γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας
εκδότης «το Αντίδοτο»
«Δεν έχει σημασία αν μια γάτα είναι μαύρη ή άσπρη, αρκεί να πιάνει το ποντίκι».
Ντενγκ Ξιαοπίνγκ (κομμουνιστής πολιτικός και αναμορφωτής της νέας Κίνας).
Ο Γάλλος Ογκίστ Μπαρτολντί είναι ο δημιουργός του Αγάλματος της Ελευθερίας που δεσπόζει στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης και με αυτό θέλησε αφενός να τιμήσει την ανεξαρτησία της Αμερικής και αφετέρου να εξάρει τις σχέσεις της Γαλλίας με τις Η.Π.Α. Στα μέσα Μαρτίου του 2025, ο Γάλλος κεντροαριστερός ευρωβουλευτής Ραφαέλ Γκλικσμάν ζήτησε από την Αμερική να επιστρέψει το Άγαλμα της Ελευθερίας στην χώρα του, καθώς, κατά την γνώμη του οι αποφάσεις που παίρνονται από την κυβέρνηση Τραμπ δεν αντιπροσωπεύουν πλέον τις αξίες για τις οποίες δώρισε η Γαλλία αυτό το έργο στις Η.Π.Α. Είναι όμως έτσι;
Ένας αριστερός γράφει για την οικονομική πολιτική του Τραμπ
Ο συχνός αρθρογράφος της αριστερής «Εφημερίδας των Συντακτών» Άρης Χατζηστεφάνου στα κείμενα του «Ο Μαρξ κατεβαίνει στις αμερικανικές εκλογές» και «Ο Ενγκελς προέβλεψε τους δασμούς του Τραμπ» έγραψε:
«Αυτό πάντως που ελάχιστοι παρατήρησαν είναι ότι ο υποψήφιος που παρουσίασε την πιο «μαρξιστική» πρόταση (αν και στη συνέχεια ανακάλεσε) ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ, όταν υποστήριξε ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ πρέπει «να μπορεί να επηρεάζει τις αποφάσεις της Κεντρικής Τράπεζας». Στο δεύτερο κεφάλαιο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου ο Μαρξ και ο Ενγκελς υποστηρίζουν ότι -ως ενδιάμεσο μέσο στον δρόμο προς τον κομμουνισμό – «η πίστωση θα πρέπει να συγκεντρωθεί στα χέρια του κράτους, μέσω μιας εθνικής τράπεζας, με κρατικά κεφάλαια και αποκλειστικό μονοπώλιο».
Οπως ήταν αναμενόμενο η πρόταση του τέως προέδρου προκάλεσε απανωτά εγκεφαλικά στους φιλελεύθερους σχολιαστές των ΗΠΑ, που θεωρούν αδιανόητο να υπάρχουν έστω και ψήγματα δημοκρατικού ελέγχου στη χάραξη της νομισματικής πολιτικής μιας χώρας. Οπως μου εξηγούσε όμως πριν από μερικά χρόνια ο Γερμανός πρώην υπουργός Οικονομικών, Οσκαρ Λαφοντέν, «η “ανεξαρτησία” των κεντρικών τραπεζών είναι μια νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και ανοησία. Κάθε κεντρική τράπεζα πρέπει να ελέγχεται δημοκρατικά».
«Ο Φρίντριχ Ενγκελς θυμόταν ότι ταξίδευε με ένα τρένο στις αρχές της δεκαετίας του 1870 όταν ένας έμπορος από τη Γλασκόβη άρχισε να παραπονιέται για τους δασμούς που επέβαλαν οι ΗΠΑ στις εισαγωγές σιδήρου και άλλων πρώτων υλών. Ο Ενγκελς τον αποστόμωσε (το συμπέρασμα δικό του), λέγοντας ότι αν το νεαρό αμερικανικό κράτος δεν ανέπτυσσε άμεσα τη δική του βιομηχανία εκμεταλλευόμενο τους δικούς του πόρους θα παρέμενε σε διαρκή κατάσταση βαρβαρότητας και υποτέλειας. «Ο προστατευτισμός», εξηγούσε ο Ενγκελς, «σαν μια τεχνητή μέθοδος παραγωγής μεταποιητών (manufacturing manufacturers) μπορεί να βοηθήσει μια ημιτελώς αναπτυγμένη τάξη καπιταλιστών που μάχεται τη φεουδαρχία αλλά και την άνοδο της τάξης των καπιταλιστών μιας χώρας, όπως η Αμερική, που δεν γνώρισε φεουδαρχία». Αντίθετα το Ηνωμένο Βασίλειο, που είχε εξασφαλίσει μονοπωλιακή υπεροχή στον βιομηχανικό τομέα συνθλίβοντας τον ανταγωνισμό, είχε κάθε λόγο να προωθεί το ελεύθερο εμπόριο».
