«…Ο συρφετός των προδοτών, ο οποίος είχε συγκεντρωθεί εις τον Γράμμον και το Βίτσι, αριθμείται, πλέον εις νεκρούς, εις αιχμαλώτους και εις φυγάδας. Δόξα και τιμή εις τας Ενόπλους Δυνάμεις της Χώρας. Ζήτω ο Εθνικός μας Στρατός. Από τα βάθη της ψυχής του το Έθνος απευθύνει υπερήφανον και ευγνώμονα χαιρετισμόν προς τας Ενόπλους Δυνάμεις, αι οποίαι με τον ηρωϊσμόν και την αυτοθυσίαν των, ακόμη μίαν φοράν εξασφαλίζουν την ανεξαρτησίαν και αιωνιότητα της Ελλάδος. Και το Έθνος ολόκληρον υποκλίνεται ευλαβώς ενώπιον της Ιεράς Μνήμης των Αθάνατων Νεκρών μας. Εις την συνείδησιν των επερχομένων γενεών αιωνία θα είναι η μνήμη των…»
Λίγες ημέρες μετά την επέτειο της νίκης του Εθνικού Στρατού κατά των κομμουνιστών, καλό είναι να γνωρίζουμε πως αντιμετώπισε η πλειοψηφία του τότε πολιτικού κόσμου την έκβαση του πολέμου. Δεν είναι λόγια κάποιου εθνικιστή, ή κάποιου εμμονικού αντικομμουνιστή. Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Γέρο της Δημοκρατίας…
Αν και οι κομμουνιστές ονόμασαν τον στρατό τους «δημοκρατικό», οι προθέσεις τους ήταν σαφείς, τα εγκλήματά τους πρόδιδαν και τις προθέσεις αυτές αλλά και τη φύση της ιδεολογίας τους.
Τι κάνει έναν ακραιφνή δημοκράτη, να μιλά τόσο σκληρά για τον κομμουνισμό; Μα οι ίδιοι οι κομμουνιστές με τις θηριωδίες τους και την μονίμως εθνοπροδοτική τους στάση.
Αν και η αριστερά εξαργυρώνει ακόμη τα αποτελέσματα της κομμουνιστικής προπαγάνδας σχετικά με την «αντίσταση» κατά τα χρόνια της κατοχής, καλό θα ήταν να μας πουν αν κατακρίνουν ή όχι τη στάση των τότε αριστερών.
Η προδοσία άρχισε από νωρίς
Ας πούμε κατά τα χρόνια της Μικρασιατικής εκστρατείας. «Τα λαγκάδια και τα βουνά της Μικρασίας γεμίσανε απ’ τα κορμιά των συναδέλφων μας. Μη μας μιλάτε άλλο για πατρίδες και εθνικές επαναστάσεις», έγραφε ο «Εργατικός Αγών» στις 29 Νοεμβρίου 1920.
Η στάση τους δεν άλλαξε ούτε μετά το τέλος του πολέμου στη Μικρά Ασία: «Αν δεν νικιόμασταν στη Μ. Ασία, η Τουρκία θα ‘τανε σήμερα πεθαμένη και εμείς μεγάλη Ελλάδα. Τη «λευτεριά» μας θα την στηρίζαμε στην υποδούλωση του Τουρκικού λαού. Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε. Το αποκρούουμε κατηγορηματικά. Η αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα στη Μ. Ασία πήγε όχι σαν εθνικός απελευθερωτής μα σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, όργανο των εγγλέζων μεγαλοκαρχαριών. Πήγαινε όχι μόνο για να διαιωνίσει την ξενική κυριαρχία πάνω στον Τουρκικό λαό μα και να κάνει την Τουρκία αντισοβιετικό ορμητήριο. Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία μα και την επιδιώξαμε» γράφανε στον Ριζοσπάστη στις 12 Ιουνίου του 1935…
Η «αντίσταση» το βαρύ πυροβολικό της κόκκινης προπαγάνδας
Μας λένε ότι ο στρατός τους αριθμούσε εκατοντάδες χιλιάδων μελών και ήταν υπολογίσιμος σε όλη την Ευρώπη. Ένας τόσο μεγάλος και δυνατός στρατός πως και δεν μπόρεσε να διώξει τους κατακτητές που ήταν απασχολημένοι σε άλλα και πολύ μεγαλύτερα μέτωπα; Με κρυφτό στα βουνά και πλιάτσικο γίνεται η αντίσταση; Δεν ήταν αντίσταση αλλά προετοιμασία. Απόδειξη; Ας μας πουν πότε και που έδωσαν μάχες σχεδόν «σώμα με σώμα» με τους κατακτητές για έναν ολόκληρο μήνα, όπως έκαναν στην Αθήνα κατά τα Δεκεμβριανά.
