του Ευθ. Π. Πέτρου
Όταν ένας μόνιμος υπαξιωματικός δημιουργεί επεισόδιο μέσα μονάδα ειδικών δυνάμεων, κάτι δεν πηγαίνει καλά. Το περιστατικό είναι μεμονωμένο. Δεν έχει ξανασυμβεί να επιτεθεί αλεξιπτωτιστής στον διοικητή του, μέσα στο γραφείο του και, να το υποχρεώσει να απομακρυνθεί κάνοντας χρήση πυρών έστω με πυρομαχικά αβολίδωτα. Παρά ταύτα είναι ανησυχητικό.
Για πάρα πολλούς λόγους. Όλο το στρατιωτικό σύστημα είναι δομημένο κατά τέτοιον τρόπο ώστε περιστατικά σαν αυτό που συνέβη στο στρατόπεδο του Ασπροπύργου (όπου εδρεύει η 2α Μοίρα Αλεξιπτωτιστών) να αποτρέπονται. Και εν προκειμένω για κάποιο λόγο οι ασφαλιστικές δικλείδες του συστήματος δεν ελειτούργησαν Το ζήτημα δεν αφορά μόνον στους αμέσως εμπλεκομένους. Είναι ευρύτερο. Ας μας επιτραπεί να προτρέξουμε των διαδικασιών διερευνήσεως και να διατυπώσουμε ορισμένες σκέψεις που έχουν να κάνουν με την πίεση την οποία υφίστανται οι Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες καλούνται να καλύψουν όλες τις τρύπες και τις ανεπάρκειες του κρατικού μηχανισμού, χωρίς να τους διατίθενται τα κατάλληλα μέσα, οι απαραίτητες πιστώσεις και χωρίς το προσωπικό τους να βλέπει μία ηθική έστω, αναγνώριση.
Οι μόνιμοι υπαξιωματικοί, όπως και όλο το στρατιωτικό προσωπικό πέρα από τις αρχικές ιατρικές εξετάσεις τις οποίες περνούν, έχουν και ετήσιες επανεξετάσεις. Όταν κάποιος τις περνά συνεχώς επί σειράν ετών, δεν μπορεί να έχει βίαιο ξέσπασμα κατά του διοικητού του χωρίς αιτία ή αφορμή. Και μπορεί να μην φταίει κάν ο διοικητής. Στο πρόσωπό του, ο εκμανείς υπαξιωματικός μπορεί να βλέπει ολόκληρο το σύστημα το οποίο έχει απαιτήσεις, συχνά παράλογες, χωρίς ποτέ να του έχει αναγνωρίσει την προσφορά του. Απεναντίας βλέπει παχυλά αμοιβομένους άλλους λειτουργούς του Δημοσίου, που δεν έχουν να επιδείξουν ούτε ένα υποπολλαπλάσιο του δικού του έργου να γίνονται και τιμητές.
Τα τελευταία χρόνια, έχουμε δει τους στρατιωτικούς, να κάνουν τις αεροδιακομιδές που αδυνατεί να φέρει σε πέρας το ΕΚΑΒ, να γίνονται πυροσβέστες, νοσηλευτές, να οργανώνουν εμβολιαστικά κέντρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας και να καλύπτουν τα κενά και τις τρύπες «τρύπες» άλλων φορέων. Ακόμη και τους «υπηρέτες» σε στρατόπεδα παρανόμων μεταναστών, είχε βάλει τους στρατιωτικούς να κάνουν ο ανεκδιήγητος ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν είναι κοινωνική προσφορά, την οποία πάντα οι Ένοπλες Δυνάμεις παρείχαν με ιδιαίτερη ευαισθησία. Αυτή είναι απαξίωσις.
Έρχεται λοιπόν κάποια στιγμή που ο οιοσδήποτε πολίτης οπλίτης υπαξιωματικός μπορεί να «σπάσει». Να εκραγεί. Πάρεργο είναι για αυτόν όλα όσα πιο πάνω αναφέρθηκαν. Άλλη είναι η αποστολή του. Πρέπει να εγγυάται την εθνική ακεραιότητα. Πρέπει να είναι έτοιμος για τις πιο επικίνδυνες αποστολές. Τον «πνίγουν» όμως τα πάρεργα.
Πριν λίγους μήνες ετέθη ζήτημα ειδικού επιδόματος για τα πληρώματα του Στόλου. Δεν είναι ευρύτερα γνωστό, αλλά τούτο απεφασίσθη με στόχο να αποτραπεί ένα κυοφορούμενο κύμα παραιτήσεων. Μόνιμα στελέχη φεύγουν διότι η πίεσις και η άρνησις της Πολιτείας να αναγνωρίσει το έργο τους έχει ξεπεράσει τα όρια. Και εν συνεχεία το επίδομα επεκτάθηκε σε όλο το προσωπικό των μονάδων των πρόσω, διότι το πρόβλημα γινόταν καθολικό. Ας προσέξει η Κυβέρνησις διότι το περιστατικό στην 2α ΜΑΛ είναι «καμπανάκι».
Το ΓΕΕΘΑ προέβη στην παρακάτω άτυπη ενημέρωση:
«Το συμβάν το οποίο έλαβε χώρα τις πρωινές ώρες της Παρασκευής 21 Ιουλίου 2023 στη 2α Μοίρα Αλεξιπτωτιστών είναι λήξαν. Στη μονάδα έχει επέλθει ηρεμία. Τα αίτια του επεισοδίου διερευνώνται αρμοδίως σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διαδικασίες».
Ένα, άτυπο έστω, ενημερωτικό σημείωμα δεν θα μπορούσε να αναφέρει κάτι περισσότερο. Το γεγονός όμως ότι άφησε το γραφείο και μετέβη επί τόπου ο ίδιος ο στρατηγός Φλώρος, κάτι σημαίνει. Ο αρχηγός του ΓΕΕΘΑ δεν πηγαίνει στις μονάδες για ψύλλου πήδημα. Ούτε επιλαμβάνεται όταν τα ζητήματα είναι τέτοια που μπορούν να επιλυθούν από άλλα κλιμάκια της ιεραρχίας. Το ότι ασχολήθηκε με αυτό το συμβάν είναι ένδειξις πως το ξέσπασμα του υπαξιωματικού μπορεί να είναι μόνον η Κορυφή του παγόβουνου. Ας προσέξουν λοιπόν οι κυβερνώντες. Ο Στρατός δεν είναι για να κάνει «θελήματα». Όμως πολλά χρόνια τώρα δεν επιδεικνύεται η πρέπουσα αναγνώρισις στο έργο του.
δημοσιεύθηκε στην Εστία του Σαββάτου
