γράφει ο Γιώργος Μάστορας
“Scripta manent”, έλεγαν οι Αρχαίοι Λατίνοι και είχαν δίκιο. Όντως, “τα γραπτά μένουν” και ανάλογα με την στάση του καθενός στην ροή του Χρόνου τον “στοιχειώνουν”, θετικά ή αρνητικά. Οι προσωπικές μου απόψεις, που θα ξετυλιχθούν παρακάτω, δεν έχουν συγκεκριμένη αναφορά σε πρόσωπα και καταστάσεις. Επομένως, αν κάποιος ή κάποιοι θεωρούν ότι το συγκεκριμένο κείμενο τους “φωτογραφίζει”, τότε σίγουρα ισχύει στο ακέραιο η ρήση ότι “όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται”. Επειδή μια ευκαιριακή αφορμή δεν ταυτίζεται πάντοτε με τα βαθύτερα αίτια ανάλυσης κάποιων γεγονότων…
Ο Εθνικιστής και η Συμπεριφορά του αποτελούν το Θέμα αυτού του κειμένου. Καταρχάς, ο Εθνικιστής – όπως και ο κάθε Ενεργητικά Δρων Ιδεολόγος – είναι κάτι το ξεχωριστό από τον απλό συμπατριώτη του. Αποτελεί Πολιτικό Υποκείμενο. Παράγει Πολιτική (με την ευρεία έννοια του όρου, και όχι με την φτηνή ιδιότητα του πολιτικάντη) με τις Ιδέες του, με την Δράση του, με την Στάση του, με την Συμπεριφορά του, τις Πράξεις του, ακόμη και με τις παραλείψεις του. Γενικά, με ό,τι και όσα εκπέμπει προς τα έξω Γιατί ο Εθνικιστής ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να έχει ιδιωτική ζωή αποκομμένη από το πλαίσιο Σκέψης και Δράσης του.
Είναι “εκτεθειμένος”, όχι στην δημοσιότητα της αστικής κοινωνίας, αλλά στην Ηθική (και όχι ηθικολογική) Υπόσταση των όσων (υποτίθεται ότι) ενστερνίζεται. Το ότι δηλώνει Εθνικιστής δεν του παρέχει κανενός είδους ” ασυλία “, αν δεν επιβεβαιώνει αυτή την δήλωση του με Πράξεις και όχι με αόριστα λόγια και γενικότητες. Το ελάχιστο, λοιπόν, που Απαιτείται από τον οποιονδήποτε που δηλώνει ότι θεωρεί τον εαυτό του Εθνικιστή, είναι να Συμπεριφέρεται και ΩΣ Εθνικιστής. Να Κτίζει, σε πρώτο βαθμό μέσα του, ένα ανυπέρβλητο τείχος, που θα τον κρατά ανέγγιχτο και αμόλυντο από την διαφθορά και την σήψη της σύγχρονης παρηκμασμένης κοινωνίας. Κάνοντάς το αυτό, ή τουλάχιστον προσπαθώντας ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ να το επιτύχει, μπορεί αργότερα να αναζητήσει την Ομάδα, την Οργάνωση, τον Φορέα, το Κίνημα που θα εκπληρώσει (Κοσμοθεωρητικά) τις Πεποιθήσεις του, προκειμένου να μπορέσει να Αγωνιστεί για ένα διαφορετικό μέλλον. Από το σημείο αυτό και μετά, οι όποιες πράξεις του έχουν άμεσο αντίκτυπο, όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στους Συντρόφους του, με τους οποίους πλαισιώνουν την ίδια Συλλογικότητα, το ίδιο Μετερίζι Μάχης.
Αν πριν “επιτρεπόταν” να κοροϊδεύει τον εαυτό του και να φαντασιώνεται ιστορίες που συμβαίνουν μόνο στα κόμικς, με την συμμετοχή του σε ένα Στιβαρό και Σοβαρό Κίνημα Αποφασισμένων Επαναστατών δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο, ούτε ως αμυδρή σκέψη. Γιατί πια δεν μιλάμε για παιχνιδάκια με μολυβένια στρατιωτάκια, ούτε για σχεδιασμό διαδικτυακών “επαναστάσεων” λίγο πριν ξαπλώσουν κάποιοι, μήπως και δουν κάποιο “ενδιαφέρον” (και εξίσου αναληθοφανές) όνειρο… Πλέον, μιλάμε για ένα Ιδεολογικό και Πολιτικό Σύνολο Σκέψης και Δράσης που έχει χώρο και χρόνο ΜΟΝΟ για Αληθινούς, Αποφασισμένους και Αυτογνωσιακούς Έλληνες, που Γνωρίζουν τι Θέλουν στην Ζωή τους, και όχι πνευματικά ανώριμους, συμπλεγματικούς “ξερόλες” και θρασύτατους υποκριτές, που μπερδεύουν την άγρια πάλη της καθημερινότητας με τις όποιες νυχτερινές ονειρώξεις τους…
Ο Εθνικιστής, λοιπόν, οφείλει να Γνωρίζει Άριστα ΠΟΥ και ΓΙΑΤΙ βρίσκεται. Να Γνωρίζει ότι η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΣΗ Αποτελεί την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, και όχι η επιφανειακή – επιδερμική “γνώση”, με την ανάγνωση – “παπαγαλία” κάποιων βιβλίων, περιοδικών, εφημερίδων. Η Αληθινή Γνώση Αποτελεί το Βασικότερο στάδιο για να αποκτηθεί η ΠΙΣΤΗ, η οποία Σημαίνει Εμβάθυνση στα “εσώψυχα” της Ιδεολογίας, Σημαίνει Πειθαρχία, Σημαίνει Εμπιστοσύνη, Σημαίνει Συντροφικότητα.
