Τα τελευταία χρόνια και μάλιστα όταν πλησιάζει η επέτειος της Εθνεγερσίας του 1821 ακούονται πολλά ψευδή και παράλογα που σκοπό έχουν να συκοφαντήσουν και να μειώσουν την προσφορά του Ορθοδόξου κλήρου κατά την περίοδο της Εθνικής παλιγγενεσίας.
Τι λένε λοιπόν τα κείμενα που ως ιστορικά τεκμήρια και εθνικά κειμήλια κατέχουμε;
Ας δούμε ένα απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Φωτάκου (Φωτίου Χρυσανθοπούλου 1798 -1878), πρώτου υπασπιστού του Γέρου του Μωριά. Τα κείμενα του Φωτάκου χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό και ιστορική ακρίβεια. Μπορούν δε να σταθούν δίπλα στα κείμενα μεγάλων συγγραφέων. Τα έγραψε ύστερα από επανειλημμένες και επίμονες παρακλήσεις του Γεωργίου Τερτσέτη.
Γράφει λοιπόν μεταξύ των άλλων με την απλή και φυσική του γλώσσα: “Ο Ελληνικός κλήρος ήτο προωρισμένος άνωθεν δια να ευρεθεί τόσον φιλόπατρις και να σώσει ολόκληρον το Έθνος• διότι άμα η Βυζαντινή Αυτοκρατορία εχάθη, ο κλήρος εδέχθη την κηδεμονίαν του Έθνους απροστατεύτου, και μη έχοντος άλλο στήριγμα και άλλην παρηγορίαν ειμί μόνον την θρησκείαν (…). Κατά δε την Επανάστασιν πρώτος ο κλήρος εφάνη εις τον αγώνα με τον Σταυρόν και με την σπάθην εις τας χείρας δια να σώσει το πλανημένον ποίμνιον και οδηγήσει αυτό εις την ελευθερίαν του φυσικώς και θρησκευτικώς• αυτός εφύλαξε τα γράμματα και την γλώσσαν (…). Ο κλήρος (…) έλαβε πρώτος τα όπλα”!
Μάλιστα φίλοι μου. Αυτά επισήμως γράφει αυτός που έζησε από κοντά τα γεγονότα και δεν τα άκουσε σε κάποια αίθουσα διδασκαλίας ή τα εδιάβασε σε κάποιες “ιστορίες” που απογυμνώνουν την Πατρίδα μας από την Ρωμιοσύνη και προσπαθούν να τα αναλύσουν με κριτήρια δήθεν οικονομικά και μαρξιστικά.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ο Φωτάκος μεταξύ των άλλων, και για να μη παραμείνει ουδεμία αμφιβολία για το ποιοι κατηγορούν τον Ορθόδοξο κλήρο, σημειώνει τα εξής: “οι εχθροί του ελληνικού έθνους και της θρησκείας του, είπαν πολλά εναντίον του” δηλ. του κλήρου.
Μια άλλη τώρα κατηγορία που προσάπτουν οι θολοκουλτουριάρηδες και επίδοξοι διαστρεβλωτές του Έθνους μας, είναι ότι όχι ο κατώτερος κλήρος, αλλά οι δεσποτάδες και το Πατριαρχείο δεν ήθελαν την επανάσταση, δηλ. ο ανώτερος κλήρος ήταν ενάντιος στο λαό και στον πόθο του για λευτεριά. Τα γεγονότα όμως αποδεικνύουν το εντελώς αντίθετο. Όσον αφορά τα όσα αναφέρει στην “Ελληνική Νομαρχία” ο Ανώνυμος και κάποιοι προσπάθησαν να στηριχθούν σε αυτά, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα αναφερόμενα δεν στηρίζονται σε γεγονότα ή αναφέρονται σε φαινόμενα μεμονωμένα. Σε εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Επί του θέματος αυτού, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος εκφράζεται απολύτως. Γράφει: “οσαδήποτε και αν υπήρξαν τα αμαρτήματα πολλών εκ των πατριαρχών, ουδείς εξ’ αυτών ολίσθησε περί την ακριβή του πατρίου δόγματος και των υπάτων εθνικών συμφερόντων τήρησιν”.
