύχουμε με τα Έργα μας: μια Ιδεολογική και Πολιτι(στι)κή Αντεπίθεση, που θα σημάνει την επιστροφή στις Φυσικές Αξίες. Αντλώντας την Αισιοδοξία μας από την Πίστη στην Ζωή, την Δημιουργία και την Αθάνατη Ιδεολογία μας, γνωρίζουμε ότι το κύτταρο – φλόγα της Εθνικής και Κοινωνικής Αντίστασης, το οποίο έχουμε δημιουργήσει – και που επί πολλά χρόνια επιμένει να λάμπει σαν μικρή πυγολαμπίδα μέσα στο βαθύ σκοτάδι του ανθελληνισμού και της παγκοσμιοποίησης – έχει την δυνατότητα να μετατραπεί κάποτε σε μια Τεράστια και Ιερή Φωτιά Εξαγνισμού.
Γι’ αυτό, λοιπόν, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία, χρήσιμη και ορατή μια Αντεπίθεση Ιδεών στην Χώρα μας. Μια Αντεπίθεση Ατσάλινα Ρομαντική, που θα επανασυνδέσει, μέσω της δημιουργικής (και όχι αρρωστημένης) φαντασίας, τον σπασμένο κρίκο ανάμεσα στο Ένδοξο Παρελθόν και το παρακμιακό παρόν, προετοιμάζοντας ένα Ελπιδοφόρο – Αναζωογονητικό Μέλλον. Μια Αντεπίθεση Αυθεντικά και Ανθεκτικά Εθνικιστική, που θα αναδείξει την Αξία της ιδιαιτερότητας και της Αυτοτελούς Ύπαρξης των Εθνών, ενάντια στον (κενό περιεχομένου) αεθνισμό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, τον αφασιακό κοσμοπολιτισμό και την παρακμιακή φύση της διεθνιστικής αριστεράς. Μια Αντεπίθεση Γνήσια Ελληνική, μια Εξέγερση Σκέψης και Δράσης ενάντια στον σύγχρονο κόσμο της (πιο) διεφθαρμένης εποχής μας.
πηγή: περιοδικό ΑΝΑΚΤΗΣΗ
