Ο παρισινός «Μάης» και ο αθηναϊκός «Νοέμβρης»
Περισσότερες από πέντε δεκαετίες συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από τον Μάη του 1968 στο Παρίσι και ο Ελληνικός Τύπος έχει πλημμυρίσει από υμνητικά αφιερώματα. Όλοι οι πρωταγωνιστές εκείνης της αναρχικής εξεγέρσεως θεωρούν ευτύχημα που το εγχείρημά τους απέτυχε και η Γαλλία γλύτωσε τον ολοκληρωτισμό. Μόνο οι δικοί μας διανοούμενοι του Κολωνακίου που έζησαν από κοντά τον Γαλλικό Μάη με τα λεφτά του Εθνικόφρονα μπαμπά τους, έχουν να μας πουν καλά λόγια για την «Μεγάλη Επανάσταση που χάθηκε», πριν από σαράντα χρόνια στο Παρίσι.
Ευτυχώς για την Γαλλία, ο Στρατηγός Ντε Γκώλ τσάκισε τα μαοϊκά και τροτσκιστικά αληταριά που οργάνωσαν την εξέγερση και θριάμβευσε στις εκλογές της 30ής Ιουνίου.
Πεντέμισυ χρόνια αργότερα τα γεγονότα επαναλήφθηκαν με την δημιουργία του «Ηρωϊκού Πολυτεχνείου» από μια χούφτα αναρχικούς. Είτε από υπερβολικό Χριστιανισμό, είτε από βλακώδη πονοψυχία, ο τότε Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Γεώργιος Παπαδόπουλος φοβήθηκε να μιμηθεί τον Ντε Γκώλ και η Ελλάδα πληρώνει τα αποτελέσματα μέχρι σήμερα. Ο «Ελευθ. Κόσμος» αποτάνθηκε στον πρωταγωνιστή εκείνων των γεγονότων, πρώην Ευρωβουλευτή και Υφυπουργό Τύπου κ. Σπύρο Ζουρνατζή, ο οποίος συν τοις άλλοις διαθέτει και λαμπρή Γαλλική Παιδεία. Είναι λοιπόν ο καταλληλότερος άνθρωπος να μας εξηγήσει πως ο Γ. Παπαδόπουλος απέτυχε να γίνει Ντε Γκώλ
Μαρκεζινικοί στα νιάτα τους, αναρχομαρξιστές στα γεράματα
Κύριε Ζουρνατζή, το περασμένο Σαββατοκύριακο πλημμύρισε ο τύπος του Δικομματισμού με πολυσέλιδα αφιερώματα και ένθετα στα Σαράντα χρόνια από την εξέγερση των Γάλλων φοιτητών στο Παρίσι τον Μάιο 1968 υπό καθεστώς του Στρατηγού Ντε Γκώλ. Σε αυτά τα δημοσιεύματα περιλαμβάνονται και άρθρα Ελλήνων επωνύμων όπως οι πανεπιστημιακοί καθηγητές Τσουκαλάς και Βεργόπουλος, ο ποιητής Τ. Πατρίκιος κλπ οι οποίοι κάνουν πολλούς παραλληλισμούς της παρισινής εξεγέρσεως με εκείνη του Πολυτεχνείου μας πέντε χρόνια αργότερα, για την οποία μου δώσατε συνέντευξη στο «PATRIA» τον περασμένο Νοέμβριο. Εσείς με την υπουργική σας ανάμιξη στα γεγονότα του Πολυτεχνείου πιστεύετε ότι οι δύο εξεγέρσεις είχαν μεταξύ τους ιστορική ή κοινωνιολογική σχέση;
Διάβασα και εγώ τα περισσότερα αφιερώματα και μάλιστα ανεγνώρισα σε δύο από αυτά στο «ΒΗΜΑ Ιδεών» δύο Πανεπιστημιακούς, τον Μάκη Καβουριάρη και την Άννα Φραγκουδάκη, τους παλαιούς συμμαχητάς μου στην Προοδευτική Ένωση Νέων δηλαδή την Νεολαία Μαρκεζίνη των προεπαναστατικών δεκαετιών. Από την ίδια και το περιοδικό της «Προοπτική», που εξέδωσα το 1960 και έκλεισα το 1967 με τον ερχομό της Στρατιωτικής Επαναστάσεως, είχε περάσει με επώνυμα άρθρα του και ο μακαρίτης Νίκος Πουλαντζάς, πριν φύγει για το Παρίσι για μεταπτυχιακές σπουδές, όπου και έπαιξε τον ρόλο του κηδεμόνος του Τσουκαλά, κατά την αφήγηση του τελευταίου στο αφιέρωμα του «Ελ. Τύπου». Στο ερώτημα σας τώρα η απάντηση είναι καθαρή: Αν η εξέγερση του Παρισιού ήταν κίνημα των Αναρχικών, όπως όλα τα κινήματα της Αμφισβητήσεως από Αμερική έως Ευρώπη κατά την