Πάμε όμως να δούμε, τι έλεγαν οι αντιστασιακοί εκείνης της εποχής. Ασφαλώς η αρχή ανήκει στον «αρχικαπετάνιο» Άρη Βελουχιώτη: ΔΙΑΤΑΓΗ Ε.Π 10/20-10-1943 προς VIII Μεραρχία του ΕΛΑΣ «Αφήσατε ανενοχλήτους τους Γερμανούς. Συνδεθήτε και συνεργασθήτε πάση θυσία μετά Κόζιακα και ενεργήσατε τάχιστα εκκαθάρισιν Ε.Δ.Ε.Σ με πλήρη συντονισμόν. Αναφέρατε λήψιν και εκτέλεσιν».
Ο πρώην καπετάνιος του ΕΛΑΣ, καπετάν Βασίλης, κατά κόσμον Αθανάσιος Κάβουρας, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ στις 19/9/1997, μας μεταφέρει κάποια άλλα λόγια του Βελουχιώτη: «Συναγωνιστές, οι Γερμανοί και οι Ιταλοί είναι αδέρφια μας και δεν θα τους πειράξουμε, γιατί συμφωνήσαμε να μας παραδώσουν ό,τι χρειασθούμε για τον αγώνα μας, ως και τη Θεσσαλονίκη με βαρύ οπλισμό.»
Για το αν είναι αληθή αυτά που ανέφερε ο πρώην ελασίτης, ας μας ενημερώσουν οι ίδιοι.
Δεν χρειάζεται όμως καμία επιβεβαίωση για τη φύση της δράσης τους στον Φενεό, τον Μελιγαλά κτλ. Σφαγές αμάχων. Σφαγές γυναικών, γερόντων και παιδιών με τη κατηγορία του δοσιλογισμού.
Η κυρία Αυλωνίτου σήμερα μας λέει ότι «αν ήσουν με το καθεστώς, δεν σε πείραζε τίποτα». Με μια μικρή ματιά στο παρελθόν, μαθαίνουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει να μην είσαι με το κομμουνιστικό καθεστώς, ακόμη και όταν αυτό δεν έχει επικρατήσει.
Μια βόλτα και μια ματιά στους τάφους των σφαγμένων από τους κομμουνιστές, αποτελούν τη πειστικότερη απάντηση.
Σίγουρα ένα παιδί 2 ετών δεν είναι δοσίλογος αλλά ούτε η ηλικιωμένη γυναίκα που ζούσε σε αυτά τα χωριά ήταν κάποια κακιά που ενσάρκωνε τον καπιταλισμό.
Τα Δεκεμβριανά
Η κατοχή είχε τελειώσει και η ώρα για τη μάχη για την εξουσία είχε έρθει. Οι υπουργοί του ΕΑΜ παραιτούνται από τη κυβέρνηση, στην οποία είχαν συμφωνήσει ότι θα συμμετάσχουν και πλέον ήταν κοινό μυστικό ότι η ώρα της μεγάλης αναμέτρησης είχε φτάσει.
Με πρόσχημα τη βίαιη διάλυση της συγκέντρωσης που είχαν διοργανώσει στις 3 Δεκεμβρίου 1944, η οποία είχε απαγορευθεί, βρήκαν την ευκαιρία να ξεσπάσει του κίνημά τους. Μας λένε ότι η συγκέντρωση ήταν ειρηνική. Ας μας πουν γιατί στον Ριζοσπάστη της ίδιας ημέρας γραφόταν ότι «τώρα τον λόγο έχουν οι μπαρουτοκαπνισμένοι μαχητές του ΕΛΑΣ.» Είχαν μαντικές ικανότητες στον Ριζοσπάστη; Μήπως ήταν προσχεδιασμένο;
Το στέλεχος του ΚΚΕ Γιάννης Ιωαννίδης στο βιβλίο του «Αναμνήσεις» αναφέρει: «Μέχρι τότε έμενα με την εντύπωση ότι όλο αυτό το πράγμα έγινε με το χτύπημα που μας έδωσαν αυτοί στις 3 του Δεκέμβρη. Όταν έμαθα ότι η Κ.Ε του ΕΛΑΣ έγινε από την 1η του Δεκέμβρη, αυτό σημαίνει ότι και εμείς προμελετημένα πηγαίναμε να δώσουμε αφορμή για να αρχίσει πόλεμος.»
