γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Συγγραφέας Αρθρογράφος «Ελεύθερη Ώρα»
Πολλές συζητήσεις και διάφορες «ερμηνείες» δόθηκαν γι’ αυτά τα περίφημα πρακτικά τού συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών στις 6 Ιουλίου 2015. Τα πρακτικά είχαν διατηρηθεί μυστικά, και τα έφερε στο φως πρόσφατα η εφημερίδα «Τα Νέα». Αφορούσαν το δημοψήφισμα τού Ιουλίου 2015, στο οποίο ο λαός ύψωσε ένα υπερήφανο «ΟΧΙ» στο Μνημόνιο και στην ευρωζώνη, αλλά ο τότε πρωθυπουργός Τσίπρας, το μετέτρεψε με μαεστρία σε «Ναι»!
Από την δημοσίευση των πρακτικών, εκείνο που βγαίνει τώρα για πρώτη φορά, είναι ότι πλην του ΚΚΕ το οποίο εξ αρχής είχε αρνητική στάση ξεκάθαρη, όλα τα άλλα κόμματα, σιγοντάρισαν τον Αλέξη στους ακροβατισμούς του για την μεταμόρφωση τής άρνησης, σε κατάφαση. Βέβαια, πρέπει να πούμε, ότι δεν ήταν μία εύκολη υπόθεση. Ήμασταν και είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα στην δικτατορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ξένων Τραπεζιτών. Οι ευθύνες θα πρέπει να αποδοθούν σε βάθος χρόνου, από την πρωθυπουργία τού μακαρίτη Σημίτη, που είχε διατελέσει ταπεινός θεράπων της γερμανικής πολιτικής.
«Αφήστε κάθε ελπίδα, εσείς που μπαίνετε» έγραφε η ταμπέλα, στην είσοδο της κολάσεως, από τη «Θεία Κωμωδία»α». Νοερά υπήρχε η ίδια επιγραφή όταν η ευρωλαγνεία των πολιτικών, μας έσυρε στην οδό για την κάλπικη «ευρωπαϊκή προοπτική», που δεν είναι τίποτε άλλο, από την «προοπτική» τού μεγάλου κεφαλαίου των Τραπεζιτών, αυτών δηλαδή, που ουσιαστικά κατήργησαν τις ελληνικές τράπεζες. Ποιοι ήσαν τότε πρωταγωνιστές στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό;
Αλέξης Τσίπρας, Πάνος Καμμένος, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, Φώφη Γεννηματά, Σταύρος Θεοδωράκης και Δημ. Κουτσούμπας. Αυτοί μετείχαν στο Συμβούλιο υπό την προεδρία τού τότε Προέδρου τής Δημοκρατίας κ. Πρ. Παυλόπουλου. Είχαν περάσει τέσσερα χρόνια, από τότε που ο Πρόεδρος τού Γιούρογκρουπ, ο δόλιος Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, είχε δώσει προθεσμία μέχρι τις 29 Νοεμβρίου του 2011, μέχρις ότου ο τότε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς, δεχτεί να υπογράψει τις «δεσμεύσεις» (δηλ. τις χειροπέδες) που ζητήθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση και τις κύριες πολιτικές δυνάμεις, από τους Ευρωπαίους εταίρους.
Ο Σαμαράς συμμορφώθηκε με το ιταμό τελεσίγραφο που του έστειλαν, στις 23 Νοεμβρίου, με μία επιστολή του που απευθυνόταν στους ευρωπαίους δυνάστες, που κομψά τους αποκαλούν… «θεσμούς»… Τότε ο Τσίπρας, εχαρακτήρισε την υποταγή τού Σαμαρά, σαν «αξιοθρήνητη εξέλιξη». Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα, και μία ίδια «αξιοθρήνητη εξέλιξη» από τον Αλέξη, μεταμορφώθηκε ταχυδακτυλουργικά, σε «παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη»! Ο Αλέξης τώρα σαν πρωθυπουργός, παρουσίασε τις προτάσεις του στον αλαζόνα Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, μ’ ένα κείμενο 47 σελίδων με λεπτομερή οικονομική τεκμηρίωση μέτρων σε βάρος τού ελληνικού λαού, προκειμένου να καθησυχάσει τους αιμοσταγείς πιστωτές.
Ο κυνικός Ζαν-Κλοντ, τού το επέστρεψε περιφρονητικά, γεμάτο κόκκινες μολυβιές. Η επικεφαλής τού Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η μαντάμ Κριστίν Λαγκάρντ, ειρωνευόμενη τον Αλέξη, είπε ότι: «Το επείγον είναι να επαναφέρουμε τον διάλογο με ενήλικες σ’ αυτήν την αίθουσα…»! Ο Αλέξης αντελήφθη τότε, ότι οι αδίστακτοι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω σε τίποτα, και αδιαφορούν παντελώς εάν καταστραφούν και πεινάσουν οι Έλληνες. Αφού κάναμε το λάθος να παγιδευτούμε μέσα στην ευρωπαϊκή στρούγκα, θα το πληρώσουμε ακριβά. Κι έτσι ο Αλέξης, προχώρησε στο δημοψήφισμα.
