γράφει ο Νίκος Παπαγεωργίου
υπ.έκδοσης εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος»
Σε λίγες ημέρες σύσσωμη η φιλελεύθερη δεξιά και η παραφυάδες της μαζί με την κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά, θα συνεορτάσουν τον μύθο των νεκρών του Πολυτεχνείου, μία επέτειο που μας ταλαιπωρεί από την πρώτη ημέρα της λεγόμενης Μεταπολιτεύσεως. Ο εορτασμός όπως πάντα θα είναι τριήμερος κάτι που δεν συμβαίνει με τις εθνικές επετείους, με αποκορύφωμα την πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία όπου εκεί θα τους καμαρώσει για πρώτη φορά η νέα πρέσβης.
Δυστυχώς οι τότε κυβερνήσεις άφησαν να εξελιχθούν τα γεγονότα με αποκορύφωμα αυτά που συνέβησαν στο Πολυτεχνείο και την πτώση της κυβερνήσεως Σπ. Μαρκεζίνη αλλά και του προέδρου της Δημοκρατίας Γεωργίου Παπαδοπούλου. Η πορεία προς το Πολυτεχνείο ξεκινά. Οι πρώτες φοιτητικές αντιδράσεις κατά της 21ης Απριλίου ξεκίνησαν στις αρχές του 1972 όπου τότε συγκροτήθηκαν και οι πρώτες Φοιτητικές Επιτροπές Αγώνα (ΦΕΑ) οι οποίες αμφισβητούσαν τα διορισμένα από την στρατιωτική κυβέρνηση διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων. Εκείνη την χρονική περίοδο στα πανεπιστήμια είχαν δραστηριοποιηθεί οργανώσεις με αριστερό προσανατολισμό όπως «Ρήγας Φεραίος», «Αντι-ΕΦΕΕ», «ΑΑΣΠΕ» και άλλες.
Το 1972 η τότε κυβέρνηση προκήρυξε εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους. Τις εκλογές αυτές κέρδισαν οι προσκείμενοι στην κυβέρνηση φοιτητές. Στις αρχές του 1973 το φοιτητικό κίνημα έμοιαζε με καζάνι που βράζει. Στις 5 Απριλίου του ιδίου έτους οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφασίζουν γενική αποχή από τα μαθήματα. Σε απάντηση η κυβέρνηση εκδίδει το νομοθετικό διάταγμα 1347, με οποίο δινόταν η δυνατότητα στον Υπουργό Εθνικής Αμύνης να ανακαλεί τις αναβολές στράτευσης των φοιτητών που απείχαν από τα μαθήματα τους. Την επομένη ακριβώς ημέρα ξεκινά μία συγκέντρωση και διαδήλωση φοιτητών εντός του Πολυτεχνείου. Τότε με εντολή της κυβερνήσεως η αστυνομία συλλαμβάνει 11 φοιτητές τους οποίους παραπέμπει σε δίκη. Αμέσως σχεδόν και παρά τις αντιδράσεις των φοιτητών 88 από αυτούς λαμβάνουν φύλλο πορείας για να παρουσιαστούν στον Στρατό.
Στις 21 Φεβρουαρίου 1973 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτήριο της Νομικής στην οδό Σόλωνος, και από εκεί άρχισαν να ρίχνουν συνθήματα κατά της κυβερνήσεως. Στο συντονιστικό συμβούλιο των φοιτητών συμμετείχαν γνωστά ονόματα σήμερα, που έκαναν πολιτική καριέρα, Στέφανος Τζουμάκας, Νίκος Μπίστης, Όλγα Τρέμη και άλλοι. Είναι αυτή η γενιά του Πολυτεχνείου που απομύζησε και τελικά κατέστρεψε την Ελλάδα. Από την ταράτσα του κτηρίου της Νομικής καλούν τους Αθηναίους να συμπαρασταθούν στον δίκαιο αγώνα τους για δημοκρατικές ελευθερίες. Απαγγέλουν μάλιστα και όρκο: «Εμείς οι φοιτητές των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της ελευθερίας να αγωνιστούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων».
Οι πρυτανικές αρχές ψοφοδεείς ανέχονται σιωπηρά την κατάληψη δίχως να ζητήσουν επέμβαση της αστυνομίας. Εν τω μεταξύ οι πολιτικοί τους οποίους είχε καταργήσει το στρατιωτικό καθεστώς σπεύδουν να υπερασπιστούν τους φοιτητές. Πίστεψαν ότι με την εξέγερση των φοιτητών θα έπεφτε το καθεστώς και αναθάρρησαν ότι θα τους καλέσουν να παραλάβουν την εξουσία. Το βράδυ της επομένης 22 Φεβρουαρίου αρχίσαν οι φοιτητές να αποχωρούν από την κατάληψη. Ωστόσο κατά την αποχώρηση τους υπήρξαν συγκρούσεις με την αστυνομία με τραυματισμούς και συλλήψεις διαδηλωτών.
Αυτή η ολιγωρία και υποχωρητικότητα της κυβερνήσεως έδωσε κίνητρα στους φοιτητές και προχώρησαν σε δεύτερη κατάληψη της Νομικής στις 20 Μαρτίου 1973.Όμως αυτή τη φορά οι πρυτανικές αρχές κάλεσαν την αστυνομία και η κατάληψη τελείωσε. Αλλά ο δρόμος για το πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου είχε ανοίξει και επακολούθησαν τα γνωστά γεγονότα με το πραξικόπημα του Ιωαννίδη και των συνεργατών του.
