γράφει ο Ευθ. Π. Πέτρου
Όταν ο Πρόδρομος Μποδοσάκης Αθανασιάδης «επροίκιζε» την Ελλάδα με μιαν αμυντική βιομηχανία που ήταν εξαγωγική ήδη από την δεκαετία του ’30 δεν θα μπορούσε να φαντασθεί πού θα την οδηγούσαν οι επίγονοί του. Όταν απεφάσιζε, ακολουθώντας την παράδοση των εθνικών ευεργετών να κληροδοτήσει την ΠΥΡΚΑΛ (νυν Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα) δεν θα μπορούσε να διανοηθεί την απαξίωση στην οποία θα την κατεδίκαζε η διαχείρισις από τους εκλεκτούς των κομμάτων που ανέλαβαν την διοίκησή της.
Σήμερα δυστυχώς, η πάλαι ποτέ κραταιά και διεθνώς ακτινοβολούσα βιομηχανία έχει μεταβληθεί σε «μεταπράτη» ανίκανο ακόμη και να αποκομίσει κέρδος από τις εμπορικές του δραστηριότητες. Τον Σεπτέμβριο του 2020, η παρούσα διοίκησις των ΕΑΣ ανεκοίνωνε εν χορδαίς και οργάνοις το πρώτο της εξαγωγικό συμβόλαιο. Ήταν μια «μικρή» για τα μεγέθη της βιομηχανίας παραγγελία πυρομαχικών αρμάτων των 105 χιλ. για τον Στρατό της Αιγύπτου. Τώρα το διοικητικό συμβούλιο των ΕΑΣ ανακοινώνει μια «διεθνή συνεργασία» που θα καταστήσει εφικτή την έγκαιρη εκπλήρωση των συμβατικών της υποχρεώσεων. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι τα ΕΑΣ αναθέτουν σε ξένη (ισπανική) βιομηχανία την κατασκευή των πυρομαχικών, προκειμένου να τα μεταπωλήσουν στην Αίγυπτο. Αυτοακυρώνονται δηλαδή και από κατασκευαστής πολεμικού υλικού μεταπίπτουν σε μεταπράτη. Και μιλάμε για μια δουλεία ύψους τριών εκατομμυρίων ευρώ. Τόσα θα πληρώσει η Αίγυπτος. Τα ΕΑΣ πόσο θα πληρώσουν στους Ισπανούς τα πυρομαχικά; Μήπως ακριβότερα;
Είναι τραγικό να σκέπτεται κανείς ότι η κυρία κρατική βιομηχανία όπλων και πυρομαχικών της Ελλάδος (προέκυψε από την ενοποίηση της ΠΥΡΚΑΛ με την ΕΒΟ) αδυνατεί να ανταποκριθεί σε μια παραγγελία τριών εκατομμυρίων. Οι δε αιτιολογίες που μπορεί να προβληθούν απλώς αποδεικνύουν αδυναμία εκπληρώσεως στοιχειωδών υποχρεώσεων που μπορεί να έχει μια βιομηχανία. Επικαλούνται έλλειψη πρώτων υλών στην διεθνή αγορά. Μα όταν υπέγραφαν την σύμβαση δεν είχαν εικόνα της αγοράς; Υπέγραψαν στα «τυφλά»; Για ποιον λόγο ο συμβατικός χρόνος παραδόσεως ορίσθηκε στους έξι μήνες, ενώ κατά διεθνή πρακτική ορίζεται στους 18;
Και τώρα; Είμαστε βέβαιοι ότι ο πελάτης θα δεχθεί, τα πυρομαχικά που παρήγγειλε στην Ελλάδα να παραχθούν στην Ισπανία; Αν αρνηθεί να τα παραλάβει τι θα γίνει; Ποιος θα πληρώσει το κόστος;
Δυστυχώς το περιστατικό αυτό δεν είναι το μοναδικό. Τα τελευταία χρόνια ακόμη και ο Ελληνικός Στρατός έχει δεινοπαθήσει από την συνεργασία του με τα ΕΑΣ. Όσο καλή διάθεση και αν έχει να εφαρμόσει τις πολιτικές αποφάσεις στηρίξεως της εγχωρίας αμυντικής βιομηχανίας, εν τέλει βγαίνει πολλαπλώς ζημιωμένος. Από το 2006 εκκρεμεί παραγγελία πολυβόλων τύπου Minimi από τα ΕΑΣ. Αυτά τα όπλα από κάποιες μονάδες λείπουν. Να μην πούμε για τα πυρομαχικά. Περί τα 21 εκατομμύρια φυσίγγια περιμένει να παραλάβει ο Ελληνικός Στρατός. Και από ότι φαίνεται θα περιμένει και για αυτά για χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για τα πυρομαχικά των πολυβομβιδοβόλων του, τα οποία κατά μια τραγική ειρωνεία έχουν αναπτύξει και κατασκευάσει Θα επεριμέναμε μια παρέμβαση από το υπουργείο Εθνικής Αμύνης προκειμένου να κινηθούν ταχύτερα οι διαδικασίες. Απεναντίας φαίνεται πως έχουμε μόνον «συστάσεις» προς το ΓΕΣ να πληρώνει τα ΕΑΣ προκαταβολικώς ακόμη και χωρίς να έχει παραλάβει τα πυρομαχικά του.
Κορωνίς είναι βεβαίως η απόφασις «μετεγκαταστάσεως» της βιομηχανίας, η οποία υποχρεώνεται να εγκαταλείψει την ιστορική της έδρα στον Υμηττό με ανυπολόγιστες συνέπειες στην παραγωγική της δυνατότητα. Αλήθεια, έθεσε ποτέ η διοίκησις των ΕΑΣ, αυτά τα προβλήματα στο εποπτεύον υπουργείο Οικονομικών; Συμφωνούν άραγε όλα στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου με τις αποφάσεις που έχουν ληφθεί; Συμφωνεί ο Πρόεδρος του ΔΣ; Έχει υπερψηφίσει τις αποφάσεις για «διεθνή συνεργασία»;
δημοσιεύθηκε στην εγημερίδα Εστία
