γράφει ο Νίκος Παπαγεωργίου
υπ.έκδοσης εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος»
Όλα ξεκίνησαν στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 με τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου στην περιοχή των Εξαρχείων από σφαίρα αστυνομικού μετά από εξοστρακισμό της. Αυτό το επεισόδιο προκάλεσε ένα πρωτόγνωρο ξεσηκωμό και η Αθήνα έζησε εφιαλτικές ημέρες από πολυπληθείς ομάδες κουκουλοφόρων, αναρχικών και αλητών. Αυτοί ήταν που μετέτρεψαν την πρωτεύουσα σε πεδίο μάχης με λεηλασίες καταστημάτων και εμπρησμούς περιουσιών ενώ η πόλη έλαβε την μορφή βομβαρδισμένης περιοχής.
Τα βέλη των ευθυνών αδίκως στράφηκαν κατά της Αστυνομίας η οποία σχεδόν επί ένα μήνα δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τον πρωτόγνωρο αυτόν ξεσηκωμό των αναρχικών και άλλων διάφορων αλητών, που βρήκαν και αυτοί ευκαιρία να ανανεώσουν τις γκαρνταρόμπες τους. Άδικα λοιπόν κατηγορήθηκαν οι αστυνομικοί διότι εκτελούσαν εντολές άνωθεν. Είναι γνωστά άλλωστε αυτά και αυτοί οι οποίοι έδωσαν τις εντολές ανταμείφθηκαν με ανώτατα αξιώματα.
Δικαίως λοιπόν μερίδα του πολιτικού κόσμου, συνδικαλιστές αστυνομικοί αλλά και απλοί πολίτες, που είδαν την περιουσία τους να καταστρέφεται καταλόγισαν τις ευθύνες στην πολιτική αλλά και φυσική ηγεσία της Αστυνομίας, οι οποίοι έδωσαν εντολή στα αστυνομικά όργανα να τηρήσουν στάση παθητικότητας με αποτέλεσμα να υποστεί η πρωτεύουσα μία πρωτοφανή και ανυπολόγιστη καταστροφή.
Από διάφορες πληροφορίες και ρεπορτάζ της εποχής προκύπτει ότι οι αστυνομικοί που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τα σοβαρά αυτά επεισόδια ήταν ανέτοιμοι για ένα τέτοιο ξεσηκωμό τόσο μεγάλης μαζικότητας και δυναμικής. Ενώ δεν υπήρχε εκ μέρους της Αστυνομία σχεδιασμός αντιμετώπισης τόσο εκτεταμένων επεισοδίων. Από την άλλη πλευρά βέβαια υπήρχε και η πολιτική ηγεσία η οποία κρατούσε μία στάση ηττοπάθειας και προέτρεπε τους αστυνομικούς συνεχώς να υποχωρούν. Και προς θεού να μην υπάρξουν άλλα θύματα εκ μέρους της Αστυνομίας.
Δημοσιογραφικά ρεπορτάζ έφεραν στην δημοσιότητα απόρρητο ενημερωτικό σημείωμα, που συντάχθηκε από το τότε υπουργείο Δημοσίας Τάξεως αμέσως μετά τα γεγονότα στο οποίο τονίζεται μεταξύ άλλων ότι «Στην κρίσιμη κατάσταση που είχε διαμορφωθεί είχαν χρησιμοποιηθεί όλα τα διαθέσιμα μέσα και ο εξοπλισμός, τα οποία αποδείχθηκε ότι δεν ήταν αρκετά». Γεγονός πάντως είναι ότι αυτοί που κατηύθυναν τα επεισόδια επιζητούσαν τραυματισμούς διαδηλωτών και ίσως ακόμη ένα νέο θάνατο. Αυτό διαπιστώθηκε από αστυνομικούς που ήλθαν σε διαβουλεύσεις με τους επικεφαλής των διαδηλωτών προκειμένου να εξομαλυνθεί η κατάσταση και αποφευχθούν γενικότερες ρήξεις.
Σε αυτές τις διαβουλεύσεις οι αστυνομικοί συναντούσαν αρνήσεις εκ μέρους των επικεφαλής των διαδηλωτών που ουσιαστικά επιζητούσαν δυναμική αντίδραση από την Αστυνομία. Στο απόρρητο αυτό σημείωμα που προαναφέραμε επισημαίνεται επίσης ότι «Η συγκεκριμένη ημερομηνία (6/12/2008)μπορεί να χαρακτηριστεί ως η απαρχή για μια νέα περίοδο στο περιβάλλον εσωτερικής ασφάλειας που δεν έχει κάνει τον κύκλο της. Αν και το περιστατικό του θανάτου του μαθητή ήταν μεμονωμένη δράση ενός αστυνομικού φρουρού, που δεν μπορεί να χαρακτηρίσει σε καμία περίπτωση γενικευμένα τη στάση της Αστυνομίας, πυροδότησε, ωστόσο μία σειρά κινητοποιήσεων με συντονισμένα χαρακτηριστικά , η μαζικότητα των οποίων οδήγησε σε ανεξέλεγκτα περιστατικά βίας, φανατισμού και βανδαλισμών».
Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο των βίαιων γεγονότων που συγκλόνισαν τους Αθηναίους αλλά και τους κατοίκους ολόκληρης της Ελλάδος ήταν η συμμετοχή εκατοντάδων αλλοδαπών που παράνομα είχαν εισέλθει στη χώρα, και οι περισσότεροι από αυτούς ήταν σεσημασμένοι. Επίσης σεσημασμένοι ήταν και δεκάδες δικοί μας παλληκαράδες. Όπως τονίζεται στο σημείωμα του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως «Οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις βίας ασκούνταν από πολυσύνθετες ομάδες που αποτελούνταν από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου, αλλοδαπούς μετανάστες αλλά και πολίτες που συμπαρασύρονταν από τα γεγονότα».
Πάντως ανώτεροι αξιωματικοί της Αστυνομίας σε συνομιλίες που είχαν με δημοσιογράφους παραδέχτηκαν ότι μπορούσαν να δώσουν εντολές για δυναμικότερες επεμβάσεις των οργάνων της τάξεως προκειμένου να κατασταλούν γρηγορότερα τα επεισόδια. Πίστευαν όμως πως το αποτέλεσμα μπορεί να είχε τραγικές συνέπειες, δηλαδή, σοβαρούς τραυματισμούς ή και θανάτους ακόμη. Ανώτατοι αξιωματικοί της Αστυνομίας εκείνης της περιόδου δήλωσαν ότι «έχουμε ήσυχη τη συνείδηση μας για εκείνη την περίοδο, συμβάλαμε να αποφευχθούν τα χειρότερα».
Δυστυχώς ο Δεκέμβριος σε πολλές περιπτώσεις αποδείχτηκε μοιραίος μήνας για τους Έλληνες. Γενική απαίτηση του λαού από την πολιτική εξουσία είναι να μπει επιτέλους ένα τέλος στην ανοχή των αναρχικών των αντιεξουσιαστών και των παραβατικών αλλοδαπών. Τέρμα πλέον στη εγκληματικότητα που μαστίζει και έχει υποδουλώσει ολόκληρη τη χώρα. Όχι άλλους Δεκέμβριους.
