γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Χρειάζεται μια ανακεφαλαίωση για μερικά από τα πολύ πρόσφατα γεγονότα, που αποτελούν μέρος των συγχρονισμένων γεωπολιτικών πιέσεων, σε μια σειρά μέτωπα προς την Χώρα μας:
α) Η ένταση που προκάλεσε η επαναφορά των όρων «Μακεδονία» και «Μακεδονικός» (σκέτα) από την νέα ηγεσία των Σκοπίων είναι μια ακόμα απόδειξη πως η πολυδιαφημισμένη «Συμφωνία των Πρεσπών», που ψήφισε εν μέσω πανηγυρισμών ο ΣΥΡΙΖΑ και τηρεί σε απόλυτο βαθμό η ΝΔ, όχι μόνο δεν έλυσε τα ζητήματα με τους βόρειους γείτονες μας, αλλά τα παράτεινε στο μέλλον, αφαιρώντας μάλιστα από την δική μας πλευρά το ισχυρότερο διαπραγματευτικό χαρτί -αυτό του βέτο στην είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Τώρα, ο Μητσοτάκης καλεί την ηγεσία του VMRO να σεβαστεί την συμφωνία, απειλώντας να βάλει εμπόδια στις διαπραγματεύσεις στην ΕΕ. Στην πράξη, η κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών αναδεικνύεται σε παγίδα για την Χώρα μας, που αν συνυπολογίσουμε το συνολικό βαλκανικό κουβάρι, που στην περίπτωση των Σκοπίων εμπλέκει μια σειρά άλλες χώρες (Τουρκία, Βουλγαρία, Αλβανία) και μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία), τότε καταλαβαίνουμε το πόσο μεγάλο και σοβαρό είναι το πρόβλημα.
β) Η αλβανική κυβέρνηση Ράμα, με τις πλάτες της Τουρκίας και των ΗΠΑ, και με ειδικές σχέσεις (και χρηματοδοτήσεις) με μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες (όπως Ιταλία, Γερμανία), φαίνεται να επιδιώκει να κερδίσει έδαφος απέναντι στην Ελλάδα. Η προκλητική στάση του στην υπόθεση Μπελέρη με την πραξικοπηματική υφαρπαγή της δημαρχίας στην Χιμάρα, αλλά και οι διαρκείς πιέσεις προς τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό (με αιχμή του δόρατος το περιουσιακό) μένουν αναπάντητες από την Ελληνική πλευρά, με την μικροκομματική επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη να εργαλειοποιήσει την φυλάκιση Μπελέρη για τα δικά της στενά συντηρητικά συμφέροντα να οδηγείται σε αδιέξοδο. Την ίδια στιγμή, ο Ράμα επιδιώκει να συγκροτήσει δίκτυα αλβανικής επιρροής στην Χώρα μας. Ήταν ξεκάθαρη η αναφορά του στην φιέστα στο Γαλάτσι, με την οποία θέλησε να συνδέσει εντελώς ανιστόρητα αρβανίτες, τσάμηδες και αλβανούς που ήρθαν στην Ελλάδα την δεκαετία του 1990, σε μια ξεκάθαρη προσπάθεια χρησιμοποίησης των τελευταίων για αλλότριους σκοπούς.
γ) Διάβημα για τις σεισμογραφικές έρευνες του νορβηγικού Ramform Hyperion σε θαλάσσιο οικόπεδο νοτιοδυτικά της Κρήτης, όπου πιθανά να υπάρχουν σημαντικά κοιτάσματα φυσικού αερίου, απέδωσε η κυβέρνηση της Λιβύης στον Έλληνα πρεσβευτή στην Τρίπολη. Μια χώρα διαλυμένη από τις δυτικές επεμβάσεις, με δυο κυβερνήσεις στην Τρίπολη και στην Βεγγάζη, με στενές σχέσεις με την Άγκυρα, επιδιώκει να θέσει εμπόδια στην έρευνα υδρογονανθράκων, βασισμένη στο παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο.
δ) Εν μέσω «ελληνοτουρκικού διαλόγου», με αλλεπάλληλες διμερείς συναντήσεις, η Τουρκία εμμένει να δημιουργεί τετελεσμένα και να προκαλεί σε μια σειρά τομείς, παρά τις διαβεβαιώσεις περί «ήρεμων νερών» μέχρι τον Ιανουάριο. Με την Χώρα μας, δια της κυβέρνησης Μητσοτάκη, να δίνει συγχωροχάρτι και να νομιμοποιεί ως κανονικότητα (ενός ιδιαίτερα απαιτητικού γείτονα) τις όποιες προκλήσεις.
Είναι τυχαία αυτή η χρονική σύμπτωση των πιέσεων αυτών; Σίγουρα όχι. Αν δούμε το γεωπολιτικό φόντο, αυτό της μεγάλης προετοιμασίας για τον πόλεμο, που ρουφάει ολόκληρες περιοχές στην δίνη του (με πιθανό σταθμό και τα Βαλκάνια) θα καταλάβουμε ότι η εποχή των καθαρών διμερών διαφορών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Αν στα παραπάνω, συνυπολογίσουμε και τον τουρκικό ρόλο, με τα ευρεία δίκτυα ελέγχου του στις προαναφερθείσες χώρες, τότε ίσως να φωτίζεται-τονίζεται αρκετά καλύτερα η φύση της συγχορδίας Αλβανίας, Σκοπίων, Λιβύης και ψευδοκράτους της κατεχόμενης Κύπρου με «μαέστρο» την Τουρκία.
Απέναντι σε όλα αυτά, η Ελληνική πλευρά επιμένει να επαναλαμβάνει μονότονα τις γνώριμες… ευχές περί «σταθερότητας» και «ΝΑΤΟϊκής ομπρέλας». Η Χώρα μας, με τους χειρισμούς των ελίτ της και την αντιμετώπιση που έχει λάβει από τους «συμμάχους» τα τελευταία χρόνια, έχει αποδυναμωθεί σε πολλαπλά επίπεδα -και σε κρίσιμους δείκτες, όπως το δημογραφικό, η παραγωγική δυνατότητα κ.ά. Αυτό απεικονίζεται και στις διακρατικές της σχέσεις. Μπορεί ο συσχετισμός με χώρες όπως η Αλβανία ή τα Σκόπια να δείχνει, με μια πρώτη ματιά, ευνοϊκός για την Ελλάδα, όμως σε αυτές τις συνθήκες, με την στήριξη (άμεση ή έμμεση) άλλων δυνάμεων (κυρίως Τουρκία, αλλά και ΗΠΑ, Γερμανία) οι πιέσεις αυτών (και ο συντονισμός τους) μπορεί να αποδειχθούν ιδιαίτερα επικίνδυνες για τα Εθνικά μας συμφέροντα, με ένα ανθελληνικό σφιχταγκάλιασμα.
