Ο Αθανάσιος Ακριβούλης γεννήθηκε το 1978 στο χωριό Κυπαρίσσια Νίκαιας Λαρίσης. Καταγόταν από αγροτική οικογένεια με παρουσία σε όλους τους εθνικούς αγώνες. Ο επίσης πρόωρα χαμένος πατήρ του ονόματι Βασίλειος ήταν αρχηγός της εθνοφυλακής στην περιοχή και αμέσως μετά την μεταπολίτευση διώχθηκε. Ο ίδιος ο Αθανάσιος από μαθητής λόγω των οικογενειακών καταβολών και λόγω προσωπικού προσανατολισμού εκδήλωσε έντονη την αγάπη του στην πατρίδα με ιδιαίτερη έμφαση στην Αρχαία Ελλάδα γι’ αυτό και εργάστηκε χρόνια σε αρχαιολογικές ανασκαφές. Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 θα τον βρούμε οπαδό του «Ελληνικού Μετώπου» και λίγα χρόνια αργότερα (2009-2014) ήταν επικεφαλής της Νεολαίας ΛΑ.Ο.Σ. Λαρίσης με πλούσια ιδεολογική και ιδιαίτερα αγωνιστική δράση. Κατόπιν εντάσσεται στο δίκτυο Αυτόνομων Εθνικιστών της περιοχής. Ύστερα σαν ανέντακτος συμμετείχε στο πρωτοποριακό πείραμα διαχείρισης αγροκτήματος στο Κιλελέρ μαζί με άλλους ομοϊδεάτες μας. Από μικρός εισήλθε στην βιοπάλη και εργάστηκε σαν αγρότης και εργατοϋπάλληλος. Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης όπως χιλιάδες άλλοι βασανίστηκε από την ανέχεια και την ανεργία. Όλα μαζί με την επάρατο ασθένεια που τον χτύπησε τα αντιμετώπισε με πείσμα, δύναμη και πρωτοφανή υπερήφανη καρτερία.
Απεβίωσε στις 27 Αυγούστου 2017 και ο θάνατός του σκόρπισε θλίψη σε όλο το χωριό του και σε όλους τους συναγωνιστές του. Τα δύο τελευταία έτη αρθρογραφούσε στον «Ελεύθερο Κόσμο» και στο 1ο τεύχος του περιοδικού «Ανάκτηση» πριν τον καταβάλλει η ασθένεια. Είχε καλή πέννα, τεκμηριωμένες απόψεις και ήταν άριστος στην έρευνα ηλεκτρονικών αρχείων. Συχνή παρουσία με σοβαρές παρεμβάσεις είχε και στο διαδικτυακό ραδιόφωνο του «Ελεύθερου Κόσμου».
Αγαπητέ συναγωνιστή μας Αθανάσιε κρίμα που δεν πρόλαβες να χαρείς την ζωή. Εμείς θα σε θυμόμαστε πάντοτε.
«ΕΚ»
Αντίο σε ένα πραγματικό αδελφό
Ένας αγωνιστής της ζωής, συναγωνιστής στις Ιδέες, ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας ανεκτίμητος φίλος!
Ένας άνθρωπος με εξαιρετική μόρφωση (χωρίς να είναι «σπουδαγμένος») και πνευματικές αναζητήσεις, εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ, που δεν τον πτοούσαν οι αντιξοότητες, που τιμούσε τη Φιλία και τους φίλους!
Θανάση μου έδωσες μάθημα αξιοπρέπειας και ευψυχίας στην τελευταία σου δοκιμασία… όταν ήρθαμε να σε δούμε, όχι μόνο δεν είχες ανάγκη από «κουράγιο», αλλά με το βλέμμα του μαχητή μας έλεγες «και αυτό θα περάσει» αλλά και «αν δεν περάσει θα φύγω όπως ένας πολεμιστής, θα φύγω όπως μου ταιριάζει».
Και έφυγες νωρίς… πολύ νωρίς… αδελφέ!
Η Ζωή είναι τραγική, γι αυτό η Ελληνική Τραγωδία μας διδάσκει τα πάντα για την ανθρώπινη ύπαρξη…η Ζωή είναι τραγική, αυτό είναι το Α και το Ω.
Η Ζωή δεν είναι ούτε «χαμογελαστή» ούτε «βλοσυρή», αυτά τα προσωπεία τα κατασκευάζουμε εμείς οι εφήμεροι, διότι αδυνατούμε να την κοιτάξουμε κατάματα χωρίς να πληγωθεί το βλέμμα μας.
Η Ζωή προσπερνά με αδιαφορία «αισιόδοξους» και «απαισιόδοξους», ειρωνεύεται με σαρκασμό όσους βλέπουν το «ποτήρι μισογεμάτο» ή «μισοάδειο»…πολύ απλά σπάει το ποτήρι…ή για να είμαστε ακριβείς δεν υπάρχει καν «ποτήρι». Υπάρχει μόνον «Ποταμός» και όσοι μπορούν σκύβουν και πίνουν απ’ ευθείας από το τρεχούμενο νερό όση ποσότητα μπορούν…για όσο διάστημα αντέχουν…και οι εκλεκτοί των εκλεκτών βουτούν στα βαθιά νερά του όχι αγνοώντας τους κινδύνους που κρύβουν, αλλά αψηφώντας τους.
Η Ζωή είναι τραγική γι αυτό σέβεται μόνον τους πολεμιστές και ιδιαίτερα εκείνους που δεν έχουν ως προϋπόθεση την όποια «ελπίδα» για να πολεμήσουν (από τα μεγάλα μυστικά που μου έμαθε ο μεγάλος Καζαντζάκης) και είναι πολύ επιλεκτική ερωμένη…δίδεται μόνον σε αυτούς που αντλούν τη μέγιστη ηδονή όχι μόνον μέσα από τις «λιακάδες» της, αλλά και μέσα από τις «καταιγίδες» της…στους τελευταίους όμως δίδεται απόλυτα!
Η Ζωή είναι τραγική Θανάση Ακριβούλη και μου το έδειξες όχι αναλύοντας τον «Οιδίποδα τύραννο» ή τους αφορισμούς του Νίτσε, αλλά με τον τρόπο που αντιμετώπισες τη μια δοκιμασία μετά την άλλη και όταν έκλεισες με νόημα το μάτι στο Θάνατο που σε επισκέφτηκε στα 38 σου… και γι αυτόν τον «τρόπο» σου είμαι ευγνώμων φίλε και αδελφέ μου (εσύ δεν με αποκαλούσες ως τον μεγαλύτερο σου αδελφό;).
ΚΑΛΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΔΕΛΦΕ, ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!
Κώστας Τάταρης
