Η περιθωριοποίηση του Ελληνικού Εθνικισμού
γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας
εκδότης «το Αντίδοτο»
«Η ελευθερία είναι μιά λέξις.
Η Πατρίς είναι μια πραγματικότης», από τα Ανάλεκτα Μανιαδάκη.
Κωνσταντίνος Πλεύρης «Κωνσταντίνος Μανιαδάκης»
Ο όρος Δεξιά στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα εισήχθη από τον Κ. Καραμανλή το 1955 και χρησιμοποιείτο από τα στελέχη και τους βουλευτές της ΕΡΕ. Προηγουμένως υπήρχε αναφορά στην Δεξιά, αλλά με το δυτικό σκεπτικό και όχι το Ελληνικό. Μην ξεχνάτε ότι όταν διαμορφωνόταν στην Δύση ο όρος, την εποχή του Γαλλικού κοινοβουλευτισμού, εδώ η Ελλάδα ήταν υπόδουλη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Ο όρος Αριστερά στην Ελληνική πολιτική σκέψη προήλθε από το βενιζελικό κόμμα των Φιλελευθέρων, όπου Αριστερά ήταν η παράταξη του Παπαναστασίου απένατι στον αστικό Φιλελευθερισμό των βενιζελικών. Ο όρος Δεξιά δεν χρησιμοποιείται τότε αλλά μόνο ο όρος εθνικόφρονες, ο οποίος παίρνει άλλη έννοια μεταπολεμικά.
Όπως γράφει ο κ. Πλεύρης στα βιβλία του «Γεγονότα 1965-1977. Τα άγνωστα παρασκήνια» και «Κωνσταντίνος Μανιαδάκης», ο καθοριστικός συντελεστής της δημιουργίας του πολιτικού φορέα «κόμμα της 4ης Αυγούστου» υπήρξε ο Μανιαδάκης, ο οποίος τότε ήταν βουλευτής της καραμανλικής ΕΡΕ και από την νεολαία της αποχώρησε η ομάδα των ζωηρών νέων που επιζητούσε δράση και δημιούργησε την Κ4Α. Αυτός τότε χρησιμοποιούσε τον όρο μπαίνοντας στην λογτκή που επικράτησε μεταπολεμικά στην Δύση, δηλαδή του αστικού φιλελεύθερου καθεστώτος αμερικανικού τύπου. Ένα καθεστώς καπιταλιστικό βασισμένο στην κατανάλωση με άρνηση της παράδοσης, που στην Ελλάδα πήρε την μορφή μιας ολιγαρχίας του χρήματος, αριστοκρατίας του πλούτου, η οποία κατασπάραξε το σχέδιο μάρσαλ και κάθε αμερικανική βοήθεια, και ήταν στην υπηρεσία του διεθνούς κεφαλαίου. Φυσικά με έναν στείρο αντικομμουνισμό όπως πρόσταζε η ανάγκη της ψυχροπολεμικής εποχής.
Η περιθωριοποίηση του Ελληνικού Εθνικισμού μεταπολεμικά εκτός από την σύγχυση που επέφερε η ένωση του πολιτικού όρου Δεξιά με τον Εθνικισμό, έγινε και με την έκδοση του βιβλίου «Αντιδημοκράτης» του κ. Πλεύρη, στο οποίο αναφέρεται ότι το καθεστώς του Ιωάννου Μεταξά που εφήρμωσε το 1936 μέχρι το 1940 ήταν ένας τύπος Ελληνικού Εθνικοσοσιαλισμού και Δικτατορία ως αντίπαλος της Δημοκρατίας.
Αν δούμε όμως τα πραγματικά γεγονότα θα διαπιστώσουμε ότι:
α) Ούτε ήταν ένας τύπος Ελληνικού Εθνικοσοσιαλισμού αφού το πρότυπο του Μεταξά ήταν το Πορτογαλικό Estado Novo του Αντόνιο Σαλαζάρ για το οποίο έχει εκτενές αφιέρωμα η πολιτική επιθεώρηση του καθεστώτος «Νέον Κράτος». Το Estado Novo ή Δεύτερη Δημοκρατία, ήταν το συντεχνιακό Συντηρητικό καθεστώς που εδραιώθηκε στην Πορτογαλία το 1933. Ήταν βαθιά ριζωμένο στην Καθολική κοινωνική σκέψη που ασκούσε επιρροή σε φιλελεύθερους και συντηρητικούς στην Πορτογαλία. Εξελίχθηκε από την Εθνική Δικτατορία που σχηματίστηκε μετά το πραξικόπημα της 28ης Μαΐου 1926 ενάντια στη δημοκρατική και ασταθής Πρώτη Δημοκρατία. Μαζί, η Εθνική Δικτατορία και το Νέο Κράτος αναγνωρίζονται ως η Δεύτερη πορτογαλική Δημοκρατία. Το νέο κράτος, εμπνεόμενο σε μεγάλο βαθμό από συντηρητικές και αυταρχικές ιδεολογίες, αναπτύχθηκε από τον Αντόνιο ντι Ολιβέιρα Σαλαζάρ, ήταν αντίθετο με τα φασιστικά και εθνικοσιαλιστικά καθεστώτα μαζί φυσικά με τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά.
