Ο προηγούμενος αιώνας, υπήρξε ο αιών των μεγάλων καταστροφών του Ελληνισμού. Για το έθνος των Ελλήνων. Την δεκαετία του 20, είχαμε την Μικρασιατική καταστροφή του 1922, με την σφαγή από τους Τούρκους εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, την προσφυγιά ενάμιση εκατομμύριου περίπου και το χάσιμο της Ιωνίας. Τη δεκαετία του 40,το συμμοριτοπόλεμο 1944-1949, κατά τον οποίο δεκάδες χιλιάδες Έλληνες πατριώτες οδηγήθηκαν στο θάνατο από τους κουκουέδες. Μεγάλο μέρος αυτών κατακρεουργήθηκε με τρόπο σαδιστικό από συμμορίτες μπολσεβίκους του ΚΚΕ. Οι υλικές καταστροφές που υπέστη η πατρίδα ήταν ανυπολόγιστες. Τέλος τη δεκαετία του 70, με την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο 20.7.74, που μετά από προδοσίες πολιτικών και στρατιωτικών, το νησί της Αφροδίτης διχοτομήθηκε και παραμένει μέχρι σήμερα το βόρειο τμήμα του υπό κατοχή και εποίκηση.
Αναλαμβάνει το καθεστώς Ιωαννίδη
Μετά την καθαίρεση, από την Προεδρία της Δημοκρατίας του Γ. Παπαδοπούλου, από τον ταξίαρχο Ιωαννίδη και τους χαμηλόβαθμους αξιωματικούς που τον ακολουθούσαν, προσπάθησαν να επιβληθούν σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό. Επέβαλαν μία αυστηρή διοίκηση, θέτοντας σε περιορισμό όλους όσους αμφισβητούσαν το καθεστώς. Ο ταξίαρχος Ιωαννίδης κυβερνούσε από τα παρασκήνια και γι’ αυτό τον λόγο οι επικριτές του τον ονόμασαν ο «αόρατος δικτάτωρ». Ήταν όμως αφελής ή έκανε τραγικά λάθη λόγω πολιτικής απειρίας; Δεν γνώριζε πως παίζεται το πολιτικό παιγνίδι στο εσωτερικό, αλλά και η διεθνής εξωτερική πολιτική; Μάλλον και τα δύο αν λάβουμε υπόψη τα γεγονότα που συνέβησαν τον Ιούλιο του 1974.
Τα γεγονότα που συνέβησαν στην Κύπρο επιτελούν μία από τις μελανότερες σελίδες της συγχρόνου ιστορίας μας. Ο Ιωαννίδης θεώρησε ότι, αφού τόσο εύκολα έπεσε ο Παπαδόπουλος θα ήταν πολύ εύκολο να καθαιρεθεί με στρατιωτικό εγχείρημα και ο Μακάριος στην Κύπρο. Προφανώς και αφελώς, ίσως να έλαβε υπόψη του διαβεβαιώσεις από μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου ότι θα τον βοήσουν στο εγχείρημα αυτό και τον έμπλεξαν σε μία περιπέτεια που οι ίδιοι είχαν σχεδιάσει, για τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή. Αφελώς πίστεψε ο Ιωαννίδης ότι, ρίχνοντας τον Μακάρια θα ήταν πλέον εύκολη η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και η ιστορία θα τον έγραφε με χρυσά γράμματα. Δυστυχώς για τον ελληνισμό έπεσε στην παγίδα που του είχαν στήσει οι σύμμαχοι μας, όπου με εξουδετερωμένο τον Μακάριο η επιρροή τους στην Κύπρο θα ήταν δεδομένη αφού δεν θα υπήρχε ο “Κάστρο της Μεσογείου”.
Ο Μακάριος τους κάλεσε
Δεν γνωρίζουμε βέβαια τι θα είχε συμβεί εάν ο Μακάριος είχε φονευθεί κατά την διάρκεια του βομβαρδισμού από τανκς του Προεδρικού Μεγάρου. Η περιπετειώδης διάσωση του και τα γεγονότα που ακολούθησαν μέχρι την φυγή του από το νησί, ακόμη και σήμερα δεν έχουν διευκρινιστεί πλήρως. Εξακολουθούν και παραμένουν μυστήριο. Μήπως διεσώθη προκειμένου να μεταβεί στον ΟΗΕ και από το εκεί βήμα, να καλέσει τους Τούρκους να επέμβουν ως εγγυήτρια δύναμη, προκειμένου να αποκατασταθεί η διασαλευθείσα πολιτική τάξη; Είναι ένα ερώτημα.
