Στα περίπου διακόσια χρόνια του, το Νεοελληνικό Κράτος, μόνο τρεις φορές ευτύχισε να έχει Εθνικά Καθεστώτα. Αμέσως μετά την απελευθέρωση με την επανάσταση του 1821, με Εθνικό Κυβερνήτη τον Ιωάννη Καποδίστρια και την «Πεφωτισμένη Δεσποτεία». Το 1936 – 1941 με το Εθνικό Καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936 με Εθνικό Κυβερνήτη τον Ιωάννη Μεταξά και την 21η Απριλίου 1967 με το Εθνικολαϊκό-Στρατιωτικό Καθεστώς του Γεωργίου Παπαδοπούλου. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι η εργατική πολιτική των Εθνικών Καθεστώτων είναι ανθρωποκεντρική. Αντίθετα η δημοκρατία έχει θεοποιήσει τους αριθμούς και πάνω από όλα το επί τοις εκατό (%) του ΑΕΠ. Η εργατική πολιτική στις δημοκρατίες πάντοτε έχει ως δόγμα πρώτα τα υπερκέρδη και μετά οι εργάτες, οι εργαζόμενοι.
Για να υπάρξει σωστή εργατική πολιτική πρέπει πρώτα να υπάρξει κοινωνική γαλήνη και επίσης εργασιακή. Αυτές τις δύο προϋποθέσεις μόνο το Εθνικό Κράτος μπορεί να τις εξασφαλίσει. Η κοινωνική γαλήνη θα επέλθει μόνο όταν αποκατασταθεί το κλίμα και η αλληλοκατανόηση στις εργασιακές σχέσεις. Το Εθνικό Κράτος είναι αυτό που μπορεί να προστατεύσει την εργασία, την περιουσία και τα εργατικά δικαιώματα των πολιτών από τις αρνητικές επιδράσεις, που τυχόν μπορεί να υπάρξουν στην οικονομία της χώρας. Από τις θετικές επιδράσεις και πάντοτε υπό την υψηλή εποπτεία τους Εθνικού Κράτους, θα υπάρξει αύξηση της παραγωγικότητας η οποία θα επιφέρει την αύξηση της απασχόλησης με νέες θέσεις εργασίας, την αύξηση της αμοιβής των εργαζομένων και φυσικά την αύξηση του βιοτικού επιπέδου και των περιουσιακών στοιχείων τους.
4η Αυγούστου 1936
« Ο εργάτης είναι εις εκ των κυριωτέρων παραγόντων της εθνικής οικονομίας. Η εργασία έχει όλα τα δικαιώματα, κι’ εκείνος που πραγματικά εργάζεται, είναι τίμιος. Γιατί να ντραπή να λέγη πως είναι εργάτης;».
Ιωάννης Μεταξάς
Το Εθνικό Κράτος της 4ης Αυγούστου 1936 κατέστειλε την κοινωνική αναρχία, ο λαός επανήλθε στις εργασίες του. Η κοινωνία ανέπνευσε. Αμέσως το ενδιαφέρον του Ιωάννου Μεταξά και της κυβερνήσεως του, εστράφη με στοργή, προς την εργατική τάξη. Η τάξις των εργατών, των εργαζομένων, ήταν βαθύτατα διχασμένη. Αφενός λόγω της ανευθυνότητας του κράτους όσον αφορά την αντιμετώπιση των εργασιακών προβλημάτων και αφετέρου λόγω της κομμουνιστικής διείσδυσης στα εργατικά συνδικάτα που τα είχε παρασύρει σε διαρκείς απεργίες. Οι εργατικοί νόμοι είχαν ατονήσει και ουδείς από τους ιθύνοντες ενδιαφερόταν για τα προβλήματα και το μέλλον των εργατών. Είχαν παραμείνει απροστάτευτοι στα χέρια των εργοδοτών.
Την ανεργία, την εξαθλίωση, την κατάπτωση της μεγάλης αυτής κοινωνικής τάξεως, την εκμεταλλεύονταν οι κομμουνιστές. Αυτή την τάξη, μεταξύ άλλων, ήλθε να σώσει ο Ιωάννης Μεταξάς. Όχι μόνο από τα νύχια του κομμουνισμού, αλλά και από την οικονομική εξαθλίωση στην οποία είχε περιπέσει από τις δημοκρατικές κυβερνήσεις. Αναθέτει το τότε Υφυπουργείο Εργασίας σε ένα πρώην κομμουνιστή συνδικαλιστή, τον Αριστείδη Δημητράτο, με την εντολή να εφαρμόσει στο υπουργείο όλα όσα έλεγε η πρώην ιδεολογία του.
Ο υπουργός εργασίας που ασπάστηκε τον εθνικισμό, υπό την εποπτεία και καθοδήγηση του Ι. Μεταξά, άμεσα και αποτελεσματικά, ρύθμισε τις σχέσεις μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας με το μέτρο της υποχρεωτικής διαιτησίας. Εφαρμόστηκαν άμεσα οι νόμοι περί εργατικών διαφορών και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Οι εργατικές οργανώσεις απαλλάχθηκαν από όλα τα αναρχικά στοιχεία που καπηλεύονταν τους αγώνες των εργαζομένων. Θεσπίστηκε για πρώτη φορά νόμος που ρύθμιζε τα όρια του κατωτάτου ορίου μισθού ιδιωτικών υπαλλήλων, ημερομισθίων στη βιομηχανία των καπνεργατών και των υπαλλήλων των τραπεζών.