Παιδομάζωμα, το μεγαλύτερο των εγκλημάτων
Με την δικαιολογία της προφύλαξής τους από τους «φασίστες» χιλιάδες παιδιά αρπάχθηκαν και εστάλησαν στις χώρες που είχε επιλέξει η ηγεσία. Πολλά παιδιά πέθαναν κατά τη πεζοπορία στα βουνά, από την πείνα και το κρύο.
Είπαμε, ο σκοπός ήταν η προφύλαξή τους.
Ο Μιχάλης Παρτσαλίδης, θύμα του παιδομαζώματος, σε επιστολή του προς την «Ελευθεροτυπία» στις 13 Δεκεμβρίου του 1985 αναφέρει: «Η προώθηση των ανήλικων παιδιών (3-14 χρονών) στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που αποκλήθηκε «Παιδομάζωμα» από τη δεξιά προπαγάνδα, δεν έγινε για να σπουδάσουν αυτά τα παιδιά, όπως πολλές φορές λέγεται και γράφεται. Σκοπός του Παιδομαζώματος ήταν να δημιουργήσουν ένα φυτώριο έμψυχου υλικού για το αντάρτικο.»
Μπορεί ο ίδιος να αποδίδει στον όρο «παιδομάζωμα» στην δεξιά προπαγάνδα, αλλά ο όρος αυτός χρησιμοποιείται και για την ακριβώς ίδια πρακτική κατά τη περίοδο της τουρκοκρατίας.
Πάντως παιδοφύλαγμα δεν ήταν, καθώς πολλά παιδιά δεν επέστρεψαν ποτέ από τους «σοσιαλιστικούς παραδείσους».
Η Βάρκιζα και η υποκρισία
Τα Δεκεβριανά τελειώνουν με τους κομμουνιστές ηττημένους. Το τότε κράτος, αντί να τιμωρήσει αυτούς που προκάλεσαν μια μεγάλη αιματοχυσία, τους φέρθηκε με μια αδικαιολόγητη επιείκεια. Οι αντάρτες κλαίγοντας παρέδιδαν τα όπλα τους. Ασφαλώς, η ηγεσία του κόμματος, με μια μυστική συμφωνία είχε εξασφαλίσει ασυλία για πενήντα μέλη της ηγετικής του ομάδος. Έτσι ο απλός αντάρτης ήταν έκθετος σε οποιαδήποτε δίωξη. Το κόμμα που πολεμούσε, όπως έλεγε, για τον λαό, είχε αφήσει τους αντάρτες του γυμνούς στη κόλαση που το ίδιο είχε προκαλέσει και με όρους που το ίδιο είχε συμφωνήσει.
Ασφαλώς η συμφωνία της Βάρκιζας δεν αποτελούσε το τέλος της περιπέτειας.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης στη 5η Ολομέλεια του κόμματος, ήταν σαφής: «Αν δεν κάναμε τη Βάρκιζα, η ήττα μας θα ήταν συντριπτική. Η Βάρκιζα μας έδωσε τη δυνατότητα να ανασυνταχθούμε και να προχωρήσουμε προς το καινούργιο ξεσήκωμα».
Κομμουνιστές εναντίον Κομμουνιστών
Ο προδότης είναι προδότης πάντα και προς όλα, ακόμη και προς τους συντρόφους του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, ο Άρης Βελουχιώτης και ο Νίκος Πλουμπίδης. Για τον Άρη Βελουχιώτη το κόμμα από ένα σημείο και μετά, αναφερόταν με τα χειρότερα λόγια. Δηλωσίας, Σουλτάνα κτλ ήταν κάποια από τα ψευδώνυμα που του είχαν προσάψει.
