Ένα σχόλιο στην παρέμβαση του κυρίου Κόλμερ για τις άλλες πορτοκαλιές που κάνουν πατριωτικά πορτοκάλια.
γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας
εκδότης «το Αντίδοτο»
Το γαϊτανάκι της Δεξιάς επικράτησης στο ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι συνέχισε με παρέμβασή του ο κύριος Κόλμερ χωρίς να αντιλαμβάνεται και αυτός την διαφορά του ελληνικού πολιτικού τέλματος που έχει εδραιωθεί με το ελληνικό «βαθύ κράτος» της Μεταπολίτευσης έναντι της Ευρώπης.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή ορίζοντας τον πολιτικό όρο Δεξιά με βάση το βιβλίο «Συντηρητισμός» του Παναγιώτη Κονδύλη και εδώ ακριβώς βρίσκεται η σύγχυση μεταξύ συντηρητισμού του 19ου αιώνα, που έρχεται μαζί με την Ελληνική Παράδοση για ανασύσταση μιας Ελληνικής Αυτοκρατορίας, με τη Δεξιά του 20ου αιώνα που ακολουθούν όλα τα υπόλοιπα κράτη της Δύσης. Γράφει: «Η ουσιώδης ιστορική και κοινωνική διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δυο φαινόμενα είναι ότι η δεξιά εμφανίσθηκε στην πολιτική σκηνή με τον στόχο να υπερασπισθεί την αστική ιδιοκτησία και τον οικονομικό φιλελευθερισμό γενικά, τον οποίο ο κλασσικός συντηρητισμός στον καιρό του είχε καταπολεμήσει σφοδρά. Αυτή η υπεράσπιση επιχειρήθηκε με αυταρχικά μέσα, αλλά ταυτόχρονα στη βάση του χωρισμού κράτους και κοινωνίας, τον οποίο ο κλασσικός συντηρητισμός κατ’ αρχήν είχε επίσης απορρίψει. Έτσι το μονοπώλιο της πολιτικής είναι προορισμένο για το κράτος, ενώ η κοινωνία μπορεί να αφιερώνεται ανενόχλητη στις οικονομικές και άλλες δραστηριότητές της στον βαθμό που αυτές δεν θίγουν το πολιτικό κύρος του κράτους».
Σήμερα στην Ευρώπη αυτό που χαρακτηρίζεται ως «πατριωτική Δεξιά» έχει πολλές ιδιαίτερες μορφές, διαφορετικές σε κάθε Έθνος κράτος σύμφωνα με την Ταυτότητα που έχει.
Η Βυζαντινή Ταυτότητα της Ρουμανίας
Ξεκινάμε με την περίπτωση της Ρουμανίας και διερευνώντας τις εθνικιστικές και άλλες πατριωτικές ρίζες φτάνουμε στον μέντορα του Κορνήλιου Κοντρεάνου και ιδεολογικού καθοδηγητή της Σιδηράς Φρουράς, Νάε Ιονέσκου. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το ρεύμα διαπέρασε και την κομμουνιστική περίοδο εφόσον στην Ρουμανία βλέπουμε μια εθνική εκδοχή του κομμουνισμού. Παραθέτουμε ένα μικρό τμήμα από τον πρόλογο του καθηγητή Κωνσταντίνου Τσοπάνη στο βιβλίο «Το Λεγεωναρικό φαινόμενο» του Νάε Ιομέσκου (εκδόσεις το Αντίδοτο):
«Ὁ Nae Ionescu ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ συνέλαβε διανοητικὰ καὶ περιέγραψε μὲ κάθε λεπτομέρεια τὴν ἀνεπάρκεια καὶ τὴν ἀκαταληλότητα τῆς δημοκρατίας δυτικοῦ τύπου γιὰ τὶς ἀνατολικές – ὀρθόδοξες χῶρες, ὅπως ἡ πατρίδα του ἡ Ρουμανία. Μιὰ δημοκρατία ποὺ, κατ’ αὐτόν, ὄχι μόνον δὲν ταιριάζει ἀλλὰ στέκεται στοὺς ἀντίποδες τῆς πραγματικότητος, τῆς πίστεως, τῶν βιωμάτων, τῆς νοοτροπίας ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς ἐν γένει ζωῆς τῶν Ἀνατολικῶν Ὀρθοδόξων. Ὁ ἴδιος ἔνοιωθε βιωματικὰ αὐτὴν τὴν ἀντίθεση γιὰ αὐτὸ καὶ δὲν πάσχισε νὰ τὴν ἀποδείξει πειραματικὰ καὶ ἐπιστημονικά, ἀλλὰ προτίμησε νὰ ἀπευθυνθεῖ στὸν ψυχισμό, στὸ θυμικὸ καὶ στὸ ὀρθόδοξο βίωμα τῶν συμπατριωτῶν του»
Η κληρονομιά του Σαλαζάρ
Αλλά και στην Πορτογαλία η παράδοση είναι κάπως διαφορετική από τον ορισμό της Δεξιάς: το “Νέο Κράτος”, ή Δεύτερη Δημοκρατία, ήταν το συντεχνιακό Συντηρητικό καθεστώς που εδραιώθηκε στην Πορτογαλία το 1933. Ήταν βαθιά ριζωμένο στην Καθολική κοινωνική σκέψη που ασκούσε επιρροή σε φιλελεύθερους και συντηρητικούς στην Πορτογαλία. Εξελίχθηκε από την Εθνική Δικτατορία που σχηματίστηκε μετά το πραξικόπημα της 28ης Μαΐου 1926 ενάντια στη δημοκρατική και ασταθής Πρώτη Δημοκρατία. Μαζί, η Εθνική Δικτατορία και το Νέο Κράτος αναγνωρίζονται ως η Δεύτερη πορτογαλική Δημοκρατία. Το νέο κράτος, εμπνεόμενο σε μεγάλο βαθμό από συντηρητικές και αυταρχικές ιδεολογίες, αναπτύχθηκε από τον Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ, Πρόεδρος του Συμβουλίου των Υπουργών της Πορτογαλίας από το 1932 ως το 1968, όταν η ασθένεια τον ανάγκασε να παραιτηθεί.
