γράφει ο Γιάννης Χ. Κουριαννίδης
Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
45.000 χιλιάδες λιγότερα παιδιά θα πάνε φέτος στην Α´ Δημοτικού, απ᾽ όσα είχαν πάει το 2010! Αν μάλιστα αναλογιστεί κάποιος ότι από αυτά ένα μεγάλο ποσοστό αφορά παιδιά μη Ελλήνων στο γένος, τότε γίνεται καλύτερα αντιληπτό το πρόβλημα υπογεννητικότητας που αντιμετωπίζει το ελληνικό έθνος. Κι αυτό, γιατί για το πρόβλημα βιολογικής συνέχειας του έθνους μας πρέπει πρωτίστως να νοιαζόμαστε και δευτερευόντως για αυτό που αντιμετωπίζει η κρατική μας οντότητα. Με άλλα λόγια, τι να την κάνουμε μια «πατρίδα» που δεν θα κατοικείται από γόνους των παιδιών της; Δεν θα είναι καν πατρίδα για τους νέους κατοίκους της, αφού δεν θα είναι «η γη των πατέρων τους» και των παππούδων τους. Δεν θα έχει δηλαδή τίποτε ιστορικό και παραδοσιακό να τους δένει με τη γη αυτή, την ιστορία και τον πολιτισμό των κάποτε κατοίκων της.
Αυτή είναι η απάντηση προς όσους ισχυρίζονται ότι το δημογραφικό θα λυθεί με την ενσωμάτωση μεταναστών, γι᾽ αυτό εξάλλου και τους κατανέμουν ήδη σε πόλεις και χωριά της πατρίδας μας. Ακόμη και αν αυτό καταφέρει να επιλύσει το δημογραφικό πρόβλημα του κράτους «Ελλάς», κάτι εξαιρετικά αμφίβολο, όχι μόνο δεν θα καταφέρει να το κάνει για το έθνος των Ελλήνων, αλλά αντιθέτως θα αποτελέσει τον καταλύτη για την εξαφάνισή του.
Είναι προφανές ότι το εθνομηδενιστικό πολιτικό σύστημα δεν ενδιαφέρεται για το αν οι πολίτες της χώρας μας, σε λίγα χρόνια, θα είναι Έλληνες ή μία πανσπερμία αλλοδαπών. Η αύξηση, όμως, του πληθυσμού των Ελλήνων σημαίνει την ισχυροποίηση του έθνους μας μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, με την προώθηση των ηθικών και πολιτιστικών αξιών μας, αλλά και με τη διαμόρφωση και εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών απαιτήσεων και αναγκών μας. Ανάγκες που, λόγω των ευρυτέρων εξελίξεων στην περιοχή μας, προβάλλουν ως επιτακτικές όσο ποτέ άλλοτε.
Με δεδομένο ότι το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα είναι οριακό και με κίνδυνο η κατάσταση να εξελιχθεί σε μη αναστρέψιμη, πρέπει άμεσα να ληφθεί μέριμνα για τα εξής:
- Απόκτηση «δημογραφικής κουλτούρας» και συνείδησης, ως συνέπεια της αλλαγής του πολιτικού και κοινωνικού αξιακού μας συστήματος.
- Άμεση επαναφορά των εθνικών αξιών στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, σε όλες τις βαθμίδες του.
- Εξύψωση και ενίσχυση του θεσμού της οικογένειας με όλα τα διαθέσιμα μέσα (εκπαίδευση, ΜΜΕ, κοινωνικά δίκτυα, αυτοδιοικητικοί θεσμοί, αθλητισμός, πολιτισμός κ.λπ.)
- Νομοθετική ρύθμιση για την αυστηροποίηση των αμβλώσεων και τον περιορισμό τους μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις (λ.χ. κίνδυνος για τη ζωή της μητέρας).
Επίσης, τα όποια προνοιακά ή άλλα επιδόματα και οικονομικές και κοινωνικές παροχές δίδονται σήμερα από την Πολιτεία προς τον σκοπό αυτό, αφενός πρέπει να ενισχυθούν και αφετέρου να διαμορφωθεί συγκεκριμένη στόχευση ως προς τη χορήγησή τους, δλδ να αποκλειστούν αυτής πρόσωπα και ομάδες είτε παραβατικές είτε αρνούμενες να ενταχθούν στον κοινωνικοοικονομικό ιστό είτε που συντηρούν μία σταθερή αντικοινωνική συμπεριφορά. Εννοείται φυσικά, πως εκτός παροχών θα πρέπει να μείνουν όλοι οι παρανόμως εισελθόντες στην πατρίδα μας, καθώς και όσοι εκ των οποίων θα αρθεί το άσυλο που παρατύπως τους παρασχέθηκε, μέχρις ότου όλοι αυτοί επιστραφούν πίσω στις χώρες τους.
Ψευδαισθήσεις δεν έχουμε. Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει στο Global Forum της Αμερικανικής Ιουδαϊκής Επιτροπής (AJC), στο Ισραήλ, το 2018, ότι θεωρεί τον νατιβισμό (δηλαδή την πολιτική προστασίας και προώθησης των συμφερόντων των ιθαγενών πολιτών ενός κράτους), ως εχθρό της κοινωνίας που ονειρεύεται, τότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλα τα παραπάνω μπορούν να υλοποιηθούν μόνο από μία κυβέρνηση με διαφορετική αντίληψη.
