Στον μαγικό κόσμο της ελληνικής Αριστεράς, η διάσπαση φαίνεται πως είναι κάτι παραπάνω από πολιτική τακτική — είναι σχεδόν τελετουργικό. Κάθε φορά που προκύπτει μια διαφωνία (ή απλώς η ανάγκη για μια καινούρια σφραγίδα), η λύση είναι μία: φτιάχνουμε έναν νέο σχηματισμό. Και μόλις μείνουν όλοι μόνοι τους… θυμούνται ότι ίσως, τελικά, πρέπει να ενωθούν. Μέχρι την επόμενη φορά που θα τσακωθούν.
Η πρόσφατη άρνηση της Νέας Αριστεράς να επαναπροσεγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς το νέο επεισόδιο στο γνώριμο αυτό σήριαλ. Ο Τσακαλώτος, ο Σακελλαρίδης και λοιποί «κομψοί» αποστάτες, απορρίπτουν το ενδεχόμενο κοινής πορείας, χαρακτηρίζοντας την πρόταση ως… «καρικατούρα». Λες και τόσα χρόνια που ήταν μαζί, ζούσαμε σε γκαλερί σύγχρονης τέχνης.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, μετά τις δημοσκοπήσεις, μιλάει με τον εαυτό της, δηλώνει αυτάρκης, αυτόνομη και ανένδοτη, σαν μια Αριστερά μόνη της στον κόσμο, που αρνείται να μιλήσει με κανέναν γιατί… δεν είναι αρκετά αυθεντικοί.
Στο μεταξύ, οι παλιοί σύντροφοι συνεχίζουν να αποχωρούν διακριτικά αλλά με νόημα. Ο Αριστείδης Μπαλτάς είπε αντίο, μαζί και 24 μέλη της Νομαρχιακής Αχαΐας. Ο Κώστας Αρβανίτης με τη σειρά του απηύδησε: «Όσοι δεν πιστεύετε στην Αριστερά, αφήστε την τουλάχιστον ήσυχη». Σωστά, γιατί την ησυχία την έχει ανάγκη για να ανασυνταχθεί… και να ξαναδιασπαστεί.
Κι εκεί που νομίζεις ότι δεν πάει παραπέρα, εμφανίζεται το νέο αφήγημα περί «Λαϊκού Μετώπου» ή συνεργασίας των «40άρηδων της Κεντροαριστεράς». Νέα πρόσωπα, παλιά κόμματα, ίδια κουλτούρα.
Με λίγα λόγια… Η ελληνική Αριστερά είναι σαν παλιό μουσικό συγκρότημα: διαλύεται, κάνει σόλο καριέρες, ξανασμίγει για ένα reunion που δεν βλέπει κανείς, και μετά ξανά τα ίδια. Κι όλα αυτά, στο όνομα της ενότητας.
