Η ελληνική ομογένεια δε θα ψηφίσει στις επερχόμενες εκλογές. Μα γιατί; Η ομογένεια που μας στηρίζει με εράνους και λόμπι δεν ενδιαφέρεται να ψηφίσει; Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δε τους έδωσε δικαίωμα ψήφου; (διευκόλυνση είναι ο κανονικός όρος. Πάντα είχαν και θα έχουν δικαίωμα).
Ας πάμε λίγους μήνες πίσω, στις εκλογές της Ιταλίας. Η φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το άρθρο είναι το πακέτο που λαμβάνουν οι Ιταλοί ομογενείς που ζουν στο εξωτερικό και επιθυμούν να ψηφίσουν. 8 αντικείμενα εκ των οποίων μία μόλις σελίδα οδηγιών και δύο φακέλους, έναν για το ταχυδρομείο και έναν για τη κάλπη. Αδιάβλητο σύστημα, εξασφαλισμένο με αριθμημένους φακέλους, κωδικό που διαγράφεται κλπ. Ανάλογα συστήματα εφαρμόζουν οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και δεκάδες άλλες χώρες.
Αντίθετα το σύστημα που επέλεξε η ελληνική κυβέρνηση περιλαμβάνει 71(!) σελίδες οδηγιών για εγγραφή του ομογενή στο πιο κοντινό του προξενείο και πληθώρα εγγράφων όπως απολυτήριο Λυκείου! Εν συνεχεία ο ομογενής θα πρέπει να ταξιδέψει εκατοντάδες χιλιόμετρα πολλές φορές για να ψηφίσει αφού οι αποστάσεις σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Αυστραλία και ο Καναδάς είναι τεράστιες και τα προξενεία λιγοστά.
Όταν ο ομογενής ξεπεράσει το γραφειοκρατικό εμπόδιο και ταξιδέψει ίσως επί πολλές ώρες, θα διαπιστώσει ότι η ψήφος του δεν έχει τη ίδια αξία με αυτού που ψηφίζει στην Ελλάδα διότι λείπει ο σταυρός προτίμησης! Αυτό συμβαίνει επειδή δεν ψηφίζει σε συγκεκριμένη εκλογική περιφέρεια. Η ψήφος του μετράει μόνο για το ποιο κόμμα θα βγει πρώτο και ποιο θα μπει στη Βουλή. Όχι όμως και ποιος συγκεκριμένος βουλευτής θα τον εκπροσωπεί.
Για αυτούς τους λόγους λοιπόν από τα εκατομμύρια των Ελλήνων ανά των κόσμο, είναι βέβαιο πως λίγες μόνο χιλιάδες θα ψηφίσουν. Η αριστερά θα πανηγυρίζει για τη μικρή συμμετοχή των ομογενών, θα διατυμπανίζει την «αδιαφορία» τους και θα ζητάει ψήφο για τους λαθραίους κατοίκους της Ελλάδας «που ενδιαφέρονται πιο πολύ για τη χώρα αφού θέλουν να ζήσουν σε αυτή».
Ο κ. Μητσοτάκης αναγνώρισε κατά τη ψήφιση αυτού του νόμου τα μειονεκτήματά του, επιθυμούσε όμως να υπάρχει «ευρεία συναίνεση» και ενέδωσε στις απαιτήσεις των αριστερών κομμάτων. Γιατί; Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε μήπως την «ευρεία συναίνεση» ψηφίζοντας με 153 βουλευτές την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών που παρέδωσε τη Μακεδονία στους Σλαύους; Οποιαδήποτε κυβέρνηση επιλέγει ποτέ «ευρεία συναίνεση» για οποιοδήποτε νομοσχέδιο;
Μήπως όμως η Νέα Δημοκρατία και τα άλλα κόμματα στην πραγματικότητα δεν επιθυμούσαν τη ψήφο των ομογενών; Μήπως ψήφισαν ένα νόμο για να λέμε ότι το κάναμε αλλά επί της ουσίας θέλαμε να απομακρύνουμε τους ομογενείς; Η ψήφος τους ως επί τω πλείστων θα ήταν ανεξάρτητη από ρουσφέτια και οικονομικά συμφέροντα και με βάση την ιδεολογία τους και ότι πίστευαν ότι είναι καλό για τη πατρίδα. Το παλιό σύστημα δεκαετιών με τις «καραβιές» ομογενών κομματικών μελών που έρχονταν με τα αεροπλάνα (ειδικά με αυτά της κρατικής Ολυμπιακής) ευνοούσε το υπάρχον κομματικό σύστημα καλύτερα.
Αντί όμως να αποθαρρύνει και να απομακρύνει τους Έλληνες του εξωτερικού, η ψήφος των ομογενών θα μπορούσε να γίνει ένα εργαλείο που φέρνει το έθνος πιο κοντά. Δίνοντας στους Έλληνες την αίσθηση ότι όλοι μαζί αποφασίζουμε όπου κι αν είμαστε. Πρέπει να σκεφτόμαστε σαν έθνος, όχι σα κράτος. Ειδικά σε καιρούς δημογραφικής παρακμής δε περισσεύει κανείς. Όχι να θυμόμαστε ότι είμαστε ένα έθνος και να ζητάμε λεφτά μέσω των ελληνικών εκκλησιών του εξωτερικού μόνο όταν γίνεται σεισμός ή καταστροφή στην Ελλάδα ή όταν χρειάζεται η βοήθεια του ελληνικού λόμπι στις ΗΠΑ.
Αν υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων για τους οποίους πρέπει όχι μόνο να διευκολύνεται αλλά να επιδιώκεται από το κράτος η παροχή ελληνικής υπηκοότητας και πολιτικών δικαιωμάτων είναι οι ελληνικής καταγωγής κάτοικοι του εξωτερικού. Όπως πράττει το κράτος του Ισραήλ για να ενισχυθεί και δημογραφικώς μέσα στην αραβική θάλασσα στην οποία προσπαθεί να επιβιώσει. Στην Ελλάδα οι Έλληνες φθίνουν αριθμητικώς. Στο εξωτερικό όμως υπάρχουν εκατομμύρια που αγαπούν την Ελλάδα και με μεγαλύτερη ανιδιοτέλεια. Με την υπογεννητικότητά μας, δε περισσεύει πλέον ούτε ένας Έλληνας να αποκόπτεται από τον ελληνισμό.
Γιώργος Μανωλόπουλος