Αλλά και αυτός ο Κοραής που στην αρχή επηρεασμένος από τον ορθολογισμό της εποχής του και από την Γαλλική Επανάσταση, κατηγορεί τον κλήρο, ύστερα, όταν είδε τα πράγματα καλύτερα, έγραψε την αλήθεια. “Η εκκλησία δεν έπαυσε ποτέ να καταράται τον τύρρανον και να ζητεί εκδίκησιν από τον Θεόν, ψάλλουσα μέχρι της σήμερον… “Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου… νίκας τοις βασιλεύσιν κατά βαρβάρων δωρούμενος…” Τίνες είναι οι βάρβαροι ούτοι τους οποίους καταράται η εκκλησία, πλην οι Τούρκοι”. Αλλά εκτός αυτών των μαρτυριών, τα ίδια τα γεγονότα επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Και στις ένδεκα επαναστάσεις που εκδηλώθηκαν κατά την σκοτεινή εκείνη περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι κληρικοί συμμετείχαν ακόμα και διευθύνοντας αυτές. Η περίπτωση του Διονυσίου Φιλοσόφου – Σκυλοσόφου ο οποίος προδώθηκε στους Τούρκους υπό των Εβραίων, είναι πολύ χαρακτηριστική. Αλλά τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων, όταν βλέπουμε τον Μητροπολίτη Μολδαβίας Βενιαμίν Κωστάκη να ευλογεί στον ναό των τριών Ιεραρχών στο Ιάσιο την σημαία του Υψηλάντη και να του παραδίδει επισήμως το ξίφος για την επανάσταση στις παραδουνάβιες χώρες; Και τι έχουν να πουν οι ανιστόρητοι και όχι μόνον, όταν ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός εκήρυξε την επανάσταση στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, υψώνοντας το λάβαρο της Παναγίας; Ο ίδιος μάλιστα Ιεράρχης ύψωσε στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου στην Πάτρα τον σταυρό της λευτεριάς. Να αναφερθούμε τώρα στα μοναστήρια που έγιναν κρησφύγετα των αγωνιστών και που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επανάσταση; (Ιερά Μονή Προυσού – Καραϊσκάκης). Επιλήψει με διηγούμενον ο χρόνος.
Ο υπουργός των εκκλησιαστικών το 1832 Ιάκωβος Ρίζος-Νερουλός που έζησε τα γεγονότα έγραψε κι αυτός: “Ποσάκις, καθ’ όλον το διάστημα του ιερού αγώνος, το ελληνικόν ιερατείον έδωκε δείγματα ηρωικού χριστιανισμού! Ποσάκις αφειδήσαντες εαυτούς οι σεβάσμιοι της εκκλησίας ποιμένες έθεντο τας ψυχάς υπέρ των προβάτων”!
Το πλήθος των σφαγιασθέντων κληρικών διαψεύδει τους άθεους διεθνιστές
Ας κλείσουμε όμως την πολύ μικρή μας αναφορά μπροστά στην τεράστια και ανυπολόγιστη προσφορά του Ελληνικού Ορθοδόξου κλήρου μας το 1821 με τον πρωτομάρτυρα της λευτεριάς, τον Άγιο Ιερομάρτυρα Γρηγόριο τον Ε’.
Τι κι αν οι στρατευμένοι στον αθεϊσμό, στον αριστερισμό ή και σε οποιονδήποτε άλλον …-ισμόν προσπαθούν ματαίως να ρίξουν λάσπη στην πάναγνη και αγιασμένη ελληνόψυχη μορφή του; Τι κι αν κοάζουν οι βάτραχοι της αρνήσεως για τον δήθεν αφορισμό της επαναστάσεως του Υψηλάντη; Τι κι αν λένε τόσα και τόσα που τους επιστρέφουν στις ανόητες κεφαλές. Ο Άγιος Γρηγόριος (του οποίου το ιερόν λείψανον φυλάσσεται στο Ι. Μ. Ναό Αθηνών, μαζί με αυτό της Αγίας Φιλοθέης που τόσα πρόσφερε στο δούλον Γένος και τελικώς μαρτύρησε και αυτή η Αγία από τους Τούρκους), δια του απαγχονισμού του, όχι μόνο εξαγίασε την Ελληνική επανάσταση, αλλά αποδεικνύει ότι ο Ορθόδοξος κλήρος ανέκαθεν γινόταν το ιερόν σφάγιον εις τον βωμόν της Ελευθερίας. Αυτήν ακριβώς την ηρωική πραγματικότητα που φράσσει τα απύλωτα στόματα των συγχρόνων γραικύλων επιβεβαιώνει και η θυσία των 10 μαρτύρων Ιεραρχών της Πελοποννήσου στην Τριπολιτσά το 1821 και αυτή την συγκλονιστική πραγματικότητα αποδεικνύει η θυσία των 11 Οικουμενικών Πατριαρχών και των 6.000 λειτουργών της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας (τόσους τους υπολογίζει ο Πουκεβίλ• άλλοι όμως υποστηρίζουν πως ο αριθμός τους περνάει τις 6.000)!
Είθε οι αγίες τους ευχές να σκεπάζουν το Έθνος μας αλλά και νέοι Ελληνόψυχοι κληρικοί να αγωνιστούν για την πνευματική ελευθερία της Πατρίδος μας, ου μην αλλά και για τα τμήματα του ελληνισμού που αναμένουν την ένωσή τους με την μητέρα Ελλάδα.
