Ἡ Πελοπόννησος «ἔπεσε στὴν φωτιά» ἀπὸ τὶς 20 Μαρτίου τοῦ 1821. (Στὶς 16 Μαρτίου τοῦ 1821, ἂν καὶ θεωρεῖται ἀπὸ ἀρκετοὺς ἱστορικοὺς ἡ ἡμερομηνία ἐνάρξεως τῶν ἀγώνων, ἐν τούτοις, ἐπεὶ δὴ ἦταν μία ἐπίθεσις σὲ χρηματαποστολήν -ληστεία- θὰ μπορούσαμε νὰ παρακάμψουμε τὸ περιστατικόν.)
Ὅμως ἡ Στερεὰ Ἑλλάς, ἂν καὶ εἶχε ἐπίσης προετοιμασθῆ καταλλήλως, ὅπως καὶ ἡ Πελοπόννησος, οἱ ὁπλαρχηγοί της ἀνέμεναν κάποιο σύνθημα ἐπὶ τοῦ πρακτέου. Καὶ τὸ σύνθημα ἦλθε στὶς 23 Μαρτίου τοῦ 1821, ὅταν ὁ Πανουριᾶς, ὁ ὁπλαρχηγὸς τῶν Σαλώνων (Ἀμφίσσης) ἔλαβε γνῶσιν γιὰ τὶς κινήσεις τῶν ὁπλαρχηγῶν τῆς Πελοποννήσου.
Ὅμως τὰ δεδομένα γιὰ τὴν Στερεὰ Ἑλλάδα δὲν ἦσαν τὰ ἴδια μὲ αὐτὰ τῆς Πελοποννήσου.
Τὰ στρατεύματα τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας ποὺ ἐστάθμευαν στὴνΠελοπόννησον, ἀναλογικῶς, ἦσαν ἐλάχιστα, ἰδίως τὴν περίοδο τῆς ἐνάρξεως τῆς ἐπαναστάσεως (ἂν καὶ στὴν συνέχεια πολλαπλασιάσθησαν), διότι ἡ πολιορκία τοῦ Ἀλῆ πασσᾶ στὰ Ἰωάννινα ἀπαιτοῦσε συγκέντρωσιν μεγάλων στρατιωτικῶν δυνάμεων. Ὅμως τὰἸωάννινα εἶναι στὴν Ἤπειρο καὶ μὲ μίαν μικρὴ ἀλλαγὴ θέσεως τμήματα αὐτῶν τῶν στρατευμάτων πολὺ εὔκολα μετεκινοῦντο πρὸς τὴνΘεσσαλία ἢ τὴν Στερεὰ Ἑλλάδα, ἢ ἀκόμη καὶ τὴν Μακεδονία, μὲ ἀποτέλεσμα ἀκόμη κι ὅταν ὑπῆρξαν ἑστίες (Καλαῤῤύτες καὶ Συῤῥᾶκοστὴν Ἤπειρο, Χαλκιδικὴ καὶ Νάουσα στὴν Μακεδονία, Ἄγραφα στὴν Στερεὰ Ἑλλάδα), νὰ καταπνιγοῦν στὸ αἷμα τῶν πρωταγωνιστῶν τους.
Παραλλήλως ἰσχυρὰ στρατιωτικὰ σώματα ἐστρατοπέδευαν στὴν Λαμία, στὴν Λάρισσα, στὴν Εὔβοια καὶ στὰ Τρίκαλα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δυσκολεύονται ἀκόμη περισσότεροι οἱ Ἕλληνες γιὰ νὰ κινηθοῦν.
Ὅμως ἤδη καὶ στὴν Στερεὰ Ἑλλάδα τὸ μυστικὸ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείαςεἶχε διαδοθῆ ἰδιαιτέρως, μὰ καὶ οἱ σημαντικότεροι ὁπλαρχηγοί της (ὁὈδυσσεὺς Ἀνδροῦτσος, ὁ Πανουριᾶς, ὁ Καραϊσκάκης καὶ ὁ Ἀθανάσιος Διᾶκος, ὅπως ἐπίσης καὶ οἱ περισσότεροι Σουλιῶτες ὁπλαρχηγοὶ τῆς Ἠπείρου) εἶχαν μαθητεύση δίπλα στὸ «λεοντάρι τῆς Ἠπείρου», τὸν Ἀλῆ πασσᾶ.
Ἐμαθήτευσαν καὶ στὸν πόλεμο καὶ στὴν ἀποφυγὴ τῶν κακοτοπιῶν, ἐφ΄ὅσον ὁ Ἀλὴς ἦταν ὁ πλέον εἰδικὸς ἐπὶ τῆς κάθε ἀτιμίας καὶ τοῦ ὁποιουδήποτε ἐγκλήματος. Γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ κάποιος δίπλα του ἔπρεπε καὶ νὰ φυλάγεται καὶ νὰ τὸν …ξεπερνᾶ σὲ πονηρία. διαβάστε την συνέχεια στο λάβαρο 21