Ο Καρλ Μαρξ κριτικάρει την λαθρομετανάστευση
Από τα πρώτα διατάγματα που υπόγραψε ο Τραμπ ήταν και η απέλαση όλων των παράνομων μεταναστών από τις Η.Π.Α., αλλά ας δούμε τις επιπτώσεις της λαθρομετανάστευσης σύμφωνα με τον Μαρξ.
Στις 9 Απριλίου 1870 είχε γράψει: «Ο εφοδιασμός της ντόπιας αγοράς εργασίας με ξένα εργατικά χέρια, ρίχνει τους μισθούς καθώς και την υλική, ηθική και πολιτισμική θέση της ντόπιας εργατικής τάξης». Για την οικονομία του χώρου θα αναφέρω και άλλα σχετικά έργα του Μαρξ που μπορείτε να βρείτε στην ελληνική βιβλιογραφία.
Σε απόσπασμα από την συνέντευξη που δίνει ο Μαρξ στον εκπρόσωπο της Ουέρντ στις 12 Αυγούστου 1871 και υπάρχει στο βιβλίο «Μαρξ – Ένγκελς: για τον συνδικαλισμό – θεωρία, οργάνωση, δράση» ο Μαρξ τονίζει πως η μετανάστευση ξένων εργατών δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, αλλά πως έχει πίσω της την πολιτική εισαγωγής ξένων εργατικών χεριών από τα αφεντικά. Τα αφεντικά εισήγαγαν και συνεχίζουν να εισάγουν ξένα εργατικά χέρια για να καταπνίξουν τις απεργίες των ντόπιων εργατών.
Στο παραπάνω βιβλίο υπάρχει ένα απόσπασμα της Αναφοράς του Γ.Σ. της Διεθνούς Ένωσης Εργατών για το Συνέδριο της Λωζάνης το 1867, το οποίο λέει ότι πρώτον, αποκαλύπτει τον βρώμικο και διαρκή ταξικό πόλεμο των αφεντικών ενάντια στην ντόπια εργατική τάξη, τις κατακτήσεις και τις διεκδικήσεις της, μέσα από τα ξένα εργατικά χέρια που εισάγουν. Και δεύτερον, προβλέποντας, τα αφεντικά, τις μελλοντικές απεργίες, φροντίζουν και εισάγουν από πριν ξένα εργατικά χέρια για να τα έχουν ως εφεδρικό στρατό, όταν οι ντόπιοι εργάτες κηρύξουν απεργία.
Στο κείμενο «Μια προειδοποίηση» το 1866, ο Μαρξ γράφει: «Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας. Αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν τις παραχωρήσεις που ήδη έχουν κάνει , αυτό θα έχει αναπόφευκτο αντίκτυπο και στην Αγγλία. (…) Αυτοί οι ίδιοι οι νέο-εισαγόμενοι εργάτες, όντας τελείως αβοήθητοι σε μια ξένη χώρα, θα βυθιστούν γρήγορα στο επίπεδο ενός παρία».
Οι Αριστεροί Επαναστάτες και η WOKE ατζέντα
Ο Τσέ Γκεβάρα, ο οποίος τον Απρίλιο του 1960, ως υπεύθυνος του τομέα εκπαίδευσης των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων, παρουσίασε στον Φιντέλ Κάστρο ένα “Γενικό Σχέδιο Φυλακών”, σχέδιο εγκλεισμού και εξόντωσης των πολιτικών του αντιπάλων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν και οι ομοφυλόφιλοι. Μετά την συμφωνία του Κάστρο, άνοιξε στην Κούβα το πρώτο “στρατόπεδο αναμόρφωσης”, στη χερσόνησο του Guanaha και αμέσως ο Τσε, έστειλε τον αρχηγό της μυστικής αστυνομίας Ραμίρο Βαλντές να μάθει από τον δήμαρχο της Σανγκάης πώς τα κατάφερε να απαλλάξει την πόλη του από τους ομοφυλόφιλους. “Πολύ εύκολο. Χτυπάτε τους στο κεφάλι και πετάτε τους στο ποτάμι”, απάντησε ο Κινέζος.
Ο Φιντέλ Κάστρο ρωτά: “Σας ρωτώ. Μπορεί μια χώρα που έχει θυσιάσει τόσους ήρωες στον μακρύ δρόμο για τη λευτεριά, μια χώρα που για αυτήν έδωσαν τις ζωές τους τόσοι εκλεκτοί νέοι άνδρες και γυναίκες, μπορεί να ανεχθεί τόση ασέβεια; Αυτή η συμπεριφορά τους (των ομοφυλοφίλων δηλαδή) είναι καθαρά υποπροϊόν του καπιταλισμού και προέρχεται από μια μικρή ομάδα που μοναδικός της σκοπός είναι να συμπαρασύρει τους υπολοίπους. Αλλά εμείς δεν θα τους επιτρέψουμε να εξαπλώνονται και να διαδίδουν τις συνήθειές τους. Σας υπόσχομαι πως θα έρθει η μέρα που θα δούμε τους δρόμους καθαρούς, σας το υπόσχομαι!”.