Θεσπίστηκε σύστημα Δικαίου Εργασίας που περιλάμβανε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους, τις αμοιβές και τις προϋποθέσεις εργασίας. Σελίδες ατελείωτες μπορούν να γραφούν για τα επιτεύγματα του Εθνικού Καθεστώτος υπέρ των εργαζομένων. Ιστορικός παρέμεινε ο λόγος του Ιωάννου Μεταξά κατά την μεγάλη εργατική συγκέντρωση στον Πειραιά κατά την ημέρα της Πρωτομαγιάς το 1940. Εκεί παρουσίασε το κολοσσιαίο έργο του ιδίου και της κυβερνήσεώς του υπέρ των εργαζομένων, που ήταν και η πολυπληθέστερη τάξη.
21η Απριλίου 1967
«Έχω μελετήσει από μακρού τα προβλήματα και της κοινωνίας και της εργατικής τάξεως. Οι συνεργάται μου συνεχώς απασχολούνται με τα προβλήματα τα οποία τίθενται από το σύνολο της κοινωνίας, εις ότι αφορά την εργατική τάξιν και ό, τι προέρχεται εκ της εργατικής τάξεως. Ουδέποτε επίστευα ότι θα ήτο δυνατόν να επιβιώση το Έθνος, εάν δεν είχεν υγειά και την τάξιν των εργατών μαζί με τους αγρότας».
Γεώργιος Παπαδόπουλος
Το Εθνικό Κράτος είναι αυτό που προστατεύει τις εργατικές τάξεις, και τις εντάσσει στον κοινωνικό προστατευτισμό που δημιουργεί. Το Εθνικό Καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967 είναι αυτό που εξήρε την εργασία, το μόχθο, και την παραγωγικότητα και πάντοτε θεώρησε τον εργάτη, τον εργαζόμενο στυλοβάτη της κοινωνίας. Η ιδεολογία του καθεστώτος κατά βάση ήταν εργατική και αγροτική. Γνώριζε πολύ καλά ότι με την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομία αυτόματα θα ανέβαινε και το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης.
Φυσικά η οικονομική ανάπτυξη θα ερχόταν μέσω των επενδύσεων και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Είναι κάτι που επεδίωκε, προκειμένου να δοθούν και οι αναγκαίες αυξήσεις στο εργατικό εισόδημα, που ήταν απαραίτητες προϋποθέσεις αφενός για να υπάρχει εργασιακή ειρήνη και αφετέρου αύξηση της παραγωγικότητας.
Η οικονομική ανάπτυξη που πέτυχε το Εθνικό Καθεστώς του Γεωργίου Παπαδοπούλου και των συνεργατών του ήταν ότι, εξασφάλισε πλήρη απασχόληση και ευημερία στον εργαζόμενο λαό. Κατάφερε να αποκαταστήσει τις εργασιακές σχέσεις, να μειώσει την μετανάστευση, και να βελτιώσει κατά πολύ το εργατικό εισόδημα και την κοινωνική ασφάλιση. Όλα αυτά φυσικά οι πολιτικάντηδες μπορούν να τα διαπιστώσουν και να βγάλουν τα συμπεράσματα τους, από τα αντικειμενικά οικονομικά στοιχεία του ΟΟΣΑ και της Τραπέζης της Ελλάδος.
Τις αναλύσεις του Νίκου Παπαγεωργίου, μπορείτε να μελετήσετε στο βιβλίο Εθνικό Κράτος και Δημοκρατία που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λόγχη και ασχολείται με θεωρητικά και πρακτικά ζητήματα της πολιτικής.
Λόγω της πρωτοφανούς για τα χρονικά εκείνης της περιόδου αναπτύξεως, η Ελλάς τιμήθηκε με το Όσκαρ οικονομίας του ΟΟΣΑ δύο φορές. Μία το έτος 1971 και άλλη μία το 1972. Οι ρυθμοί αναπτύξεως ήταν πρωτοφανείς. Η δραχμή από ταπεινός και ανεπιθύμητος συγγενής των ξένων χρηματιστηρίων κατέστη, κατά επίσημη γενική αναγνώριση, ένα από τα σκληρότερα νομίσματα του διεθνούς νομισματικού συστήματος. Τα επιμέρους μέτρα της εργατικής πολιτικής του Εθνικού Καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 μπορεί ο αναγνώστης να τα πληροφορηθεί από τα δεκάδες βιβλία που κυκλοφορούν για εκείνη την περίοδο, που το Εθνικολαϊκό-Στρατιωτικό Καθεστώς του Γεωργίου Παπαδοπούλου είχε τη διακυβέρνηση της χώρας.
Νίκος Παπαγεωργίου