δεκαετία των Εξήντα, τότε και η εξέγερση του Πολυτεχνείου μας ήταν ένα επιπλέον Κίνημα Αναρχικών, που καθυστέρησε να εκδηλωθή πέντε χρόνια, διότι εδώ υπήρχε Στρατιωτικός Νόμος που απηγόρευε κάθε συγκέντρωση πλέον των πέντε ατόμων. Η Κυβέρνηση Μαρκεζίνη ωρκίσθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1973 με μονοσήμαντη εντολή την ενεργοποίηση του ψηφισθέντος τον Ιούλιο του ίδιου έτους Συντάγματος της Προεδρικής Δημοκρατίας με την διενέργεια γενικών εκλογών εντός τριμήνου. Για να το κάνει αξίωσε, όπως και έγινε, την προηγούμενη άρση του Στρατιωτικού Νόμου, την απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων και την κατάργηση κάθε μορφής Λογοκρισίας. Ήλθε λοιπόν η Δημοκρατία από τότε και έμενε μόνο η ανάδειξη λαοπρόβλητης Κυβερνήσεως από τις εκλογές της 10 Φεβρουαρίου του επόμενου έτους. Έγινε η Αθήνα από τον Οκτώβριο τόσο ελεύθερη όσο ήταν το Παρίσι πέντε χρόνια πριν και έτσι άνοιξε ο δρόμος για τους «βιαστικούς» της Ιστορίας που είναι παντού και πάντοτε οι Αναρχικοί, με μονοσήμαντο στόχο παντού και πάντοτε όχι τις εκλογές αλλά την κατάργηση του Κράτους και των κανόνων του.
Κον Μπετίτ: «οι εκλογές είναι για τους μαλάκες»
Δέχομαι την απάντησή σας για την Παρισινή εξέγερση αλλά δεν νομίζω ότι τα πράγματα ήταν τόσο καθαρά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, όπου είχαμε την παρέμβαση πολιτικών αρχηγών όπως οι Π. Κανελλόπουλος και Γ. Μαύρος αλλά και ο Α. Παπανδρέου από το εξωτερικό με την αξίωση του να σχηματισθή αμέσως Οικουμενική Κυβέρνηση.
Δέχεσθε ότι η παρισινή εξέγερση ήταν κίνημα Αναρχικών, διότι προφανώς διαβάσατε τώρα την συνέντευξη του αρχηγού της Κον- Μπεντίτ στον Γ. Πρετεντέρη, στον οποίο δηλώνει ότι «πράγματι το πιο ηχηρό σύνθημα μας τότε ήταν «Οι εκλογές είναι για μαλ…ες» (ELECTIONS PIEGE A CONS). Έπρεπε τότε να το κάνουμε αλλιώς δεν είχε κανένα νόημα η εξέγερσή μας. Σήμερα έχουμε τον δικό μας τρόπο να αντιλαμβανόμαστε το κοινοβούλιο και τις δημοκρατικές διαδικασίες». Προφανώς αφού εκλέγεται επί δεκαετίαν στο Ευρωκοινοβούλιο με τους Γερμανούς «Πράσινους». Όσο για το αίτημα με το οποίο έκανε κατάληψη τον Μάρτιο 1968 στην Σχολή της Νάντερ ήταν απλώς η μετατροπή των φοιτητικών κοιτώνων σε κοινούς, ανδρών και γυναικών, και η συνακόλουθη σεξουαλική ελευθερία. Αλλά ανάλογα ήταν και τα αιτήματα των πρωτοπόρων Αμερικανών αναρχικών της Καλιφόρνιας τέσσερα χρόνια πριν, όταν μετά την ανακάλυψη του αντισυλληπτικού «χαπιού» στήθηκαν τα πρώτα κοινόβια των «Παιδιών των Λουλουδιών» και άρχισαν τα πειράματα με τις ναρκωτικές ουσίες. Όλα αυτά επενδύθηκαν με τον Νεομαρξισμό με αποκορύφωση την αντίθεσή τους στον πόλεμο του Βιετνάμ, αφού οι εξεγερμένοι ήταν σε ηλικία στρατεύσεως. Σοβαρότερη αιτία αμφισβητήσεως ήταν αυτή των Γερμανών αναρχικών της Φραγκφούρτης υπό τον «κόκκινο» Ντούτσκε, με προϋπηρεσία στην πατρίδα του Ανατ. Γερμανία και σύνθημα την κατάργηση του Τείχους του Αίσχους, πράγμα που απομιμήθηκαν οι φοιτηταί της Πράγας, για να τους καταπνίξουν τα σοβιετικά τάνκς, τον Αύγουστο του ίδιου έτους συλλαμβάνοντας και τον Πρόεδρο Ντούμπτσεκ.
