γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Αρθρογράφος Συγγραφέας
Ο Νοέμβριος αποτελεί εποχή σποράς για τους Αγρότες, αλλά και εποχή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη για να θερίσει ό,τι καταστροφή έσπειρε όλο το προηγούμενο διάστημα με τις επιλογές της…
Η κατάσταση στον Αγροτοκτηνοτροφικό τομέα βρίσκεται πλέον σε οριακό σημείο. Ο συγχρονισμός συσσωρευμένων προβλημάτων οδηγεί μεγάλο κομμάτι παραγωγών σε μια βίαιη έξοδο από τον κλάδο, με τεράστιες κοινωνικές και παραγωγικές συνέπειες. Αυτή είναι και η αιτία που η δυσαρέσκεια έχει μετατραπεί σε διευρυμένη οργή απέναντι στα αδιέξοδα που οδηγείται ο πρωτογενής τομέας.
Επιγραμματικά, οι τιμές βασικών προϊόντων (σιτάρι, καλαμπόκι, ηλίανθος, βαμβάκι, κ. α.) είναι κάτω του κόστους παραγωγής, κάνοντας ασύμφορη ή αδύνατη την καλλιέργεια. Το κόστος παραγωγής (ενέργεια, καύσιμα, λιπάσματα κ.α.) αυξάνεται. Στα λιπάσματα, μάλιστα, αναμένονται νέες αυξήσεις το 2026 με την ενεργοποίηση του φόρου άνθρακα και των νέων δασμών της ΕΕ στις εισαγωγές από Ρωσία και Λευκορωσία. Την ίδια στιγμή, τα καρτέλ της βιομηχανίας, της μεταποίησης και των μεσαζόντων καλά κρατούν, με την ψαλίδα τιμών από το χωράφι στο ράφι να διευρύνεται. Οι εισαγωγές και οι αθρόες «ελληνοποιήσεις» συμπιέζουν περαιτέρω τις τιμές παραγωγού.
Παράλληλα, ο κλάδος δοκιμάζεται από τις κλιματικές συνθήκες που αυξάνουν την επισφάλεια και συρρικνώνουν το αγροτικό εισόδημα. Παρατεταμένες ξηρασίες και λειψυδρία, καταστροφικές πλημμύρες, μείωση παραγωγών από παγετούς και ζημιές από χαλαζοπτώσεις. Οι όποιες αποζημιώσεις φτάνουν πολύ καθυστερημένα και καλύπτουν μόνο ένα μικρό μέρος του χαμένου εισοδήματος (εκτός κι αν έχεις τις κατάλληλες κυβερνητικές γνωριμίες…).
Σε όλα τα παραπάνω ήρθαν να προστεθούν τα προβλήματα και οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των επιδοτήσεων, που θα έδιναν κάποια μικρή ανάσα ρευστότητας στους παραγωγούς. Οι επιδοτήσεις, βεβαίως, βαίνουν μειούμενες, και, από ό,τι φαίνεται λόγω των νέων απαιτητικών αλλά και προβληματικών ελέγχων, πολλοί παραγωγοί βρέθηκαν εκτός των προκαταβολών που πριν λίγες ημέρες δόθηκαν. «Ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στο αλεύρι» λέει η γνωστή λαϊκή ρήση και ταιριάζει, καθώς την ίδια στιγμή έχουμε συνεχώς νέα επεισόδια στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και στο «πάρτυ» που γινόταν με τα χρήματα των Αγροτών, με την συμμετοχή πολιτικών, εταιριών που παρασιτούν τον οργανισμό και κάθε είδους αδίστακτων αρπακτικών (φραπέδες, χασάπηδες, Ferrari, τυχερά παιχνίδια κ.α.)
