Που φτάσαμε, να χειροκροτούμε και να πανηγυρίζουμε για τα αυτονόητα. Οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα αισθάνονται υπερήφανοι για την απάντηση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στον ομόλογό του της Τουρκίας Τσαβούσογλου, με την βοήθεια φυσικά τωων δημοσιογράφων που καθοδηγούν την κοινή γνώμη. Τι είπε ο κύριος Δένδιας; Είπε τα αυτονόητα για κάθε Έλληνα επίσημο. Μίλησε ο Τσαβούσογλου για τουρκική μειονότητα στην Θράκη μας και του απάντησε ότι, όπως ρητά αναφέρει και η Συνθήκη της Λοζάνης η μειονότητα είναι μουσουλμανική, δηλαδή θρησκευτική όχι εθνική. Απάντησε και σε άλλα προκλητικά ο κύριος Δένδιας, αλλά δεν σταθήκαμε σε δύο ζητήματα:
Α) για την Κύπρο μας είπε ότι η Διεθνής Κοινότητα, δηλαδή και το Ελλαδικό και το Κυπριακό Κράτος, αποδέχεται την λύση της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Μπορεί οι κυβερνήσεις μας να αποδέχονται κάτι τέτοιο αλλά για εμάς τους Έλληνες, Ελλαδίτες και Κυπριώτες είμαστε ένα και το αυτό Έθνος. Εμείς δεν ρωτηθήκαμε ποτέ για το αν εγκρίνουμε ή όχι κάποια λύση.
Β) ακούσαμε, συν τοις άλλοις, ότι εμείς είμαστε σταθερά προσανατολισμένοι στην «ευρωπαϊκή» προοπτική της Τουρκίας, αρκεί αυτή να υλοποιήσει κάποια πράγματα που είναι στο καταστατικό της Ε.Ε. Ως πότε θα είμαστε υπέρ της ένταξης στην Ε.Ε. μίας χώρας η οποία είναι καταφανώς εχθρική απέναντί μας; Πολλοί αναλυτές λένε ότι «η γλώσσα του σώματος» μπορεί να δώσει συμπεράσματα για το πώς σκέφτεται κάποιος μία συγκεκριμένη στιγμή.
Υπάρχει όμως και ο τρόπος εκφοράς του λόγου. Ο Τσαβούσογλου απκαλούσε τον Δένδια «αξιότιμε κύριε υπουργέ» και «κύριε υπουργέ των Εξωτερικών», και πολύ σωστά. Ο Δένδιας τον αποκαλούσε «Μεβλούτ» και «αγαπητέ μου Μεβλούτ», ίσως κάτι να δείχνει αυτό.
Πάντως από την αρχική δήλωση Τσαβούσογλου μάθαμε και κάποια πράγματα. Μάθαμε ότι η φιλική σχέση των δύο ανδρών ξεκινά από το 2003 όταν ήταν στο Συμβούλιο της Ευρώπης και μάλιστα ο Τσαβούσογλου παραδέχτηκε ότι ο κύριος Δένδιας τον είχε βοηθήσει πολύ. Τόση «αγάπη» πια προς τους Τούρκους, διαχρονικά;
Από τα χθεσινά αποδείχθηκε ότι «ο θησαυρός είναι άνθρακες». Οι Τούρκοι τα θέλουν όλα δικά τους και απλά συνομιλούν για να ρίξουν «στάχτη στα μάτια» της Διεθνούς Κοινότητας και εμείς «ρίχνουμε νερό στον μύλο τους».