β) Ούτε Δικτατορία ήταν γιατί το κόμμα του Μεταξά, όχι μόνο ήταν στην Βουλή με επτά βουλευτές, αλλά ο ίδιος διαδέχθηκε τον πρωθυπουργό Δεμερτζή μετά τον θάνατό του γιατί ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Πήρε δε, ψήφο εμπιστοσύνης από το βενιζελικό κόμμα των Φιλελευθέρων και ψήφο ανοχής από το Λαϊκό Κόμμα των εθνικοφρόνων και καταψηφίστηκε από τον Καφαντάρη, τον Παπαναστασίου και το ΚΚΕ. Συγκέντρωσε 240 ψήφους στην Βουλή που ήταν η συντριπτική πλειοψηφία.
Το 1936 ήταν η χρονιά που πέθαναν έξι πρώην πρωθυπουργοί (Γ. Κονδύλης, Ε. Βενιζέλος, Κ. Δεμερτζής, Π. Τσαλδάρης, Αλ. Ζαϊμης και Αλ. Παπαναστασίου) και έτσι να δημιουργηθεί ένα μεγάλο πολιτικό κενό που εκμεταλευόταν το ΚΚΕ μέχρι που το καθεστώς για να προστατευθεί από τις βίαιες ενέργειες των κομμουνιστών ανέστειλε ορισμένα άρθρα του Συντάγματος. Δεν το κατέλυσε ο Μεταξάς.
Έτσι φτάνουμε στην εξύμνηση της δικτατορίας από τον κ. Πλεύρη που έγινε ένα χρήσιμο εργαλείο των ακροδεξιών κομμουνιστοφάγων της Νέας Δημοκρατίας για να εγκλωβίσουν σε αυτό το κόμμα τους Εθνικιστές. Κάπως έτσι ο Ελληνικός Εθνικισμός γίνεται η πολιτική ουρά της Δεξιάς και έχουμε κάποιους που λένε ότι είναι «εθνικιστές» να μπακαλεύονται με κομματάρχες της Δεξιάς.
Στο βιβλίο αφιερωμένο στον Κωνσταντίνο Μανιαδάκη αναφέρει κάποια πολυ σημαντικά σημεία των συμβουλών του. Όπως στην συζήτηση με τον Λαδά την 10-8-1968: «Εμείς πετύχαμε. Πήραμε λαϊκήν έγκρισιν ακόμη και με δημοκρατικό τρόπο, εννοώ με εκλογές. Λάβαμε μέρος και βγήκαμε όλοι βουλευτές, εγώ, ο Κοτζιάς, ο Δημητράτος, τα ξέρεις.» ή την 15-4-1969: «Αργά ή γρήγορα ο κομμουνισμός θα εξαφανισθή, διότι δεν μπορεί να έχης για πάντα δούλους λαούς. Ο κομμουνισμός θα χάση την ειρήνη, αφού δεν συνδέθηκε με τις μάζες. Εδώ είναι το μυστικό: σύνδεσι με τις μάζες.» ή την 15-6-1969 στην συνομιλία του με τον Μανιαδάκη ο Λαδάς διαπιστώνει: «Συμβαίνει και το άλλο. Σ’ όλα τα κομμουνιστικά κράτη έχουν δικτατορίες και όμως λέγονται δημοκρατίες». Στην ομιλία στην Βουλή του Μανιαδάκη την 19-12-1958 συμπεραίνει: «Όλοι εμείς γνωρίζομεν, ότι ωρισμέναι λέξεις όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, η κοινωνική δικαιοσύνη κ.λ.π. ασκούν μαγνητική επίδρασιν επί των μαζών, και δι’ αυτό η αριστερά διαρκώς τας χρησιμοποιεί. Δηλαδή η αριστερά χρησιμοποιεί τας λέξεις αυτάς και προσπαθεί με αυτάς να επηρεάση την μεγάλην κοινωνικήν δύναμιν η οποία λέγετε κοινή γνώμη».
Άρα ο Ελληνικός Εθνικισμός ουρά της αντικομμουνιστικής Δεξιάς ή με το όραμα της Μεγάλης Ιδέας για την ανασύσταση της Ελληνικής Αυτοκρατορίας που είχαν οι Εθνικοί Επαναστάτες το 1821.