Αγώνας για Εθνική επιβίωση
Ερχόμαστε στην Πολωνία που έχει την ατυχία να βρίσκεται μεταξύ δύο μεγάλων δυνάμεων, γερμανικής και ρωσικής, οι οποίες την έχουν διαμελίσει τουλάχιστον τρεις φορές. Εκεί η αγωνία των πολωνών για εθνική επιβίωση έχει εκδηλωθεί και πολιτικά, αφού βλέπουμε μια πανσπερμία εθνικιστικών και Πατριωτικών οργανώσεων με διάφορες μορφές και έμφαση στην ιδιαίτερη Παράδοσή τους, να δημιουργούν έναν πολιτικό φορέα με αξιόλογη κοινοβουλευτική δύναμη.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ντόναλντ Τραμπ στην πρώτη θητεία του ξεκίνησε τις ομιλίες του στο εξωτερικό από την Πολωνία. Μήπως ήθελε σημειολογικά να δείξει ότι είναι η κυρίαρχη δύναμη της Δύσης και μπορεί να αλλάζει τα γεωπολιτικά δεδομένα στην Γηραιά Ήπειρο; Ή μήπως ο πόλεμος στην Ουκρανία που έφερε τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης υπό την ηγεσία μιας αφυπνισμένης Γερμανίας (βλέπε την εκρηκτική άνοδο της Εναλλακτικής για την Γερμανία), φοβίζει την Αμερική;
Η Ελληνική περίπτωση
Στην μεταπολεμική Ελλάδα τα περισσότερα κόμματα και ειδικά όλα τα Δεξιά ήταν και εξακολουθούν να είναι προσωποπαγή και όπως πολύ σωστά γράφει ο κύριος Κόλμερ: «Προσωποπαγή κόμματα, ως το ημέτερο κυβερνών, αποδοκιμάζονται από τους λαούς».
Το λάθος όμως, που κάνει ο ίδιος στην παρέμβασή του είναι ότι θεωρεί την γαλλική Δεξιά ersatz, δηλαδή μια απομίμηση ή μια κατώτερη αντικατάσταση της παραδοσιακής Δεξιάς, αλλά η Γαλλία είναι βαθύτατα «βοναπαρτική», όπως γράφει. Από το Γαλλικό κοινοβούλιο την εποχή του Διαφωτισμού γεννήθηκαν οι πολιτικοί όροι Αριστερά και Δεξιά, οι οποίοι εξελίχθηκαν μέχρι σήμερα και διαχύθηκαν σε όλον τον δυτικό κόσμο. Αυτή είναι η πολιτική Παράδοση της Γαλλίας.
Στην Ελλάδα η Δεξιά με βάση τον ορισμό του καθηγητή Κονδύλη πήρε την μορφή του αθηνοκεντρισμού και της αστικής μιζέριας, στην οικονομία δε, ο φιλελευθερισμός κατέληξε σε έναν ολιγοπωλιακό κρατικό καπιταλισμό. Άρα ο όρος ersatz ταιριάζει περισσότερο στην ελληνική περίπτωση.
Ποια είναι η Ελληνική πολιτική Παράδοση; Βρίσκεται πέρα από τον γαλλικό κοινοβουλευτικό διχασμό, που χωρίζει λαϊκή κοινότητα σε Αριστερά και Δεξιά. Την γράφει ο Ρουμάνος ιστορικός Νικολάε Γιόργκα, ο οποίος διετέλεσε και πρωθυπουργός της χώρας του: «Το σύμβολο του Φοίνικα, που υιοθέτησε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, συμβόλιζε, παρ’ όλα αυτά, την ιδέα της αναβίωσης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας».
