γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, κατά τις οποίες η αντιμετώπιση της κοινωνικής πραγματικότητας δημιουργεί διαφόρων ειδών επιδράσεις στην Εσωτερική Διάθεση μας. Εάν, πράγματι, ο καθένας από εμάς καλείται να αποτελέσει ένα Ιδεατό Παράδειγμα Συμπεριφοράς για τους Υπόλοιπους Συνειδητοποιημένους Έλληνες, ταυτόχρονα είναι δυνατόν εμείς οι ίδιοι να Παραδειγματιστούμε από την Συμπεριφορά Άλλων. Όταν παρατηρείς το Καθαρό, αλλά και Βουρκωμένο συνάμα, βλέμμα του Συνομιλητή σου, όταν μέσα από τα Συγκινημένα Μάτια μπορείς και βλέπεις Πολύ Βαθύτερα, μέσα στην ίδια την Καρδιά του, τότε είσαι σε Θέση να Νιώσεις Υπέροχα Αισθήματα Σεβασμού και Εκτίμησης απέναντι σε Πρόσωπα, τα οποία Τιμάς με την Συμπεριφορά σου, όπως κι αυτοί σου έχουν δείξει, σε βάθος χρόνου, ότι σε Τιμούν.
Υπάρχουν, λοιπόν, οι μικρές στιγμές της καθημερινότητας, οι οποίες μπορεί να μοιάζουν σαν μια σταγόνα νερό στον ατελείωτο ωκεανό, όπως η ζωή που διανύουμε μπροστά στο μέγεθος της Αιωνιότητας, που όμως κρύβουν ένα ανείπωτο Μεγαλείο Ψυχικής Δύναμης και Παραδειγματισμού. Στο Συγκινημένο Βλέμμα του Συνομιλητή σου, παρατηρείς ότι δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση με την ιδιότητα του ανθρώπινου τύπου που κυριαρχεί στις ημέρες μας. Δηλαδή, του πανούργου, του ραδιούργου, του καταφερτζή, του αριβίστα, του ανήθικου ανθρώπου, ο οποίος αποκτά “αρχές” ανάλογα με το ποιες θα εξυπηρετήσουν τα πιο φτηνά, χυδαία, εφήμερα και στενά ατομικά συμφέροντα του. Μέσα από τα Δακρυσμένα Μάτια μιας Ευαίσθητης Ψυχής ανοίγει ο δικός σου Πνευματικός Ορίζοντας, για να συνεχίζεις να εξαπολύεις ένα Διαχρονικό “Κατηγορώ” εναντίον του καιροσκοπισμού, της αφερεγγυότητας και της πλήρους κατάλυσης της Ηθικής.
Οι κουτοπονηριές πάντοτε χλωμιάζουν, η οποία αίγλη τους ξεθωριάζει και η ισχύς τους ξεφουσκώνει, όταν έρχεται η κατάλληλη ώρα για να Λάμψει η Αλήθεια μέσα από την Έκφραση της Θείας Βούλησης. Όσο “παράξενο κι αν ακουστεί, Πιστεύω ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο Εποικοδομητικό για την Ανθρώπινη Λειτουργία, από εκείνο που βροντοφωνάζει Μέσα μας ότι είναι το Δέον. Ακόμη και όταν αυτό βγαίνει από μια “απλή” διαδικασία, όπως ένα Βουρκωμένο Βλέμμα…
Ένα από τα πιο Βασικά ” Κλειδιά” Κατανόησης της Αρχαίας Ελληνικής Σκέψης είναι η Ενέργεια. Όλες οι Ουσιαστικές Ιδιότητες του ανθρώπινου είδους ταυτίζονται με την Δράση, όχι με την αδράνεια. Η Φιλοδοξία του Συνειδητοποιημένου Έλληνα να Σκαρφαλώσει μέχρι την Κορυφή του Προσωπικού του Ολύμπου (Ευτυχία, Αρετή, Ελευθερία, Τιμή, Υπερηφάνεια, Υστεροφημία), δεν σχετίζεται με τα παρακάλια, με συγκυρίες, με οποιονδήποτε απότοκο της παθητικής αντίληψης της Ζωής. Αυτά αφορούσαν – αφορούν άλλα έθνη, λαούς και πολιτισμούς, όπου η αδράνεια επέτρεψε στις κεντρομόλες δυνάμεις του Χρόνου να σωρεύσουν ύλη πάνω σε ύλη, με όλες τις χθόνιες και χαμηλών συχνοτήτων αντιλήψεις που συνοδεύουν αυτές τις κοσμοαντιλήψεις.
