Σουλιώτης οπλαρχηγός, γιος του Βέικου Ζορμπά, από το όνομα του οποίου πήρε το επίθετό του. Υπήρξε συμπολεμιστής του Μάρκου Μπότσαρη και του Κίτσου Τζαβέλα. Για τα παιδικά του χρόνια δεν υπάρχουν επαρκείς και σαφείς πληροφορίες. Όταν το 1803 ο Αλή πασάς κυρίεψε το Σούλι, πολλοί Σουλιώτες βρήκαν καταφύγιο στην Κέρκυρα. Εκεί ο Βέικος υπηρέτησε στα γαλλικά και στα αγγλικά στρατιωτικά σώματα και όταν ο πατέρας του απεβίωσε, έγινε αρχηγός της οικογένειας των Ζορμπαίων.
Η Συμμετοχή του στον Αγώνα
Το 1820 ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ έπεισε τους Σουλιώτες που είχαν καταφύγει στα Επτάνησα πως αν ενώσουν τις δυνάμεις τους μαζί του εναντίον του Αλή πασά, θα μπορούσαν να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη τους. Αρχικά οι Σουλιώτες δέχθηκαν. Όταν όμως ζήτησαν από τον Ισμαήλ Πασόμπεη (αρχηγό της εκστρατείας εναντίον του Αλή πασά) να διώξει τους Λιάπηδες που είχαν αρπάξει τα σπίτια τους και να εγκατασταθούν στο Σούλι, αυτός αρνήθηκε. Τότε, οι Σουλιώτες αντιλαμβανόμενοι τον εμπαιγμό του Σουλτάνου, σύναψαν συνθήκη με τον πασά των Ιωαννίνων. Τις διαπραγματεύσεις αυτές διηύθυνε ο Βέικος μαζί με τον Μάρκο Μπότσαρη λαμβάνοντας και πάλι ως αντάλλαγμα το Σούλι, με εξαίρεση το κάστρο της Κιάφας. Το τελευταίο αυτό κάστρο θα ερχόταν υπό τον έλεγχο των Σουλιωτών στις 15 Ιανουαρίου του 1821, με τον Βέικο να υπογράφει τη συνθήκη της παράδοσης. Η υποστήριξη των εμπειροπόλεμων Σουλιωτών υπήρξε καθοριστικής σημασίας για τη συνέχιση της αντίστασης του Αλή πασά απέναντι στα υπέρτερα σουλτανικά στρατεύματα. Δυστυχώς, το 1822 μετά τον θάνατο του Αλή πασά και την ήττα των ελληνικών και φιλελληνικών δυνάμενων στη μάχη του Πέτα (Ιούλιος 1822), οι Σουλιώτες εγκαταλείπουν για δεύτερη φορά το Σούλι και ο Βέικος μεταβαίνει στα Επτάνησα. Από εκεί, περνά ξανά στη Δυτική Ελλάδα και λαμβάνει μέρος στον Αγώνα πολεμώντας ηρωικά στη μάχη του Κεφαλόβρυσου (μάχη ευρύτερα γνωστή από τον θάνατο του Μάρκου Μπότσαρη, τον Αύγουστο του 1823) και στη μάχη της Άμπλιανης (Ιούλιος 1824). διαβάστε την συνέχεια στο λάβαρο 21