Ο Ντε Γκωλ είχει τον Στρατηγό Μασσύ και ο Παπαδόπουλος τον Ιωαννίδη
Από πού προκύπτει ότι η εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου ήταν μια επανάληψη αυτών των αναρχικών εξεγέρσεων, χωρίς άμεσο πολιτικό στόχο;
Προκύπτει από το τεράστιο πανό «Λαοκρατία, κάτω το κράτος» που ανεπέτασσαν οι αρχηγοί των 200 φοιτητών, με επικεφαλής τους Μπίστη, Φιλίνη, Καραμπελιά εκπροσωπώντας τις αριστεριστικές οργανώσεις ΕΚΚΕ και ΟΛΜΕ, αυτοδιαλυθείσες κατά την Μεταπολίτευση. Αυτοί μεσημέρι της 12 Νοεμβρίου κατεβαίνοντας από την Νομική Σχολή βρήκαν μοναδική πύλη ανοικτή, αυτή του Πολυτεχνείου, που είχε αφήσει ανοικτή ο γνωστός «δίπορτος» Πρύτανις του Κονοφάγος – εν συνεχεία υπουργός του Καραμανλή. Αυτά κατά το διήμερο Δευτέρας έως Τετάρτη απόγευμα, οπότε οι πολιτικές Νεολαίες ΑΝΤΙ – ΕΦΕΕ (του ΚΚΕ), Ρήγας Φεραίος (του ΚΚΕ _ ΕΣ) και ΠΑΚ (του εν συνεχεία ΠΑΣΟΚ) έχουν αποσυρθή στη γωνία Στουρνάρη και καταγγέλλουν τα συνθήματα των καταληψιών ως «προβοκατόρικα». Και ευλόγως διότι έως την ώρα εκείνη τα Κόμματά τους (Ηλιού, Μπριλλάκης, Ράλλης ως φωνή του αυτοεξόριστου Καραμανλή) έχουν δηλώσει ότι θα συμμετάσχουν στις εκλογές αρκεί οι εγγυήσεις της Κυβερνήσεως να εξασφαλίζουν το αδιάβλητο, όπως η αντικατάσταση των Νομαρχών με τους Εισαγγελείς, τα εκλογικά έξοδα από τον Προϋπολογισμό κλπ, όλα διακηρυχθέντα ήδη από τον Πρωθυπουργό Μαρκεζίνη. Συνθήματα και κατάσταση καταλήψεως φωτογραφίζονται με εντολή μου κάθε μεσημέρι από την κρατική τηλεόραση, με αποτέλεσμα την Τετάρτη το βράδυ να μαζευθούν τρεις χιλιάδες περίεργοι φοιτητές. Οπότε οι επίσημοι Νεολαίοι, βλέποντας τον τζερτζελέ, αποφασίζουν την δική τους κατάληψη, την εξωπέταξη των Αναρχικών, την συγκρότηση Συντονιστικής Επιτροπής, την λειτουργία Ραδιοφωνικού Σταθμού και όσα ακολούθησαν το επόμενο διήμερο τα οποία έχω έκτοτε ανιστορήσει σε Τηλεόραση και εφημερίδες. Αλλά αφήστε εμένα και πάρτε ένα αντίτυπο του βιβλίου της πανεπιστημιακής Μαντόγλου (εκδ. Οδυσσέας,1995), όπου ο διαχωρισμός με ονόματα σε Αναρχικούς («σταθερή μειονότητα») και πολιτικές νεολαίες («ασταθής μειονότητα»), όπου για άλλη μια φορά θριαμβεύει το Ελληνικό δαιμόνιο: Ό,τι για την Ευρώπη και την Αμερική είχε ενιαίο όνομα και περιεχόμενο (Κίνημα Αμφισβήτησης της Εξουσίας) εδώ διεσπάσθη σε δύο ημίχρονα, το πρώτο αναρχικό και το δεύτερο Πολιτικό, αφού συμπαρίσταντο οι Π. Κανελλόπουλος και Γ. Μαύρος. Οπότε μετά την αιματηρή κατάληξη του δεύτερου ξύπνησαν οι ανησυχίες των σκοτεινών στρατοκρατών Ιωαννίδη, αδελφών Παλαΐνη κλπ οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την Νότα των Αμερικανοεβραίων ανέτρεψαν Παπαδόπουλο – Μαρκεζίνη και ξαναέφεραν την δικτατορία για άλλους επτά μήνες, για να πληρώσουν τελικώς το κόστος της οριστικής αποχωρήσεως οι ατυχείς Κύπριοι αδελφοί μας. Με μια φράση ο Ντε Γκωλ ευτύχησε να έχει υπασπιστή του τον Στρατηγό Μασσύ που έβγαλε τα τάνκς και τα ξανάφερε στο Στρατόπεδο για να ακολουθήσουν οι κάλπες του Ιουνίου 1968 και ο εκλογικός του θρίαμβος. Ενώ ο Παπαδόπουλος δυστύχησε να έχει δίπλα του τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη, ο οποίος μια εβδομάδα μετά το Πολυτεχνείο και αποκατεστημένη την τάξη χάρις στην επιβολή του Στρατιωτικού Νόμου (Σάββατο 17 Νοεμβρίου) παίρνοντας αμπάριζα από τους αμερικανοεβραίους, ξανακατέβασε τα τανκς για να καταργήσει τον Παπαδόπουλο και επιβάλει άγρια δικτατορία.