Το κόμμα τον απομόνωσε, το κόμμα τον κυνήγησε.
«Ο Βελουχιώτης (Κλάρας) εκτός από όλα τα άλλα ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας, που είχε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώνει το κόμμα μπορούσε. Καθόταν και έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κόμμα και τον Ε.ΛΑ.Σ. Ήταν ένας μικροαστός τυχοδιώκτης.».
Αυτά τα διαβάζουμε στη «Συλλογή Έργων», ήτοι τη συλλογή άρθρων του Νίκου Ζαχαριάδη.
Ο ισχυρός άνδρας το κόμματος όμως δεν σταμάτησε στον Βελουχιώτη.
Ο Νίκος Πλουμπίδης γεύτηκε και εκείνος τη κομμουνιστική προδοσία.
Ήταν 27 Νοεμβρίου 1952, όταν από τον ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερης Ελλάδας», με έδρα το Βουκουρέστι, μεταδόθηκε το παρακάτω μήνυμα μετά από εντολή του Γ.Γ. του κόμματος και μια μέρα μετά τη σύλληψη του Πλουμπίδη:
«Είναι από 27ετίας πράκτορας της ασφάλειας. Στη χιτλερική κατοχή και τη περίοδο της αμερικανοκρατίας, ο προβοκάτορας Πλουμπίδης έκανε μεγάλη ζημιά στο λαϊκό κίνημα και το λαό μας. Ο Πλουμπίδης είναι βαμμένος θανάσιμος εχθρός του λαού. Τα στοιχεία που αφορούν τη χαφιέδικη πρακτορική δράση του θα δημοσιευτούν τη κατάλληλη ώρα.» Όταν κάποιος αναφέρει όλα αυτά για συντρόφους του, θα διστάσει να φανερώσει τη ταυτότητα του Γεωργίου Γρίβα Διγενή στους Άγγλους;
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και το πως φέρθηκε το Κ.Κ. Σοβιετικής Ένωσης στον ίδιο τον Ζαχαριάδη, αλλά τα ανωτέρω μάλλον αρκούν.
Εμείς και αυτοί
Έχουν γραφτεί χιλιάδες σελίδων για τη δράση των κομμουνιστών και τις πραγματικές τους προθέσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι κάποιος να ερευνήσει.
Στις μέρες μας οι νεοκομμουνιστές στην Ελλάδα, ούτε να συζητήσουν δεν θέλουν για τα εγκλήματα της ιδεολογικής τους μητέρας.
Ο «παρά φύσιν» συμβιβασμός μεταξύ των κομμουνιστών και του αστικού κόσμου, έχει επιβάλλει τη λήθη στους πολίτες και την επικράτηση της προπαγάνδας έναντι της αλήθειας.
Αδίκως πολλοί περιμένουν την αλήθεια να τους έρθει ουρανοκατέβατη.
Η αλήθεια απαιτεί αμφισβήτηση, μελέτη και σκέψη. Είναι όλα αυτά που μας διαφοροποιούν από τους αριστερούς και τους αστούς.
Είμαστε εκείνοι που αρνούμαστε να καταπίνουμε αμάσητο το οτιδήποτε μας σερβίρουν παιδεία, τηλεοράσεις κτλ. Είμαστε εκείνοι που αμφισβητούμε, μελετάμε και σκεπτόμαστε.
Η ιδεολογικο-πολιτική μας μάχη είναι απόλυτη. Είναι απόλυτη γιατί έχουμε να αντιμετωπίσουμε τους αστούς που ελέγχουν την πολιτική εξουσία και τους αριστερούς που ελέγχουν σε μεγάλο ποσοστό τη λαϊκή μάζα.
Ο αγώνας μας δεν είναι εύκολος, αλλά θα είναι νικηφόρος και μάλιστα θριαμβευτικά. Τώρα που όλοι βλέπουν ότι αστοί και αριστεροί τους έχουν προδώσει, η επάνοδος των εθνικιστών δεν θα είναι απλά μια λύση στο μυαλό των πολλών, αλλά θα είναι η απόλυτη λαϊκή τάση!
Μιχάλης Τάντης
