του Ευθ. Π. Πέτρου
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το πολιτικό σύστημα θυμάται το Πολυτεχνείο, συνεχίζοντας να καλλιεργεί ένα παραμύθι που δηλητηριάζει την χώρα
Έχει γεμίσει η χώρα οδούς και πλατείες «ηρώων» Πολυτεχνείου, αλλά αν ρωτήσουμε ποιοι είναι αυτοί οι «ήρωες» ο συνομιλητής, ο οιοσδήποτε συνομιλητής, θα ευρεθεί να μας κοιτάζει με απορία. Ούτε αυτός γνωρίζει ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι «ήρωες». Και όμως οι ήρωες της πραγματικής ζωής έχουν ονοματεπώνυμο. Υπήρχε ένας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης το 1821, ένας ανθυπολοχαγός Διάκος το 1940 και πάμπολλοι άλλοι που τα ονόματά τους κοσμούν μνημεία σε όλη την Ελλάδα. Αυτοί είναι οι ήρωες.
Οι αστέρες του «Πολυτεχνείου»
Ανατρέχοντας στο Πολυτεχνείο θα θυμηθούμε την Μαρία Δαμανάκη την οποία την επομένη την παρέλαβε ο συνταξιούχος χωροφύλαξ πατέρας της από την αστυνομία, όπου μάλιστα είχε προσέλθει με ένα κουτί γλυκά για τους πρώην συναδέλφους του. Θα θυμηθούμε τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα και τις πολιτικές τους καριέρες στο ΠΑΣΟΚ και επέκεινα που δεν θα τις χαρακτηρίζαμε και τόσο επωφελείς για την χώρα.
Θα θυμηθούμε όμως και τον Κυριάκο Σταμέλο, ο οποίος χρόνια αργότερα κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τον Μιχάλη Γουνελά και μιλώντας στον Παναγιώτη Λιάκο ανέτρεψε τον μύθο αποκαλύπτοντας ότι η πόρτα του Πολυτεχνείου έπεσε κατόπιν συμφωνίας, προκειμένου να αποχωρήσουν οι συγκεντρωμένοι στο Πολυτεχνείο. Οι περισσότεροι είχαν καταλάβει την αφροσύνη τους και ήθελαν να αποχωρήσουν, αλλά τους κρατούσαν μαντρωμένους οι αυτόκλητοι «ήρωες» που αυτοί και οι πολιτικοί τους επίγονοι εξακολουθούν να δυναστεύουν την Ελλάδα.
Ψέμματα
Ας αναλογισθούμε όμως καλύτερα τα γεγονότα της εποχής και ας προσπαθήσουμε να αναπαραστήσουμε τα γεγονότα. Το πρώτο ψέμα είναι ότι δήθεν το Πολυτεχνείο ανέτρεψε την δικτατορία. Το Πολυτεχνείο ανέτρεψε την πορεία επανόδου της χώρας σε μια κοινοβουλευτική ομαλότητα με άρση του καθεστώτος εκτάκτων εξουσιών της 21ης Απριλίου του 1967 που είχε επιβληθεί προκειμένου να εκτραπεί η χώρα προς την ζοφερή εξέλιξη που απεργάζονταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και τα φερέφωνα της αριστεράς συνοδοιπορίας της εποχής.
Ήδη είχε αναλάβει η κυβέρνηση Μαρκεζίνη, αφού η μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών είχε αρνηθεί να συνεργασθεί για την επάνοδο του κοινοβουλευτισμού, επιδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την εγωκεντρική και αυταρχική αντίληψη περί δημοκρατίας που τους διακατέχει.
Δεν θα αναφερθούμε στις αστειότητες περί «νεκρών του Πολυτεχνείου» διότι απλούστατα δεν υπήρχαν. Υπήρξαν κάποιες συλλήψεις και η εν χρω κουρά (κούρεμα γουλί) των συλληφθέντων, αλλά όπως θυμούνται οι παλαιότεροι τότε αυτή ήταν μια ποινή που επιβαλλόταν για το λεγόμενο αδίκημα του τεντυμποϋσμού. Οι συλληφθέντες λοιπόν κουρεύθηκαν εν χρω. Τόσο κακόπαθαν! Φυσικά τα «στρατόπεδα εξορίας» -τα οποία θεσμοθέτησαν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις- είχαν ήδη καταργηθεί με απόφαση του Γεωργίου Παπαδοπούλου.