Μπορούμε να πούμε ότι ο Παπαδόπουλος κατά την εκκένωση του Πολυτεχνείου παραδειγματίσθηκε από την αντίδραση Ντε Γκώλ στην εξέγερση του Παρισιού;
Μόνο μερικώς διότι ενώ ο Ντε Γκώλ κατά την περίφημη Νύχτα των Οδοφραγμάτων, με αποτέλεσμα 1.000 τραυματίες και 468 συλλήψεις (βλέπε αφιέρωμα του Ελ. Τύπου (σελ 4), ο Παπαδόπουλος έπρεπε να φθάσει η Αστυνομία μας το βράδυ της Παρασκευής 16 Νοεμβρίου να δηλώσει αδυναμία επεμβάσεως για την εκκένωση για να ζητήσει από τον Στρατό να στείλη στην πύλη του Πολυτεχνείου δύο τανκς «για ψυχολογικούς λόγους» (όπως είχε κάνει ο Ντε Γκώλ φέρνοντας τα τάνκς του Στρατηγού Μασσύ να παρελάσουν στα Ηλύσια Πεδία – ώστε να λυθούν Γενική Απεργία των εργατικών Συνδικάτων) πράγμα που είχε άμεσο αποτέλεσμα την ύψωση λευκής σημαίας από τον Λαλιώτη και την αναίμακτη εκκένωση, όταν οι ελεύθεροι σκοπευτές ανά την πόλη είχαν ήδη στοιχίσει δώδεκα θανάτους «περαστικών».
Και ποιο είναι τώρα το ιστορικό Επιμύθιό σας για τις δυο εξεγέρσεις;
Πριν από το δικό μου, που έχω διατυπώσει από δεκαετιών, ενδιαφέρον έχει το επιμύθιο του Κον Μπεντίτ, στο ερώτημα Πρετεντέρη «αν θα ξαναέκανε ένα νέο Μάη του ’68: «Σήμερα δεν κάνω ούτε ξανακάνω τον Μάη ΄68. Είμαι ευρωβουλευτής και δουλεύω μόνο για την Ευρώπη». Ενώ στο ανάλογο ερώτημά σας στον Στρατηγό Παττακό η απάντηση στερεότυπα «Ναι και σήμερα θα ξανάκανα χίλιες φορές την επέμβαση του ΄67». Αντί να αναμασήσω τον εαυτό μου για την συμπεριφορά των κομμάτων τον Νοέμβριο ΄73, επαναφέρω την δήλωση του Λεων. Κύρκου, στην περυσινή συνέντευξή του στην «Καθημερινή» : «Χωρίς τα ανοίγματα του Μαρκεζίνη το Πολυτεχνείο ήταν αδιανόητο γι’ αυτό και από τότε υποστήριζα ότι στις εκλογές, όπου ο πολίτης θα είναι ο ίδιος υποχρεωμένος να συγκρουστεί με την δικτατορία, ήταν μια ευκαιρία να τεθεί σε κίνηση ο λαϊκός παράγοντας, ο οποίος έμεινε ακίνητος όταν έγινε η Μεταπολίτευση. Η Μεταπολίτευση έγινε απόντος του λαού. Ήμασταν αντίθετοι συνολικά στα αναρχικά συνθήματα και προσπαθήσαμε να ενημερώσουμε μέσα στο Πολυτεχνείο ότι δεν ήταν αυτή η γραμμή που θα μπορούσε να είναι παραγωγική. Το θέμα ήταν κάτω η χούντα και όχι, κάτω ο καπιταλισμός, κάτω το κράτος και οι ανοησίες, οι οποίες διατυπώνονταν από τους αναρχικούς μέσα στο Πολυτεχνείο. Και τελικά επικράτησε αυτή η πολιτική».
Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος α.φ. 253, στις 11 Μαΐου 2008