Το άλλο τεράστιο πρόβλημα συνδέεται με την Κτηνοτροφία και την επιταχυνόμενη κατάρρευσή της. Εδώ η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, όχι μόνο επειδή λόγω ευλογιάς έχουν σφαγιαστεί 500.000 αιγοπρόβατα (περίπου το 10% του σχετικού ζωικού κεφαλαίου), αλλά επειδή έτσι οδηγούνται σε «ξαφνικό θάνατο» χιλιάδες κτηνοτρόφοι. Οι αποζημιώσεις – που καθυστερημένα δίνονται – δεν καλύπτουν την πραγματική απώλεια εισοδήματος και το κόστος ανασύστασης του ζωικού κεφαλαίου, ενώ ανατρέπεται δραματικά σε μια μέρα το βιός των Κτηνοτρόφων, οι οποίοι εγκαταλείπονται χωρίς καμία προοπτική. Συστηματικά, βεβαίως, αποκρύπτονται οι καθοριστικές ευθύνες του κράτους και του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων: ανύπαρκτος έλεγχος στην εισαγωγή και διακίνηση ζώων, διάλυση των κτηνιατρικών υπηρεσιών, παλινωδίες με το «σήριαλ» του εμβολίου, εγκληματικές καθυστερήσεις και αποφάσεις του Υπουργείου, αδιαφανώς διορισμένες Επιτροπές.
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή για τον Αγροτικό και Κτηνοτροφικό τομέα της Χώρας, με χιλιάδες Γεωργούς και Κτηνοτρόφους να οδηγούνται στην εγκατάλειψη. Το κόστος αυτής της πορείας είναι τεράστιο και σαφώς δύσκολα αναστρέψιμο. Αφορά στην επιβίωση Αγροτικών πληθυσμών που δεν έχουν άλλα εισοδήματα, αφορά στην πλήρη αποθάρρυνση των λίγων νέων ανθρώπων που επιμένουν να ασχολούνται ακόμη με την γη και τα ζώα, αφορά στην ερήμωση της υπαίθρου και της περιφέρειας της Χώρας, αφορά στην προσπάθεια εμποδίων στην παραγωγική δυνατότητα της Ελλάδος να παράγει ποιοτικά τρόφιμα έναντι των προωθούμενων βιομηχανοποιημένων υποκατάστατων (με βάση έντομα ή προϊόντα εργαστηρίου).
Η ανάγκη να παράγει η Χώρα και οι χιλιάδες άνθρωποι της υπαίθρου, να έχει η Ελλάδα διατροφική κυριαρχία και αυτοδυναμία, συγκρούεται με τις αντεθνικές προτεραιότητες του εγχώριου πολιτικού συστήματος για μια αποικία υπηρεσιών, μεταπρατισμού και ενεργειακού κόμβου. Το πρόβλημα με τις αμερικανικές τσίχλες είναι ότι μόνο τις μασάς και δεν μπορείς να τις φας…
Ο Αγώνας των Αγροτών και των Κτηνοτρόφων φέρνει με μοναδικό τρόπο στο επίκεντρο το υπαρξιακό πρόβλημα του Τόπου, αναδεικνύοντας όλες τις βασικές του πλευρές: την εξάρτηση και το μεταπρατικό παραγωγικό μοντέλο, την αποπαραγωγικοποίηση και τις περιφερειακές ανισότητες, την μετατροπή της Χώρας σε χώρο και του Ομοιογενούς Λαού της σε ετερογενή πληθυσμό, το δημογραφικό και τις σύγχρονες μορφές υπεξαίρεσης της γης και της τροφής, το μοντέλο διακυβέρνησης και τις εγκληματικές ευθύνες του ελληνόφωνου πολιτικού συστήματος για το σχέδιο διάλυσης.
Αυτός ο Αγώνας είναι μέρος εκείνων των Εθνικών Αγώνων που τρομάζει όχι μόνο τους νεοφιλελεύθερους νυν κυβερνώντες, αλλά και όσους άλλους ανθέλληνες επωφελούνται από την παράδοση της Πατρίδας και του Λαού στα αρπαχτικά συμφέροντα. Γι’ αυτό και ο Αγώνας των Αγροτών και των Κτηνοτρόφων είναι κι αυτός Αγώνας Εθνικός!
