Μία ακόμη προκλητική κίνηση της Λιβύης, πίσω από την οποία βρίσκεται η Άγκυρα, είχαμε χτες. Η μεταβατική κυβέρνηση της Λιβύης προχώρησε στην υποβολή νέας ρηματικής διακοίνωσης προς τον ΟΗΕ, συνοδευόμενης από χάρτη που οριοθετεί την λιβυκή υφαλοκρηπίδα να εκτείνεται έως τα νότια της Κρήτης. Η ενέργεια αυτή, η οποία έρχεται σε πλήρη σύμπνοια με το τουρκολιβυκό μνημόνιο, ενισχύει την θέση της Τουρκίας η οποία προσπαθεί με έμμεσους τρόπους να ενισχύσει τις θέσεις της σε διεθνή fora, παρουσιάζοντας το μνημόνιο του 2019 ως δήθεν διεθνώς αποδεκτή συμφωνία. Πρόκειται για την νομιμοποίηση της “Γαλάζιας Πατρίδας”, μέσω τρίτων χωρών.
Σύμφωνα με πληροφορίες που επιβεβαιώθηκαν από τα Ηνωμένα Έθνη, η διακοίνωση κατατέθηκε στις 27 Μαΐου 2025 και δημοσιεύθηκε επίσημα την 1η Ιουλίου. Η Τρίπολη ισχυρίζεται ότι η συμφωνία που υπέγραψε με την Τουρκία έχει πλήρη νομική ισχύ και υποστηρίζει ότι η συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου του 2020 για την ΑΟΖ είναι άκυρη, καθώς – κατά τους Λίβυους – αγνοεί τα «νόμιμα δικαιώματα» της Λιβύης στη θαλάσσια περιοχή.
Ο χάρτης που συνοδεύει τη διακοίνωση εμφανίζει μια λιβυκή υφαλοκρηπίδα που φτάνει σε επαφή με την ελληνική επικράτεια, παρακάμπτοντας την Κρήτη και θεωρώντας ότι δεν διαθέτει δικά της κυριαρχικά δικαιώματα σε θαλάσσια ζώνη. Με αυτόν τον τρόπο, η Λιβύη υιοθετεί πλήρως το τουρκικό αφήγημα περί «μη επήρειας των νησιών», το οποίο αντικρούεται πλήρως από τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS).
Στο έγγραφο τονίζεται μάλιστα πως η Λιβύη «καλεί» την Ελλάδα και την Αίγυπτο να παγώσουν κάθε ερευνητική ή ενεργειακή δραστηριότητα στις περιοχές που εκείνη διεκδικεί, προειδοποιώντας ότι τέτοιες ενέργειες αποτελούν παραβίαση των λιβυκών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Η Λιβύη λειτουργεί πλέον ως γεωπολιτικό πιόνι της Τουρκίας στη Μεσόγειο, ενισχύοντας έμμεσα τις τουρκικές αξιώσεις εις βάρος της Ελλάδας. Η κατάθεση χάρτη που αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κρήτης είναι μια πολιτικά εχθρική ενέργεια, η οποία εγείρει ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έναντι του λιβυκού ζητήματος.
Με δεδομένη τη σιωπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη για την πλήρη κατάρρευση των σχέσεων με τον στρατάρχη Χαφτάρ, αποδεικνύεται στην πράξη πως η πολιτική απραξία της ΝΔ στο λιβυκό οδηγεί σήμερα σε διπλωματικές ήττες και «τετελεσμένα» που αργότερα θα είναι δύσκολο να ανατραπούν.
