γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Αρθρογράφος Συγγραφέας
Στο Αριστουργηματικό “Τάδε Έφη Ζαρατούστρα”, ο Μεγάλος Γερμανός Φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε, γράφει σε ένα σημείο: “Απ’ όλα τα γραφόμενα εκείνα μόνο μου αρέσουν, που γράφει κανείς με το αίμα του. Γράφε με το αίμα σου και θα μάθεις πως το αίμα είναι πνεύμα.{…} Το να έχει ο καθένας το δικαίωμα να μάθει ανάγνωση, τούτο καταστρέφει όχι μόνο την γραφή, μα και την σκέψη. Άλλοτε το πνεύμα ήταν Θεός, έπειτα έγινε άνθρωπος, τώρα κατάντησε όχλος. Όποιος γράφει γνωμικά με το αίμα του, δεν θέλει να τον διαβάζουν, μα να τον μαθαίνουν απέξω”.
Βλέποντας το τι διατυπώνεται – διαπιστώνεται σε καθημερινή βάση από ουκ ολίγους συμπατριώτες μας, αντιλαμβάνομαι ότι δεν γράφουν με το Αίμα, αλλά με το ψέμα. Πολύ χειρότερα, ο συνδυασμός αμάθειας – ημιμάθειας, εγωισμού, ξεροκεφαλιάς, συνομωσιολογίας, αγένειας και ανηθικότητας δημιουργεί ένα εφιαλτικό περιεχόμενο απύθμενης νοσηρότητας, που δικαιώνει τον Νίτσε στα Συμπεράσματα του για την ανθρώπινη αθλιότητα… Το Πνεύμα έγινε στην εποχή μας θύμα της ισοτητοπληξίας και της ομοιοπαγίδας, όπου καθετί ισούται με κάτι άλλο, ανεξαρτήτως της διαφορετικής Αξίας και Δομής τους.
Το να επιθυμώ από τον εαυτό μου και όσους συναναστρέφομαι να μελετούν και όχι απλώς να διαβάζουν, να πιστεύουν και όχι να νομίζουν, να αυτοβελτιώνονται σε συνεχή βάση και όχι να “αράζουν” σε κάλπικες γνώσεις, Αποτελεί το κέντρο βάρους της Διαδρομής του Μονοπατιού της Αρετής που οδηγεί στην Αλήθεια και την Ευτυχία!