Πάντως όλοι ομολογούν ότι, αυτός κάλεσε τους Τούρκους στην Κύπρο. Η ευκαιρία που περίμεναν από χρόνια τους ήλθε σαν ώριμο φρούτο. Πριν επέμβουν κάλεσαν το Ηνωμένο Βασίλειο να συμμετάσχει σε αυτή την ενέργεια. Η Αγγλία δεν εδέχθη και αποφασίζουν να επέμβουν μόνοι τους, επικαλούμενοι το δικαίωμα που της παρείχαν οι συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Οι συνθήκες που προδοτικά είχαν υπογράψει Καραμανλής, Αβέρωφ, Μακάριος, αφού από το πουθενά η Τουρκία γινόταν εγγυήτρια δύναμη. Και φυσικά το παλαιό σχέδιο τους, η απόβαση δηλαδή στην Κύπρο, έγινε και με τις ευλογίες των Αμερικάνων οι οποίοι είχαν παγιδεύσει τον ταξίαρχο Ιωαννίδη στα σκοτεινά σχέδια τους.
Η θυσία των Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων μαχητών
Από την άλλη πλευρά το νησί της Αφροδίτης ήταν σχεδόν ανοχύρωτο. Η άμυνα του ήταν πολύ περιορισμένη. Η Κύπρος, τη μόνη ελπίδα που διατηρούσε για την απόκρουση των εισβολέων, ήταν η βοήθεια από την Ελλάδα. Όμως η βοήθεια αυτή μετά από προδοσίες, αντιφάσεις και λανθασμένες αποφάσεις, ακόμη και της τότε ηγεσίας των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ουδέποτε έφτασε στην Κύπρο. Ενώ ο ταξίαρχος Ιωαννίδης ήθελε πόλεμο, ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων και οι επιτελείς του αρνήθηκαν να σώσουν την Κύπρο πολεμώντας. Κάλεσαν τους παλαιο-πολιτικούς να σώσουν τους ίδιους, και την δύσκολη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί.
Ο Ταξίαρχος Ιωαννίδης είχε παραμερισθεί. Αργότερα η Δημοκρατία που ήλθε εκ Παρισίων διαπίστωσε ότι, η Κύπρος «κείται μακράν», με αποτέλεσμα το 40% τους εδάφους της από τότε να παραμένει υπό κατοχή. Οι Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί που βρέθηκαν στο νησί, μαζί με τους Ελληνοκύπριους μαχητές πολεμούν ηρωικά. Δυστυχώς θυσιάζονται δίχως αποτέλεσμα. Προσωπικά θεωρώ ότι, στην Κύπρο το 74 είχαμε τις σύγχρονες Θερμοπύλες. Με μία όμως διαφορά, εκείνοι οι πολεμιστές δεν είχαν από την πατρίδα τους αλλά και από την ιστορία, την αναγνώριση που είχε ο Λεωνίδας.
Ειλημμένη απόφαση προδοσίας
Είναι γεγονός ότι, το δολοφονικό εγχείρημα των Τούρκων κατά της Κύπρου, είχε προετοιμαστεί πολύ παλαιότερα. Ίσως αμέσως μετά τις προδοτικές συμφωνίες Λονδίνου – Ζυρίχης.
Είναι επίσης βέβαιο ότι, ο Ιωαννίδης αφελέστατα παραπλανήθηκε από ξένες μυστικές υπηρεσίες, προκειμένου με το στρατιωτικό εγχείρημα κατά του Μακαρίου να προλειανθεί το έδαφος, για να επέμβουν τούρκικες στρατιωτικές δυνάμεις. Δυστυχώς για τον Ελληνισμό η διχοτόμηση της Κύπρου υπήρξε ακόμη μία μεγάλη εθνική καταστροφή.
Νίκος Παπαγεωργίου
