Έχει περάσει πλέον σχεδόν ένας χρόνος από τις τελευταίες ευρωεκλογές. Αρκετές εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις έχουν διεξαχθεί από τότε, αλλά με αφορμή τις εκλογές στη Γερμανία είναι χρήσιμο να δούμε ξανά τη κατάσταση της εθνικιστικής εκλογικής δύναμης στην Ευρώπη γενικότερα.
Προτού όμως δούμε τα νούμερα ας ορίσουμε τι εννοούμε εθνικιστική δύναμη. Πολλά από τα κόμματα που θα παρουσιαστούν δε συμπίπτουν με τον ορισμό που κάποιοι θα θέλανε να δώσουν στον όρο εθνικιστικό κόμμα. Ίσως και να έχουν δίκιο. Ωστόσο στη κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας αλλά και η Ευρώπη ολόκληρη, η ενότητα όλων των εθνικά σκεπτόμενων είναι απαραίτητη. Γι’ αυτό το λόγο θέτουμε κάποιους ελάχιστους κοινούς παρονομαστές. Έτσι ως εθνικιστές θα ορίσουμε σε αυτή την έρευνα όλους αυτούς που προτείνουν και εφαρμόζουν όταν εκλέγονται στη κυβέρνηση της χώρας τους, πολιτικές αντιμεταναστευτικές, πολιτικές κατά του δημογραφικού μαρασμού της Ευρώπης και υπέρ του έθνους τους, της οικογένειας και της Χριστιανοσύνης.
Χώρες του Βίσεγκραντ (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία)
Με πρωτοστάτες την Ουγγαρία και την Πολωνία, οι χώρες αυτές μας έχουν βάλει πραγματικά τα γυαλιά. Οι κυβερνήσεις στις χώρες αυτές με κλειστά τα σύνορα τους ενάντια στους αλλόφυλλους και αλλόθρησκους «μετανάστες» προστατεύουν τα έθνη και τις κοινωνίες τους από φυλετική και θρησκευτική αλλοίωση. Τα κυβερνητικά κόμματα στη Τσεχία και τη Σλοβακία*, ίσως και λόγω της εκλογικής πίεσης από τα κατ’ εξοχήν εθνικιστικά κόμματα που είναι ισχυρά στις χώρες τους, εφαρμόζουν σε αγαστή συνεργασία και συμμαχία με την Πολωνία και την Ουγγαρία ανάλογες πολιτικές. Οι δύο τελευταίες, παρά τις απειλές και τους αποκλεισμούς κυρίως λόγω Γερμανίας εντός της ΕΕ δεν υποκύπτουν προς το παρόν. Ειδικά η Ουγγαρία πρωτοστατεί στην ενίσχυση των οικογενειών και την απόκτηση παιδιών με ένα πραγματικά τεράστιο οικονομικά πρόγραμμα (4,8% του ΑΕΠ).
* Οι προεδρικές εκλογές το 2019 στη Σλοβακία έφεραν στην εξουσία μια αριστερή φιλελεύθερη και υπέρ της ΕΕ πρόεδρο, τη Zuzana Čaputová. Εντελώς άγνωστη προεκλογικά, είχε δηλώσει ότι «είναι άστοχο για τις κυβερνήσεις της περιοχής (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία) να κατηγορούν τον Τζωρτζ Σόρος για πολιτικές παρεμβάσεις». Αποκαλύφθηκε αργότερα ότι η ίδια ήταν πρώην ακτιβιστής χρηματοδοτούμενη από το ίδρυμα του Τζορτζ Σώρος. Αμέσως μετά την εκλογή της, ισχυρίστηκε, ότι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα αναδιανομής των μεταναστών, θέση που έρχεται σε αντίθεση με τους συμμάχους της Σλοβακίας στην ομάδα του Βίσεγκραντ που είναι υπέρ των κλειστών συνόρων και επιστροφής των «μεταναστών» στις χώρες καταγωγής τους. Υπήρχε για χρόνια η φήμη, ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιθυμούσε το σπάσιμο της ομάδας του Βίσεγκραντ που πήγαινε κόντρα σε όλα τα σχέδιά της. Μήπως τελικά η Επιτροπή βρήκε «χορηγό» για να πετύχει το σχεδιό της;
Ιταλία, Γαλλία
Τα εθνικιστικά κόμματα σε αυτές τις δύο μεγάλες πληθυσμιακά χώρες είναι πλέον πρώτα σε δύναμη. Έχουν τη δυναμική με το μέρος τους και αν αυτές οι δύο χώρες «κάστρα» πέσουν, οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη θα είναι σίγουρα σημαντικές. Ας τα δούμε λίγο ξεχωριστά.