Αντιθέτως, ο Αυθεντικός και Ανθεκτικός Έλληνας αποτελεί Δρώσα Οντότητα. Ως Ενεργητικός και Ευεργητικός Πολίτης, Αναζητητής της Γνώσης, Μέτοχος του Αληθινού Νοήματος της Ζωής, Οπλίτης και Πρόμαχος στον Αδιάκοπο Αγώνα για την Επικράτηση της Αρετής απέναντι στην Κακία. Το Γένος μας, ανέκαθεν, Θεωρεί ως στοιχειώδη ένδειξη κατάφασης στην Ευτυχία και την Αρετή, την Μάχη. Δεν είναι δυνατόν κάποιος υποστηρικτής του Ελληνικού Τρόπου Σκέψης να δηλώσει ότι “προτιμά” κάτι έναντι άλλου και να μην Θέλει να Πολεμήσει για να το Αποκτήσει Αυτό. Ακόμα και η Φιλία, η Εκτίμηση, ο Σεβασμός, και Φυσικά και η Αγάπη, είναι Άξιες Προτιμητέες ως Ευσυνείδητες Δωρεές, παρά ως απολαβές που προέκυψαν από το “τυχαίο” και την “ανάγκη” μιας νοσηρής σύμβασης κοινωνικού εξαναγκασμού.
Ενθυμούμενος τον Αριστοτέλη, μου ήρθαν στο μου τα όσα λέει για κάτι, το οποίο όλοι μας – ίσως ενστικτωδώς – θα προτιμούσαμε να μας δίδεται: την Αγάπη. Θα σκεφτόμασταν αυθόρμητα ότι είναι Ευτυχής εκείνος που την λαμβάνει και όχι εκείνος που την χαρίζει. Αν, όμως, μπορέσουμε να αφήσουμε στην άκρη το ένδυμα του εγωισμού, τότε θα βλέπαμε άνετα τον Πεντακάθαρο Ορίζοντα της Προσφοράς. Η Προσφορά Αγάπης και Ενδιαφέροντος να Γνωρίσουμε τον Άλλον Ταυτίζεται από τον Αριστοτέλη με την Ηδονή, την Αρετή και την Ευτυχία. Όπως Πάρα Πολύ Εύστοχα αναφέρει ο Μεγάλος Σταγειρίτης Φιλόσοφος: “αντικείμενα γνώσης και αγάπης μπορούν να γίνουν και τα άψυχα, ενώ μόνο τα έμψυχα μπορούν να γνωρίζουν και να αγαπούν”. Όπου, όμως, υπάρχει Ψυχή, υφίσταται και Προσφορά, δίχως να περιμένει ο κάτοχος του Άφθαρτου Δώρου της Ζωής κάποιο αντιμίσθιο.
Η Αγάπη, λοιπόν, αλλά και η Εκτίμηση και ο Σεβασμός που δείχνουμε μέσα από την Έννοια της Συντροφικότητας, τα οποία μπορούν να Αποκρυπτογραφηθούν μέσα από την Αίσθηση ενός Βουρκωμένου Βλέμματος, Αποδεικνύουν ότι το Ευ Ζην (Πολύ Περισσότερο δε, το Αιωνίως Ζην της Υστεροφημίας) δεν το προσφέρει κάποιος παχυλός τραπεζικός λογαριασμός, αλλά το απόθεμα σε Ήθος και η Πίστη σε κάτι Πολύ Πιο Ανώτερο απ ‘όλα τα χρήματα του κόσμου.
Παραφράζοντας, λοιπόν, μια γνωστή ρήση του Φρειδερίκου Νίτσε, μπορώ – τολμώ να πω: “Γράψε με τους Χτύπους της Καρδιάς και θα Καταλάβεις την Αλήθεια Μονομιάς!”
