Σαν σήμερα το 1974, έλαβε χώρα νικηφόρα αερομαχία Ελληνικού ζεύγους αναχαιτήσεως τής Πολεμικής μας Αεροπορίας εναντίον τουρκικών, που «θάφτηκε», και μάλιστα ουδέποτε οι ήρωες πιλότοι μας, Υποσμηναγός Γιάννης Δινόπουλος και Ανθυποσμηναγός Θωμάς Σκαμπαρδώνης πήραν έστω κάποια ηθική ανταμοιβή.
Στην αερομαχία, το τουρκικό ζευγάρι που παραβίαζε το εναέριο χώρο μας, επιτέθηκε πρώτο με πυραύλους, νομίζοντας ότι ο Έλληνας πιλότος Σκαμπαρδώνης ήταν μόνος. Η επίθεσή τους αστόχησε χάρις στούς εξαιρετικούς ελιγμούς με πολλά G τού πιλότου μας, και τότε πέρασε στην αντεπίθεση ο Γιάννης Δινόπουλος που πετούσε σε μεγαλύτερο ύψος. Ο πρώτος του πύραυλος αστόχησε, όχι όμως και ο δεύτερος. Κατέρριψε το ένα τούρκικο μαχητικό, ενώ ο πιλότος τού δεύτερου, από τον πανικό του να φύγει, πήρε λανθασμένη πορεία, με αποτέλεσμα να τού τελειώσουν τα καύσιμα και να πραγματοποιήσει αναγκαστική προσγείωση ή προσθαλάσσωση, από την οποία τραυματίσθηκε σοβαρά, για να καταλήξει λίγο αργότερα στο τούρκικο νοσοκομείο που διακομίσθηκε.
Το περιστατικό αποσιωπήθηκε, από τις Ελληνικές αρχές, ενώ στο αντίποδα, η τούρκικη προπαγάνδα διέδιδε ότι καταρρίφθηκαν Ελληνικά αεροσκάφη.
Η αναγνώριση τού στόχου στα F-5 γινόταν οπτικά διότι δεν είχαν ραντάρ. Όταν γινόταν η αναγνώριση τού στόχου, ο πιλότος γυρνούσε τούς διακόπτες επιλογής στον πίνακα οπλισμού σε θέση ΟΝ (ή ΑRΜ), επιλέγοντας πολυβόλα ή πυραύλους. O εγκλωβισμός τού στόχου επιτυγχανόταν όταν μετά το γύρισμα τού διακόπτη επιλογής των πυραύλων, οι κεφαλές τους ψύχονταν και ερχόμενες σε επαφή με το ρεύμα καυσαερίων του εχθρικού αεροσκάφους, έδιναν ένα οξύ ηχητικό σήμα που γινόταν ασθενέστερο όταν το ρεύμα των καυσαερίων χανόταν, και φυσικά ισχυρότερο όταν βρισκόταν στο κέντρο του. Τότε ο πιλότος ήταν έτοιμος για βολή. Την απόσταση τού στόχου την καθόριζε «με το μάτι», μέσα όμως από το σκοπευτικό τού αεροσκάφους.
