γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Αρθρογράφος Συγγραφέας
Η συμπλήρωση την 1η Αυγούστου 52 ετών από την αυτοκτονία του μακροβιότερου ηγέτη του… Καπιταλιστικού Κόμματος Ελλάδος (ΚΚΕ), Νίκου Ζαχαριάδη, (αναμφίβολα, ενός από τους μεγαλύτερους προδότες και καθάρματα της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας) μας δίνει την ευκαιρία και πάλι να δούμε την ψυχοσύνθεση της σχιζοφρένειας, της κακομοιριάς και της δουλικότητας, που διαχρονικά διέπει το ΚΚΕ.
Τα τελευταία χρόνια , ανοίγοντας τις σελίδες του «Ριζοσπάστη «και της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης , αυτό που θα δούμε είναι αναρίθμητοι ύμνοι στον Λένιν και τον Στάλιν, ενώ ταυτόχρονα ρίχνονται στα τάρταρα της ανυποληψίας οι Χρουστσώφ και Μπρέζνιεφ και περισσότερο απ’ όλους ο Γκορμπατσώφ, έχοντας φυσικά ως δεδομένο ότι «η αρχή του κακού «έγινε το 1956, στο περιβόητο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ. Αυτή η ψυχοσύνθεση, τόσο της σχιζοφρένειας όσο και των άλλων συνοδευτικών ιδιοτήτων, δεν έγκειται μόνο στο πολύ χαμηλό επίπεδο των «αναλύσεων» για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ (μόνον οι ηλίθιοι και τα «φυτά «της ΚΝΕ θα ήταν δυνατόν να πιστέψουν τέτοιες χοντροκομμένες βλακείες) και στην αφόρητα «δαιμονολογική» προσέγγιση της όλης ιστορίας (οι «ριψάσπιδες» και οι «λιπόψυχοι» που «εξαγοράστηκαν από τον ιμπεριαλισμό» και άλλες παρόμοιες αηδίες), αλλά και στο αναντίρρητο γεγονός ότι ανέκαθεν η ηγεσία του ΚΚΕ (όποια κι αν ήταν η αρχηγική κλίκα στο συγκεκριμένο κομματικό μαγαζάκι) χόρευε σαν εκπαιδευμένη αρκούδα στο ντέφι που της χτυπούσαν κατά καιρούς τα εκάστοτε αφεντικά της στο Κρεμλίνο. Και στην σταλινική παντοκρατορία και στην χρουστσωφική αποστασιοποίηση και στην μπρεζνιεφική «ισορροπία», οι ελληνόφωνοι εντολοδόχοι της Μόσχας έβγαζαν την γλώσσα τους για να γλείψουν τον εκάστοτε εντολέα τους.
Και όμως, τα θλιβερά αυτά ανθρωπάκια, αντί να το βουλώνουν γι’ αυτήν την απίστευτη και εμετική επίδειξη εθελοδουλίας, έχουν το θράσος και την αναιδεια να φτύνουν εκεί που πριν έγλειφαν (και το αντίστροφο …). Ειδικά για τον «προδότη» Γκορμπατσώφ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, ότι ενώ τον Σεπτέμβριο του 1993 το ΚΚΕ ζητούσε να κηρυχθεί ανεπιθύμητος (!) στην Χώρα μας, δύο μόλις χρόνια νωρίτερα – το καλοκαίρι του 1991 – τον επισκεπτόταν η Παπαρήγα στην Μόσχα, χαρακτηρίζοντας τον μάλιστα ως «σοβαρό ηγέτη με νέα πολιτική σκέψη»! Πιο «μαντρόσκυλο», γλείφτης, εντολοδόχος, ξενόδουλος και ξεφτίλας δεν γίνεται…
Επανερχόμενοι, λόγω της επετείου της αυτοκτονίας του, στον Ζαχαριάδη, αποτελεί αναμφίβολο γεγονός ότι όλη η πορεία της ζωής του τον κατέδειξε ως μια τραγική, όσο και κατάπτυστη, φιγούρα. Ανοίγω εδώ μια παρένθεση, λέγοντας ότι είναι πολύ (μα πάρα πολύ) περίεργα δύο γεγονότα : α) ότι ο Ζαχαριάδης, όχι μόνο βγήκε ζωντανός από το Νταχάου, όπου και βρισκόταν εκεί ως αιχμάλωτος των Γερμανών, αλλά ήταν και καλοζωισμένος. Σε αντίθεση με τον ηγέτη του «γερμανικού» ΚΚ , Έρνστ Τέλμαν, ο οποίος εκτελέστηκε τον Αύγουστο του 1944, ο Ζαχαριάδης δεν είχε απώλεια ούτε μιας τρίχας από τους δεσμοφύλακες του. Απλώς να αναφέρουμε ότι οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του, την περίοδο της αποκαθήλωσής του, άφηναν διάφορα υπονοούμενα για τις «καλές σχέσεις «που είχε ο Ζαχαριάδης με τους Γερμανούς στο Νταχάου, τους οποίους εξυπηρετούσε (και) ως διερμηνέας. β) Η επιστροφή του τετράπαχου Ζαχαριάδη στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1945 έγινε με αεροπλάνο των Βρετανών και όχι των Σοβιετικών, δημιουργώντας έτσι έντονη εσωκομματική φημολογία ότι έπαιζε το παιχνίδι τους, ως πράκτορας τους.
