Ο Alain de Benoist, φιλόσοφος, δημιουργός της “Nouvelle Droite’ και συγγραφέας πολυάριθμων έργων, σχολιάζει στην ιταλική εφημερίδα “Il Giornale”, την κοινωνική κρίση που περνά η Γαλλία με τις ταραχές των μεταναστών.
Η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε
Σίγουρα όλα δείχνουν ότι η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι βίαιες αστικές ταραχές που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες είναι επίσης απόδειξη μιας διαιρεμένης και κατακερματισμένης χώρας, όχι λόγω μεταναστών, αλλά λόγω μιας κυρίαρχης ιδεολογίας που έχει αντικαταστήσει τον νόμο του κέρδους με τους ηθικούς κανόνες στον γενικό πληθυσμό. Σε μια κοινωνία στην οποία κυριαρχούν οι αξίες της αγοράς, οι οποίες δημιουργούν δομικά τις συνθήκες για κοινωνικό κατακερματισμό και αποσύνθεση, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό. Η αριστερά έβλεπε τις ταραχές κυρίως ως κοινωνική εξέγερση (κατά των διακρίσεων, του αποκλεισμού, της ανεργίας κ.λπ.), ενώ η δεξιά έκανε λόγο για μια εθνική εξέγερση που προαναγγέλλει τον εμφύλιο πόλεμο. Και οι δύο ερμηνείες είναι εν μέρει αληθινές, αλλά και οι δύο είναι κοντόφθαλμες.
Προάστια και αστικές ταραχές
Επί σαράντα χρόνια, δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ επενδύθηκαν στην αστική πολιτική και στην ανάκαμψη δύσκολων γειτονιών, χωρίς αποτέλεσμα. Έπειτα ο αστικός πόλεμος δεν είναι εμφύλιος πόλεμος. Σε έναν εμφύλιο πόλεμο συγκρούονται δύο ένοπλες ομάδες του πληθυσμού, με την αστυνομία και τον στρατό να χωρίζονται εξίσου, κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα. Γενικά οι αυστηρά πολιτικές ερμηνείες είναι αυτές που αποδεικνύονται ανίκανες να κατανοήσουν την πλήρη έκταση του προβλήματος. Οι τρέχουσες αστικές ταραχές δεν έχουν πολιτικό χαρακτήρα. Οι ταραχοποιοί δεν έχουν απαιτήσεις να θέσουν. Θέλουν απλώς να καταστρέψουν και να λεηλατήσουν. Όταν οι εκπρόσωποι της αριστεράς ή της άκρας αριστεράς πηγαίνουν σε κατοικημένες γειτονιές για να δείξουν ότι κατανοούν την οργή των ταραχών, διώχνονται ή φτύνονται στο πρόσωπο.
Η κρίση ταυτότητας
Ο γαλλικός πληθυσμός έχει χάσει την αίσθηση ότι ανήκει σε μια κοινότητα. Οι ταραξίες έχουν μια αίσθηση, ή νομίζουν ότι έχουν. Η γαλλική κρίση ταυτότητας έχει παλιές ρίζες. Είναι το αποτέλεσμα της επιρροής μιας ιδεολογίας που είναι ταυτόχρονα ατομικιστική και οικουμενική που βασίζεται στην πεποίθηση ότι οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι και ότι οι εθνο-πολιτιστικοί παράγοντες είναι άσχετοι. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά της προσθέτοντας απλώς νόμιμες συμβάσεις και εμπόριο. Είναι πιο ριζοσπαστικοποιημένοι επειδή υποφέρουν από μεγαλύτερη έλλειψη ταυτότητας. Αυτές οι εξεγέρσεις δεν είναι ποτέ το αποτέλεσμα μεταναστών πρώτης γενιάς, οι οποίοι έφτασαν στη Γαλλία οικειοθελώς διατηρώντας μια σαφή επίγνωση της καταγωγής τους και συνεπώς της ταυτότητας.
Οι μετανάστες δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς θεωρούν τους εαυτούς τους Αλγερινούς, Μαροκινούς, Σενεγαλέζους ακόμη και όταν έχουν γαλλική υπηκοότητα, αλλά δεν γνωρίζουν σχεδόν τίποτα για τις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι γονείς ή οι παππούδες τους. Δεν αισθάνονται Γάλλοι, αλλά έχουν μόνο μια τεχνητή ή ευφάνταστη εναλλακτική ταυτότητα. Η απογοήτευσή τους είναι πλήρης. Μπορούν να εκφράσουν ποιοι είναι μόνο μέσω της βίας και της καταστροφής.
Το μέλλον των ταυτοτήτων
Καταδικασμένες να εξαφανιστούν; Ποτέ μην λες ποτέ! Οι παλιές ευρωπαϊκές χώρες πέρασαν πολύ χειρότερες δοκιμασίες στο παρελθόν και ανέκαμψαν πάντα. Οτιδήποτε συμβεί έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει αντιδράσεις. Η ιστορία είναι απρόβλεπτη. Είναι εξ ορισμού ο τομέας του απροσδόκητου.
μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
