του Φαίδωνα Δ.Χριστοδουλάκη
Αδέλφια τέτοιες μέρες πριν δώδεκα χρόνια η χώρα βυθίστηκε στο πένθος από την πρόωρη και τόσο άδικη απώλεια του Αρχιεπισκόπου μας Χριστοδούλου.
Πέρα από κάθε κριτική, καλόπιστη ή μη, ο μακαριστός υπήρξε αναμφισβήτητα η σπουδαιότερη εκκλησιαστική κι εθνική προσωπικότητα των τελευταίων δεκαετιών. Εθναρχική μορφή κι ανάστημα ηγετικό, ασυμβίβαστος λάτρης κάθε τι ελληνικού, έδωσε φωνή σε έναν κόσμο ολόκληρο. Αγάπησε με ειλικρίνεια τους Έλληνες κι αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον Ελληνικό λαό και δίκαια. Έφερε την Εκκλησία μέσα στα σπίτια όλων των Ελλήνων και κέρδισε πλήθος καρδιές αδιάφορες για την Πίστη.
Ενέπνευσε φρόνημα αγωνιστικό και ιδανικά στην νέα γενιά από την οποία αγαπήθηκε για την ειλικρίνεια του και για τις αγαθές του προθέσεις.
Όρθωσε αναχώματα σε ένα θολό ποτάμι αποδόμησης λαών και συνειδήσεων που έβλεπε να έρχεται. Προφητικά με την διορατικότητα που τον διέκρινε, διείδε τους κινδύνους που έρχονταν για το Έθνος και προσπάθησε να νουθετήσει και να προετοιμάσει τον Ελληνικό λαό. Συγκρούστηκε με οξύτητα με τους πρώιμους εκπροσώπους της “πολιτικής ορθότητας”, και υπερασπίστηκε ασυμβίβαστα την Ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπία του λαού κόντρα στον οχετό του εκσυγχρονιστικού εθνομηδενισταριού που στις μέρες μας αλωνίζει ανενόχλητο από θέσεις εξουσίας πολιτικής κι εκκλησιαστικής.
Το κενό που άφησε είναι αισθητό όσο ποτέ στους καιρούς μας τους πονηρούς, ιδίως αν συγκριθεί με τα σπιθαμιαίες πολιτικές και εκκλησιαστικές μαριονέτες των ημερών μας.
Αιώνια η μνήμη Χριστοδούλου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος.