Βλέποντας λοιπόν σε συνδυασμό την απροθυμία του πολιτικού συστήματος για επάνοδο στην κοινοβουλευτική κανονικότητα και την προφανώς κατευθυνόμενη συγκέντρωση των φοιτητών -ή και όποιων άλλων- στο Πολυτεχνείο μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι κοινός σκοπός των οργανωτών ήταν η καλλιέργεια κλίματος αναρχίας και ανωμαλίας, προκειμένου να αποσταθεροποιηθεί η χώρα. Να θυμίσουμε ότι λίγους μήνες ενωρίτερα είχε γίνει η «πρόβα τζενεράλε» της ιστορίας με αντίστοιχη κατάληψη της Νομικής Σχολής Αθηνών. Τότε η ιστορία είχε αντιμετωπισθεί επιτυχώς από την αστυνομία. Όμως οι ταραξίες απεκόμμισαν από την Νομική μια πολύτιμη πείρα. Εκεί έμαθαν πώς θα μπορέσουν να παρακάμψουν την αστυνομία και να προχωρήσουν στην εφαρμογή των ανατρεπτικών τους σχεδίων. Αυτό έκαναν στο Πολυτεχνείο. Αποτέλεσμα ήταν η αστάθεια ολίγων ημερών που δημιούργησε ανησυχίες και ως εκ τούτου ενεθάρρυνε την απόφαση για ανατροπή του Παπαδόπουλου και αναστολή της πορείας επανόδου στον κοινοβουλευτισμό.
Τι δεν θα είχε γίνει
Αυτό λοιπόν που κατάφεραν οι ταραξίες του Πολυτεχνείου ήταν ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου για όλα τα δεινά που ακολούθησαν. Αν λοιπόν δεν είχε γίνει το Πολυτεχνείο, η χώρα θα είχε οδηγηθεί σε εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου του 1974. Θα είχε σχηματισθεί Βουλή και Κυβέρνηση και πλέον θα είχε αφαιρεθεί το τελευταίο επιχείρημα από τους πολεμίους της χώρας που φορούσαν το ένδυμα του πολεμίου της δικτατορίας.
Με μια τέτοια κυβέρνηση δεν θα είχε και ο Μακάριος κανένα επιχείρημα να απαιτεί απομάκρυνση του ελληνικού στρατού από την Κύπρο ούτε θα εδικαιολογείτο να οργανώνει σχέδια δολοφονίας των Ελλήνων αξιωματικών από τους ανεξέλεγκτους πραιτοριανούς του «εφεδρικού» του.
Δεν θα είχε γίνει λοιπόν η τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
Δεν θα είχε επιστρέψει στην Αθήνα ο Καραμανλής, ο οποίος δεν έφυγε λόγω της «χούντας». Έφυγε όταν έχασε εκλογές από τον Γεώργιο Παπανδρέου.
Δεν θα είχε επιστρέψει ο Ανδρέας Παπανδρέου και δεν θα είχαμε ποτέ την επιβολή του «συστήματος ΠΑΣΟΚ» το οποίο διέφθειρε την ελληνική κοινωνία.
Δεδομένου ότι οι στρατιωτικές κυβερνήσεις παρέδωσαν ανθηρή οικονομία, περιορισμένο δημόσιο χρέος και μηδενικά ελλείμματα δεν χρειάζεται και πολύ φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς πού θα ευρισκόμασταν σήμερα αν δεν είχε γίνει η φασαρία του Πολυτεχνείου και αν οι αυτόκλητοι «ήρωες» είχαν μείνει στην… ταλαιπωρία της κουράς εν χρω, που και αυτήν οι περισσότεροι την απέφυγαν.
