γράφει ο Mιχάλης Τάντης
Γεννημένος στις αρχές της δεκαετίας του 1980, δεν έχω αναμνήσεις από τις Ελληνοτουρκικές κρίσεις εκείνης της εποχής. Όμως οι αναμνήσεις της κρίσης των Ιμίων είναι έντονες. Αναμνήσεις που ανασύρονται καθώς μερίδα ΜΜΕ κάνουν λόγο για πολύ μεγάλη ένταση (πάλι) μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Εξώφυλλα εφημερίδων να κάνουν λόγο για πλήρη διπλωματικό πόλεμο, άλλα μιλούν ξεκάθαρα για πόλεμο.
Η φράση «θερμό επεισόδιο» είναι καθημερινή εδώ και αρκετό καιρό.
Δεν είναι η πρώτη φορά που λένε ότι ένας πόλεμος με τους Τούρκους είναι κοντά. Χρειάζεται όμως ψυχραιμία, ειδικά σε εμάς τους εθνικιστές.
Η κριτική και ψύχραιμη σκέψη, την οποία κατά καιρούς αναφέρουμε ότι μας διαφοροποιεί από τους άλλους, είναι απαραίτητη.
Όσοι ασχολούμαστε με το διαδίκτυο, βλέπουμε και η αίσθηση δεν είναι ευχάριστη. Άνθρωποι που θέλουν να ανήκουν στον πατριωτικό χώρο, γεμίζουν με φωτογραφίες των νεκρών Ηρώων των Ιμίων, του Ηλιάκη, της κατεστραμμένης Σμύρνης, της Αγίας Σοφίας.
Η ιστορία χρειάζεται, η διάθεση για αγώνα είναι απαραίτητη αλλά και η σύνεση δεν πρέπει να λείπει.
Το «ποθούμενο» δεν το αρνούμαστε, αλλά πρέπει να ξέρουμε και που βρισκόμαστε. Δεν μπορεί να γίνεται λόγος για την Ιωνία όταν τα νησιά του Αιγαίου είναι γεμάτα από εισαγόμενους. Δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι θα πάρουμε την Πόλη, ενώ έχουμε χάσει την Αθήνα.
Δεν είναι ηττοπάθεια, είναι αξιολόγηση της ισχύουσας κατάστασης.
Το όραμα είναι όραμα όταν δεν ξεχνάμε την πραγματικότητα. Όταν το όραμα δεν βασίζεται πουθενά, είναι ουτοπία.
Η στάση της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι η γνωστή στάση του κατευνασμού.
Στο «casus belli» των τούρκων, δεν έχει δοθεί ως απάντηση (έστω για τα μάτια του κόσμου) ένα «Μολών Λαβέ».
Είναι λίγοι εκείνοι που ειλικρινώς διαφωνούν ότι η Τουρκία δεν έπαψε ποτέ να είναι ο μεγάλος μας εχθρός.
Εχθρός και όχι αντίπαλος. Να μη φοβόμαστε τις λέξεις. Αν σε κάποια δημοσκόπηση ρωτούσαν απλούς συμπολίτες μας, εναντίον ποιου πιστεύουν ότι θα γίνει ο επόμενος πόλεμος, ελάχιστοι δεν θα προσανατόλιζαν την απάντησή τους προς την Ανατολή.
Μια νέα Ελληνοτουρκική σύρραξη ίσως να αποτελεί μια σαφή εκκρεμότητα. Με το μυαλό στα κεφάλια μας και όχι στα ουράνια θα έχουμε έναν πολλαπλασιαστή ισχύος, γιατί ανεξαρτήτως των οπλικών συστημάτων, ο στρατιώτης είναι ο πυρήνας του πολέμου.
Ο σκοπός μπορεί να είναι υψηλός και σπουδαίος μπορεί να σκεφτεί κάποιο μυαλό, αλλά η ανωριμότητα δεν συγχωρείται πολλές φορές.
Εμείς, ως εκείνοι που πρεσβεύουμε την ιστορική σπονδύλωση, ως εκείνοι που γνωρίζουμε τις νίκες αλλά και τις ήττες μας, ως εκείνοι που δεν ξεχνάμε, έχουμε χρέος ιερό.
Το χρέος μας δεν είναι ιερό μόνο επειδή αντιλαμβανόμαστε τη σπουδαιότητα μιας πιθανής πολεμικής εμπλοκής. Είναι ιερό γιατί εμείς σεβόμαστε τους νεκρούς που είναι θαμμένοι στα ιερά μας χώματα. Οι νεκροί του έθνους, ο οποίοι είναι περισσότεροι από τους ζωντανούς του, αυτοί είναι που μας εμπνέουν, χαλυβδώνουν και μας εντέλουν να μη διστάσουμε.
Εν κατακλείδι, καλά τα οράματα, καλές οι προφητείες, καλές οι παραδόσεις, αλλά πάνω από όλα είναι το καθήκον. Το καθήκον κάθε εθνικιστή είναι,ι να δώσει τα πάντα όταν αυτό απαιτηθεί. Αυτή είναι η εντολή που έχουμε, αυτή την εντολή θα εκτελέσουμε.
