Ο σκύλος στην εποχή των αρχαίων μας προγόνων κατείχε περίοπτη θέση. Η Ελληνική μυθολογία αναφέρει ότι ο κύν (σκύλος) είναι δημιούργημα του θεού Ήφαιστου. Ο θεός Απόλλων εξημέρωσε τον σκύλο και τον δώρισε στην αδερφή του Θεά Άρτεμις , για να την συντροφεύει στο κυνήγι (κύναν άγω).
Ένας άλλος μύθος αναφέρει τον σκύλο Κέρβερο , ο οποίος φύλαγε τον Άδη. Ο σκύλος αυτός με τα 3 κεφάλια, νικήθηκε από τον Ηρακλή (12ος άθλος) και τον παρουσίασε στον Ευρυσθέα. Ο εγγονός του Αχιλλέα , Μολοσσός, έκλεψε τον Κέρβερο και αναπαρήγαγε τον σκύλο.
Δύο σκυλιά συντρόφευαν και τον πιο διάσημο κυνηγό της Ελληνικής Μυθολογίας , Ωρίωνα.
Εδώ και 3000 χρόνια , στα έπη του Ομήρου γίνεται πολύς λόγος για το σκύλο και τις ικανότητές του. Παρουσιάζεται από τον ποιητή ως ένα ζώο πιστό και υπάκουο στον αφέντη του. Τον ακολουθεί στη δουλειά, τον συντρέχει στο κυνήγι, του είναι φύλακας και προστάτης της ζωής και της περιουσίας του. Συνοδεύει τον κύριό του τιμητικά στις διάφορες δημόσιες εμφανίσεις του, αν είναι δημόσιο πρόσωπο. Ζει κοντά στον άνθρωπο μαζί με τον άνθρωπο. Είναι το πιο συμπαθές κατοικίδιο ζώο αλλά και το πιο πιστό στον άνθρωπο.
Ο Όμηρος κάνει μια συγκινητική περιγραφή του πιστού σκύλου του Οδυσσέα Άργου. Παρά την πολυετή απουσία του αφεντικού του, ο Άργος αναγνώρισε τον Οδυσσέα , αν και μεταμφιεσμένος σα ζητιάνος και αμέσως μετά πέθανε. Σύμβολο αιώνιας πίστης και αφοσίωσης. Άργος στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει γρήγορος και αποτελεί την αντίθετη έννοια του επιθέτου αργός.
Ο Όμηρος επίσης μιλάει για τα υπέροχα κυνηγόσκυλα του γιού του Οδυσσέα, του Τηλέμαχου, ο οποίος τα έπαιρνε μαζί του ακόμα και στις συνελεύσεις και είχαν συμβολική και τιμητική θέση δίπλα στον αφέντη τους, τον οποίο προστάτευαν και αγαπούσαν. Ήταν πεντακάθαρα και με λαμπερό τρίχωμα και διαβάζουμε επίσης ότι οι άνθρωποι της εποχής εκείνης, περιποιούνταν και φρόντιζαν την υγιεινή του σκύλου τους και τους έβαζαν μάλιστα και ένα αρωματικό υγρό που παρασκεύαζαν μόνοι τους για να διώχνουν τα τσιμπούρια.
Ο Αριστοτέλης στο έργο του ’’περι ζώων ιστορία’’ κάνει την πρώτη επιστημονική προσέγγιση για τον σκύλο. Μια λεπτομερής μελέτη γύρω από τα είδη και την φύση των σκύλων, η οποία δείχνει την βαρύτητα που είχαν οι πρόγονοί μας στον τετράποδο φίλο τους. Αναφορές επίσης για τον σκύλο βρίσκουμε στον Πίνδαρο, τον Ξενοφώντα και τον Αρριανό διαβάζοντας συμβουλές για την σωστή ανατροφή τους.
Ο μέγιστος των Ελλήνων , Αλέξανδρος ήταν κυνόφιλος. Μαθητής του Αριστοτέλη , ο Μέγας Αλέξανδρος από μικρή ηλικία είχε μια θηλυκή σκυλίτσα όσο ήταν στην Πέλλα και αργότερα αγόρασε έναν αρσενικό σκύλο (Ινδικός Κύων) ονόματι Περίττα. Ο πιστός αυτός σκύλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, συνόδευε τον βασιλιά στις μάχες και στην μνήμη του ίδρυσε μια πόλη στην Ινδία με το όνομα του σκύλου του Περίττα. Ήταν ο σκύλος που δάγκωσε τον ελέφαντα που επιτέθηκε στον Μ. Αλέξανδρο , βοηθώντας έτσι τον βασιλιά στην μάχη εναντίον των Περσών και του Δαρείου του 3ου Ο Μέγας Αλέξανδρος άλλωστε θέσπισε και νόμο για τη προστασία των ζώων.
Ο σκύλος υπήρχε στην καθημερινή ζωή των Αρχαίων Ελλήνων. Ο γνωστός σε όλους φιλόσοφος Διογένης, είχε συντροφιά του έναν σκύλο. Οι φιλόσοφοι που γύριζαν στους δρόμους, ζούσαν σε πιθάρια ή βράχους και μιμούνταν την ζωή των σκύλων (Κυνικοί φιλόσοφοι).
Το πόσο σημαντικός ήταν ο σκύλος για τους Αρχαίους Έλληνες , μας το δείχνει το γεγονός ότι τον τοποθέτησαν ακόμα και στο σύμπαν, αστερισμός του κυνός. Ο Μέγας Κύων είναι αστερισμός που σημειώθηκε πρώτη φορά στην αρχαιότητα από τον Πτολεμαίο. Λέγεται ότι αναπαριστά έναν από τους σκύλους που ακολουθούν τον κυνηγό Ωρίωνα.
Υπάρχουν επίσης μαρτυρίες από αρχαίους ιστορικούς όπως τον Αιλιανό και Πολυδεύκη που αναφέρονταν σε ταφές σκύλων ή σε σκύλους που ακολούθησαν τα αφεντικά τους στον τάφο μη θέλοντας να τους αποχωριστούν.
Μάλιστα ο Αιλιανός γράφει ότι όταν πέθανε ο κωμικός Εύπολις στην Αίγινα, ο σκύλος του δεν ήθελε να τον αποχωριστεί και πέθανε πάνω στο τάφο του. Η θέση αυτή ονομάστηκε Κυνός Σήμα!
