Τις τελευταίες ημέρες ο ελληνικός κινηματογράφος μέτρησε απώλειες. Μετά την μεγάλη Ειρήνη Παππά, πέθανε και η Μάρθα Καραγιάννη. Ας μνημονεύσουμε και τον Κώστα Καζάκο που αν και αμετανόητος Κομμουνιστής είχε πρωταγωνιστήσει σε πολλές ταινίες. Φυσικά για τον τελευταίο δεν ισχύει το “αντιστασιακός” και διωκόμενος.
Οι 14 κινηματογραφικές ταινίες που έκανε την περίοδο της “κακιάς Χούντας” δεν ήταν αποτέλεσμα επιβολής. Ας πούμε κάποτε την αλήθεια.
Το ζήτημα όμως είναι άλλο. Είναι το ότι όλοι οι επώνυμοι και ανώνυμοι, μετά από κάποια απώλεια, μιλούν για το δυσαναπλήρωτο κενό που αφήνουν.
Και πως να μην αφήνουν κενό την στιγμή που ελληνικό κατεστημένο δεν ενδιαφέρεται για την τέχνη και την ομορφιά.
Στην θέση των παλαιότερων ηθοποιών, σκηνοθετών, συγγραφέων και σεναριογράφων, παίρνουν αυτοί που για να ικανοποιήσουν το παράλογο “εγώ” τους ξεφτιλιζουν χώρος όπως το Ηρώδειο, η Αρχαία Επίδαυρος, το Εθνικό Θέατρο και άλλους, με τα εκτρώματα που παρουσιάζουν. Το ίδιο ισχύει και για το τραγούδι, την ζωγραφική, την ποίηση την γλυπτική…
Μπορεί να κρίνουμε αρνητικά για την πολιτική τους τοποθέτηση ή την πολιτική τους δράση, τους Κομμουνιστές καλλιτέχνες και καλά κάνουμε. Ο κίνδυνος όμως είναι άλλος.
Μετά από όλους αυτούς, αυτό ισχύει και τώρα, θα μείνουμε με τον γλυκάνισο… στο χέρι. Υπάρχουν και χειρότερα.