Κλείνοντας αυτή την παρένθεση, αξίζει να ειπωθεί ότι αφού «απαλλάχθηκε» από κάθε εσωκομματικό αντίπαλο στα χρόνια της παντοδυναμίας του (1931 – 1956), ακολουθώντας τις γνωστές και «αλάνθαστες» μεθόδους της σταλινικής λασπολογίας και κατασυκοφάντησης, έπεσε στο τέλος κι αυτός θύμα , στα πλαίσια των εσωτερικών εκκαθαρίσεων στο ΚΚΕ, μετά την αρχή της αποσταλινοποίησης.
Το πιστό «μαντρόσκυλο» του Στάλιν, ο άλλοτε αδιαφιλονίκητος κουμανταδόρος του ΚΚΕ, θα καθαιρεθεί με εξευτελιστικό τρόπο από την ηγεσία του κόμματος (στην 6η «πλατιά ολομέλεια» της ΚΕ του ΚΚΕ στην Ρουμανία), γνωρίζοντας κι αυτός με την σειρά του την τύχη, που για 25 ολόκληρα χρόνια επεφύλασσε στους εσωκομματικούς αντιπάλους και αμφισβητίες του: εξευτελισμούς, χλευασμούς, εξορίες, εσωκομματικές αποκαθηλώσεις. Θα περάσει τόσο… καλά στον σοβιετικό «παράδεισο» της «παγκόσμιας εργατιάς», ώστε με επιστολή του στην Ελληνική Πρεσβεία στην Μόσχα θα επιζητήσει να γυρίσει πίσω στην Ελλάδα, για να δικαστεί εκεί! Προτιμούσε, δηλαδή, να είναι έγκλειστος ή ακόμα και να εκτελεστεί στην «μοναρχοφασιστική Ελλάδα», από το να συνεχίσει να υπομένει, σε καθημερινή βάση, το μαρτύριο του στην «πατρίδα όλων των προλετάριων»…
Ευρισκόμενος πλέον σε 24ωρη παρακολούθηση και πλήρως απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο, έστειλε λίγο πριν αυτοκτονήσει μια προειδοποιητική επιστολή, μήπως και εισακουστούν οι επικλήσεις του. Επί ματαίω, όμως. Το θλιβερό, ποταπό και καχεκτικό αυτό απομεινάρι του άλλοτε κραταιού ηγέτη του «ελληνικού «τμήματος του διεθνούς κομμουνισμού, εγκαταλελειμμένος από χρόνια ακόμα και από την ίδια την σύζυγό του, Ρούλα Κουκούλου, η οποία τον αποκήρυξε (!) δημόσια το 1957, όταν εκείνος πλέον είχε διαγραφεί από το κόμμα, θα αυτοκτονήσει την 1η Αυγούστου 1973.
Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, τμήμα της νυν ηγετικής κλίκας του ΚΚΕ (του ανεπάγγελτου και παιδιού του κομματικού σωλήνα, Δημήτρη Κουτσούμπα) αφήνει λουλούδια στον τάφο του, επί τη ευκαιρία της επετείου τού θανάτου – αυτοκτονίας του. Γι’ αυτόν, δηλαδή, που για 55(!) ολόκληρα χρόνια (1956 – 2011) το ΚΚΕ θεωρούσε – με επίσημες αποφάσεις του – ότι ήταν «προδότης», «αριστεριστής», «όργανο του ταξικού εχθρού», «φραξιονιστής», «οπορτουνιστής», «αντιδιεθνιστής», «σεχταριστής», «αντικουκουές», «τυχοδιώκτης» κτλ.
Το σαφές ερώτημα που τίθεται , είναι ότι αφού το κόμμα τον «αποκαθιστά», δεν θα έπρεπε αυτομάτως να καταδικαστεί η μνήμη όλων αυτών μέσα στο ΚΚΕ που τον κατηγορούσαν; Σ’ αυτή την περίπτωση, όμως, πολλές άλλες «αγιοποιημένες «μορφές του ΚΚΕ θα έχαναν τον «σοβά» τους . Και επειδή είναι πολύ πιθανό να υπάρξουν κάποιες αθλιότητες εκ μέρους των σιχαμερών απομειναριών του ΚΚΕ, ότι ασελγούμε στην μνήμη ενός νεκρού, τους απαντούμε καταλλήλως, λέγοντας ότι πρόλαβαν επί δεκαετίες και το έκαναν επανειλημμένα και επιμελημένα οι ίδιοι.
Τουλάχιστον, εμείς, από την δική μας πλευρά, δεν κάναμε ποτέ πίσω, ούτε κατ’ ελάχιστον, στον χαρακτηρισμό μας προς το πρόσωπο του Ζαχαριάδη ως μεγάλου προδότη του Ελληνικού Έθνους και του Λαού του. Άλλοι είναι αυτοί, οι οποίοι κοιτάζοντας τον καθρέπτη και χλευάζοντας την εικόνα που βλέπουν, δεν αντιλαμβάνονται ότι στην πραγματικότητα κοροϊδεύουν τον ίδιο τους τον εαυτό…