Στη Γαλλία, λόγω των εκλογικών νόμων (ιδιότυπη μορφή πλειοψηφικού συστήματος) και των συμμαχιών εναντίον του (στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών όλοι, αριστεροί και δεξιοί συστρατεύονται εναντίον του υποψηφίου του Rassemblement National) είναι πολύ δύσκολο η σταθερή πρωτιά σε όλους τους πρώτους γύρους εκλογών να μετατραπεί σε τελική εκλογική νίκη. Ο σύγχρονος πολιτικός λόγος όμως, «μεταπολιτικές» εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες και η διογκούμενη αγανάκτηση των Γάλλων με το Ισλάμ αφήνουν περιθώρια ελπίδας.
Στην Ιταλία τα τελευταία χρόνια ο εθνικισμός εκφράζεται από έναν χαρισματικό, πρώην αριστερό, τον Ματέο Σαλβίνι και το κόμμα του τη Λέγκα. Ενώ ήταν στη κυβέρνηση συνεργασίας ως υπουργός εσωτερικών και πρώτο κόμμα δημοσκοπικά, προσπάθησε να προκαλέσει εκλογές το 2019. Τα συστημικά κόμματα όμως συνεργάστηκαν για να τον αφήσουν εκτός. Γεγονός που τον δυνάμωσε κι άλλο δημοσκοπικά και που έφερε νίκες σε τοπικές εκλογές ακόμη και σε προπύργια της αριστεράς. Η πρόσφατη επιλογή όμως για σύμπραξη σε νέα κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό τον συστημικό τραπεζίτη Μάριο Ντράγκι έχει αρχίσει να ρίχνει τα ποσοστά του και να ανεβαίνουν αντίθετα της Giorgia Meloni και του κόμματός της Fratelli d’Italia.
Το εκλογικό σύστημα της Ιταλίας ευνοεί τους ευρείς εκλογικούς συνασπισμούς. Έτσι εάν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις ο δεξιός συνασπισμός θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Salvini ή Meloni θα αναδειχθούν νικητές και με έναν από τους δύο στη πρωθυπουργία και με τη στήριξη κομμάτων παρόμοιας ιδεολογίας οι λαοί της Ευρώπης ελπίζουν πως ένα ακόμα και μάλιστα από τα πιο ανεπτυγμένα κράτη θα βρίσκονται στα χέρια ανθρώπων που βάζουν την επιβίωση του έθνους τους πάνω από τους αριθμούς των γραφειοκρατών των Βρυξελλών.
Σκανδιναβικές/Βαλτικές Χώρες
Στη Σουηδία και τη Φινλανδία τα εκεί εθνικιστικά κόμματα, λόγω της «μεταναστευτικής» κατάστασης, της ραγδαίας επιδείνωσης της ασφάλειας στις πόλεις τους αλλά και τον σύγχρονο πολιτικό τους λόγο τους είναι πλέον πρώτα στις δημοσκοπήσεις και ζήτημα χρόνου να αναλάβουν τη διακυβέρνηση των χωρών τους. Στις γειτονικές τους Λεττονία και Εσθονία τα εθνικιστικά κόμματα, με σημαντικά ποσοστά, συμμετέχουν αναλογικά στις κυβερνήσεις των χωρών τους επηρεάζοντας τις εξελίξεις και τις κυβερνητικές αποφάσεις στις χώρες τους.
Μειονοτικά Κόμματα
Αξιοσημείωτη είναι και η επιτυχία μιας πληθώρας μειονοτικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη. Όχι μόνο εντός της «πολιτισμένης» Ευρωπαικής Ένωσης αλλά και σε δύσκολες χώρες όπως η εμφυλιοπολεμική Ουκρανία. Πληθυσμοί που αποκόπηκαν από το εθνικό τους κράτος, διεκδικούν με επιτυχία τα πολιτικά και εθνικά τους δικαιώματα. Γερμανοί, Ιταλοί, Σουηδοί, Δανοί, Ούγγροι, Πολωνοί, Αλβανοί, Σέρβοι, Τούρκοι και Κροάτες, όλοι διατηρούν και ενισχύουν πολιτικά κόμματα για τις μειονότητές τους εντός γειτονικών τους κρατών.
Τι εμποδίζει κάτι ανάλογο στη Βόρειο Ήπειρο αλλά ακόμα και εντός των Σκοπίων; Η διχόνοια των Ελλήνων ή η προμελετημένη και εσκεμμένη αδιαφορία των κυβερνήσεων του εθνικού κέντρου που δρώντας ως απλοί διαχειριστές δε θέλουν «πονοκεφάλους»; Αγωνιούν για τη διατήρηση του status quo φοβούμενοι τυχόν αλλαγές που μπορεί να επέλθουν στο πολιτικό τους κατεστημένο. Έτσι, ακόμα και αν αυτοί οι «πονοκέφαλοι» μπορούν να οδηγήσουν επιτέλους σε μια εθνική επιτυχία που τόσο έχουμε ανάγκη, οι κυβερνήσεις μας δρουν και σκέπτονται με ορίζοντα τετραετίας και μια μακροπρόθεσμη εθνική επιτυχία σε 10 ή 20 χρόνια τους αφήνει αδιάφορους. Εάν οι ελληνικές κυβερνήσεις ήθελαν, μια μικρή χρηματική ενίσχυση που θα επέφερε και ομόνοια και σύμπνοια στις τάξεις των ομογενών και οργανωμένη μεταφορά ψηφοφόρων (στη Βόρειο Ήπειρο) θα ήταν αρκετά για να έχουμε θετικά αποτελέσματα.