Ο Ραούλ Κάστρο, αδελφός του Φιντέλ, αναλαμβάνει να ενημερωθεί από τους Βούλγαρους σχετικά με τις μεθόδους που αυτοί εφαρμόζουν ούτως ώστε “οι δρόμοι της Σόφιας να παραμένουν καθαροί”. “Εμείς έχουμε ανοίξει ένα ειδικό στρατόπεδο για τα αντικοινωνικά στοιχεία, σαν τους ομοφυλόφιλους, που η περίπτωσή τους μας ανησυχεί περισσότερο”, του απαντούν.
Ο Γκεβάρα υιοθετεί τη “βουλγάρικη λύση” και όταν αργότερα αναλαμβάνει καθήκοντα υπουργού Βιομηχανίας, ανοίγει τρία ακόμη στρατόπεδα.
Βλέπεται λοιπόν μια πιο δημοκρατική αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων από την κυβέρνηση Τραμπ έναντι των «στρατοπέδων αναμόρφωσης» του αριστερού επαναστάτη Τσε που είχαν προμετωπίδα «Η δουλειά θα σας κάνει άνδρες».
Αντίσταση στην woke Παγκοσμιοποίηση σύμφωνα με τον Γκράμσι και τον Μαρξ
Σήμερα στην λειτουργία του παγκόσμιου καπιταλισμού οι κοινωνικές δυνάμεις που η Παγκοσμιοποίηση και οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις έχουν περιθωριοποιήσει, έχουν αυτοσυνειδητοποιήσει ότι είναι θύματα της ηγεμονικής συμπεριφοράς των διαχειριστικών ελίτ της νέας τάξης και πρέπει να συμπράξουν μεταξύ τους κοινωνικά για την εκπόρθηση της πολιτικής εξουσίας. Σύμφωνα με τον Γάλλο φιλόσοφο Alain de Benoist, με την δυναμική παρουσία διανοουμένων μπορούν να κινητοποιηθούν ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις για μια αντίσταση σε πολιτιστικό επίπεδο και την δημιουργία ποικίλων κινημάτων. Θα δημιουργηθεί έτσι μια νέα ηγεμονική πραγματικότητα στην κορυφή της πολιτικής ιεραρχίας.
Η λογική αυτού του θεωρητικού σχήματος ταιριάζει με την μαρξιστική λογική της πάλης των τάξεων και την σκέψη του Ιταλού κομμουνιστή Αντόνιο Γκράμσι για την πολιτιστική ηγεμονία, δηλαδή με αυτόν τον τρόπο θα αντικατασταθεί η ηγεμονική εξουσία των ελίτ.
Ένας ρατσιστής και αποικιοκράτης ο δημιουργός της Ευρώπης των Βρυξελλών
Ο νικητής του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου Ουίνστον Τσώρτσιλ στην ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης το 1946 και κυρίως στην ομιλία του στην Διάσκεψη της Χάγης το 1948 αναγγέλλει την Ενωμένη Ευρώπη με «την συγχώνευση εθνικής κυριαρχίας» που θα προσβλέπει σε μια «αποτελεσματική παγκόσμια κυβέρνηση».
Στον χώρο της Αριστεράς είναι συνήθης η θέση ότι ο Τσώρτσιλ ήταν ένας ρατσιστής αποικιοκράτης που προκάλεσε τον λιμό της Βεγγάλης το 1943 και την βάναυση καταστροφή της εξέγερσης των Μάου Μάου στην Κένυα την δεκαετία του 1950.
Ο γνωστός δημοσιογράφος και υποστηρικτής του κινήματος MAGA Τάκερ Κάρλσον παρουσίασε μια συνέντευξη του podcaster Ντάρελ Κούπερ με τίτλο «Πως ο Τσώρτσιλ κατέστρεψε την Ευρώπη». Σύμφωνα με τον Κούπερ ο Τσόρτσιλ επεδίωκε τον 2ο ΠΠ για δικούς του προσωπικούς λόγους: επειδή ταπεινώθηκε στην Καλλίπολη τον Α’ ΠΠ, επειδή ήταν ψυχοπαθής και αλκοολικός και επειδή οι χρηματοδότες πίσω του τον έσπρωχναν.
Γιατί όμως γίνεται αυτή η επίθεση στον Τσώρτσιλ; Στο πλαίσιο της Αμερικάνικης πολιτικής ο Τσώρτσιλ αποτελεί ένα είδωλο για τις παλαιότερες γενιές συντηρητικών και το κίνημα MAGA παρουσιάζει την κριτική στον Τσώρτσιλ ως μια αμφισβήτηση των αξιών που είχαν οι προηγούμενες γενιές. Σύμφωνα με τον Κάρλσον ο Τσώρτσιλ αποτελεί «τον ιδρυτικό μύθο της παρούσας παγκόσμιας τάξης» και πίσω από αυτή κρύβεται η woke ατζέντα, ο νεοφιλελευθερισμός και τελικά η Παγκοσμιοποίηση.