Την ίδια ώρα, ο Φρανσουά Ολάντ και η μέγαιρα Άνγκελα Μέρκελ (αυτή που σήμερα αρνείται να ζητήσει συγγνώμη από τους Έλληνες) είχαν μία ιδιαίτερη τηλεφωνική συνομιλία. Από το περιβάλλον τους, διέρρευσε η πληροφορία, ότι συναποφάσισαν να γονατίσουν τους απείθαρχους Έλληνες. Ήταν μία η ώρα το πρωΐ στην Αθήνα, όταν ο Αλέξης με σοβαρό ύφος, από το Μέγαρο Μαξίμου εμφανίστηκε στις οθόνες, και εδήλωσε: «Ο Λαός οφείλει να αποφασίσει πέρα από εκβιασμούς. Το δημοψήφισμα θα πραγματοποιηθεί στις 5 Ιουλίου». Και στην συνέχεια, ξεδίπλωσε την επιχειρηματολογία του: «Επί έξι μήνες, η ελληνική κυβέρνηση έδινε έναν αγώνα για να τελειώνει με την δημοσιονομική αυστηρότητα και να βρει μία βιώσιμη λύση, που να σέβεται την δημοκρατία…» Αλλά την δημοκρατία, την έχει ήδη καταρρακώσει η μαφία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με άκρατο θράσος, ο Κλοντ Γιούνκερ, παρεμβαίνει στα εσωτερικά μας, και καλεί τους Έλληνες να ψηφίσουν «Ναι»! Στις 5 Ιουλίου 2015, στο Ζάππειο Μέγαρο, που είχε μετατραπεί σε αίθουσα Τύπου, παρακολουθούσαν όλοι με αγωνία τα αποτελέσματα. Θρίαμβος τού «ΟΧΙ»! Χαστούκι τού ελληνικού λαού στους Ευρωπαίους δυνάστες. Η Αυστριακή δημοσιογράφος Μαργκαρίτα Κέπενιγκ, πληρωμένη κονδυλοφόρος των Βρυξελλών, γράφει με μοχθηρή κακία: «Ο Τσίπρας εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει πώς λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση…». Ολάντ, Μέρκελ και άλλα «σαρκοφάγα» πέσαν απάνω του. Είναι τόση η πίεση και οι εκβιασμοί, που ο Αλέξης δεν αντέχει.
Κι έτσι κάνει την «κωλοτούμπα», και δηλώνει στους πολίτες: «Έχω πλήρη συνείδηση, ότι η εντολή που μου δίνετε, δεν είναι εντολή ρήξης με την Ευρώπη, αλλά εντολή ενίσχυσης τής διαπραγματευτικής μας θέσης, για την επίτευξη μίας βιώσιμης συμφωνίας». Παρανοϊκή ερμηνεία, σε όλο της το μεγαλείο… Μην τα ρίχνουμε όμως όλα στον Αλέξη… Κι ο τότε μεταβατικός Πρόεδρος τής Νέας Δημοκρατίας, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, έδειξε πλήρη κατανόηση στην ταχυδακτυλουργία τού Αλέξη. Αυτά βλέπουμε τώρα στα πρακτικά που δημοσιεύθηκαν. Την ίδια «κατανόηση» έδειξαν και η Φώφη Γεννηματά, ο Στ. Θεοδωράκης και ο Πάνος Καμμένος.
Δεν έχουν δυνάμεις και δυνατότητες τα κόμματα να αλλάξουν το αποκρουστικό πρόσωπο τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επομένως, τι θα μπορούσαν να προσάψουν στον Αλέξη; Τα ίδια θα έκαναν κι αυτοί στην θέση του. Υπάρχουν όμως και άλλα αποτελέσματα απ’ εκείνη την εποχή. Δηλαδή, με την υποταγή του στις Βρυξέλλες, ο Τσίπρας ήταν αυτός που διέλυσε την Αριστερά. Μετά ο Κασσελάκης την γελοιοποίησε. Ο Κυριάκος σηματοδοτεί το τέλος τής πορείας τής Νέας Δημοκρατίας. Και το ΠΑΣΟΚ επιζεί, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατεδαφίστηκε. Τώρα ο Αλέξης θα εμφανιστεί σε ένα σουρεαλιστικό «σοσιαλδημοκρατικό», στην πραγματικότητα Νεοφιλελεύθερο κατασκεύασμα, με την ελπίδα να επανακτήσει την στήριξη των Βρυξελλών. Ο Λαός όμως, έχει απογοητευθεί, κι έχει αηδιάσει πλήρως με τα πολιτικά κόμματα που ζωντανεύουν τον κινηματογραφικό «Μαυρογιαλούρο».
Να μην αυταπατώμεθα όμως: Με τα «Ναι» στους ευρωπαίους κηδεμόνες, η εθνική Ανεξαρτησία, έγινε παρελθόν. Και η «Ανάσταση ονείρων», είναι εξαιρετικά δύσκολη… Τα πρακτικά τού Συμβουλίου πολιτικών Αρχηγών, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών, για το δυσοίωνο μέλλον μας, πίσω από τα κάγκελα τής Ευρωπαϊκής δεσποτείας…