Ηνωμένο Βασίλειο
Αν και το Brexit Party στο Ηνωμένο Βασίλειο δε συμπίπτει με τις προυποθέσεις που θέσαμε στην αρχή αυτού του αφιερώματος, εν τούτοις αξίζει μία αναφορά και μία εύφημο μνεία. Τον Μάιο του 2019 το Brexit Party κέρδισε τις ευρωεκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο με 30,79% αφήνοντας το δεύτερο κόμμα 11 ποσοστιαίες μονάδες πίσω και το Συντηρητικό κόμμα στη πέμπτη θέση με 8,86%. Στις εθνικές εκλογές του Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, στις οποίες για άλλη μια φορά κινδύνευε η υλοποίηση της εξόδου από την Ευρωπαική Ένωση, το Brexit Party προσέκρουσε στην άρνηση των συντηρητικών να συνεργαστούν. Έτσι το κόμμα έλαβε τη πρωτόγνωρη απόφαση να μη κατέβει στις περισσότερες εκλογικές περιφέρειες για να μη διασπαστούν οι ψήφοι και να εξασφαλιστεί η εκλογή βουλευτών που θα ψήφιζαν επιτέλους το Brexit στο κοινοβούλιο. Έτσι ο εθνικός στόχος της εξόδου από τη «φυλακή των εθνών» όπως τη χαρακτήρισαν επετεύχθη βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη προσωπική εκλογή και την εκλογική επιτυχία του κόμματος. Παράδειγμα προς μίμισην.
Κύπρος
Σημαντικό είναι το ποσοστό (8,25%) που εξασφάλισε το ΕΛΑΜ στις τελευταίες ευρωεκλογές ενώ στις πρόσφατες κοινοβουλευτικές έλαβε 6,8% διπλασιάζοντας τη δύναμή του στο κοινοβούλιο. Οι ψηφοφόροι όμως στη Κύπρο όπως και στην Ελλάδα αλλάζουν δύσκολα κόμμα (είναι όπως οι ομάδες στο ποδόσφαιρο). Όσο όμως τα κόμματα του κατεστημένου συνεχίζουν τον ενδοτικό κατευνασμό και τις μονόπλευρες παραχωρήσεις στη Τουρκία, θα δίνονται όλο και περισσότερα επιχειρήματα στο ΕΛΑΜ.
Ελλάδα
Η μεγάλη ευκαιρία του 2012 δυστυχώς χάθηκε. Τη χρονιά εκείνη, στη πρώτη ειδικά εκλογική αναμέτρηση εκείνης της χρονιάς, η Χρυσή Αυγή το ΛΑΟΣ και οι ΑΝΕΛ (που αυτοπροσδιοριζόντουσαν στον πατριωτικό χώρο) συγκεντρωτικά έλαβαν 20% και πάνω από 1,3 εκατομμύρια ψήφους. Δυστυχώς, κανείς δεν επεδίωξε την ένωση και όπως αποδείχθηκε κανείς δεν αναδείχθηκε ηγέτης της ευρύτερης παράταξης ώστε να αναδειχθεί ένας εθνικιστικός ΑντιΣΥΡΙΖΑ που θα αντικαθιστούσε τη Νέα Δημοκρατία. Τα εθνικιστικά κόμματα σταδιακά συρρικνώθηκαν τόσο ώστε να μην αποτελούν πλέον φόβητρο για τη Νέα Δημοκρατία. Αν είχε καταφέρει να δημιουργηθεί και σταθεροποιηθεί ένα εθνικιστικό κόμμα γύρω στο 10% θα ωφελούσε αν μη τι άλλο ώστε η Νέα Δημοκρατία να φοβάται να υλοποιεί τις γνωστές της αντεθνικές πολιτκές για να μη χάσει το δεξιό της ακροατήριο που τώρα το θεωρεί ως δεδομένο.
Η υπόλοιπη Ευρώπη δείχνει το δρόμο και στην Ελλάδα. Στη χώρα μας με τα πολλαπλάσια προβλήματα λαθροεποικισμού, υπογεννητικότητας και εξωτερικών απειλών στη χώρα μας ο εθνικισμός είναι η μόνη λύση. Είναι αδιανόητο η διχόνοια και ο τρόπος που απευθυνόμαστε στη κοινωνία να στέκονται εμπόδιο στο να πάρουμε την εξουσία.
Κωνσταντίνος Δημητρίου