Ο Εθνικιστής Οφείλει να Πιστεύει Ακράδαντα στην Αποστολή του και ο Ενθουσιασμός του να έχει διάρκεια Διαχρονική και όχι παροδική. Να δέχεται Γενναία και Υπεύθυνα τα λάθη του και όχι να τα “φορτώνει”, με αηδιαστικό τρόπο, σ’ άλλους. Να Παραδέχεται τις προσωπικές ευθύνες του και να Παραδειγματίζεται από τα λάθη του, για να κάνει στο μέλλον όσο το δυνατόν λιγότερα, και όχι με ένα ευκαιριακό και ψεύτικο “συγγνώμη”(εφόσον…στριμωχθεί) να προσπαθεί να αποδράσει από τον ιστό της αράχνης. Γιατί από τότε που εφευρέθηκε η ” συγγνώμη “, χάθηκε το Φιλότιμο… Ο Εθνικιστής Πρέπει να είναι Εθελοντής και όχι ευθυνόφοβος, να Σέβεται τους Συντρόφους του και όχι να ασχολείται με “κατινιές”, να Προασπίζει με τις Πράξεις του τον Στόχο και τον Σκοπό της Ιδέας και του Πολιτικού Κινήματος της και όχι να δημιουργεί προβλήματα και ίντριγκες, άσχετα αν το κάνει ηθελημένα ή όχι.
Αυτός που μπορεί να Υπόσχεται, Πρέπει να Ξέρει και να Πείθει. Και πρώτα απ’ όλους και όλα τον ίδιο του τον εαυτό, πως είναι Αληθινός και Διαχρονικός στα όσα Πρεσβεύει και όχι ψεύτικος και παροδικός. Η Νιτσεϊκή λογική για την ” περήφανη επίγνωση για το εξαιρετικό προνόμιο της ευθύνης “, για τον Εθνικιστή, Οφείλει να Αποτελεί τον Οδηγό Ζωής και όχι ένα φευγαλέο συναίσθημα που σκορπάει, όπως ο άνεμος τα φύλλα από τα δέντρα.
Ακόμη και στον Ακτιβισμό του, ο Εθνικιστής Επιβάλλεται να είναι Ουσιαστικός και όχι επιπόλαιος, Προσεκτικός και όχι βιαστικός. Να Δρα βάσει Οργανωμένου Σχεδίου, το οποίο θα φέρει Θετικό και Ασφαλές Πολιτικά Αποτέλεσμα, και όχι με βεβιασμένες κινήσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Η Ιδέα μας και κατ’ επέκταση το Έθνος μας δεν έχουν ανάγκη από απογοητευμένους μισητές των πάντων, φετιχιστές, εξουσιόπληκτους. Όπως, βεβαίως, δεν έχουν ανάγκη από επίδοξους δεσπότες θελήσεων, φθηνούς πολυλογάδες, ευκαιριακούς λιγόψυχους και θρασύδειλους κακόψυχους.
Αντιθέτως, έχουν Ανάγκη από Συνειδητοποιημένους, Ψυχωμένους και Ετοιμοπόλεμους Έλληνες, που Συνδυάζοντας όσο το δυνατόν Καλύτερα και Αποτελεσματικά την Καρδιά με το Μυαλό, την Γενναιότητα με την Εξυπνάδα, θα Εμπνευστούν από το Ένδοξο Παρελθόν, Πολεμώντας το ατιμωτικό παρόν, για να Φέρουν Ένα Νικηφόρο Μέλλον.
Όχι, δεν είναι θέμα ” προσωπικό ” όλα όσα προηγήθηκαν. Αποτελούν κάτι Πολύ Περισσότερο Σημαντικό: Ζήτημα Αξιών, Αρχών, Τιμής και Εμπιστοσύνης. Ζήτημα Νίκης!
