γράφει ο Γ.Ο.Χ. Δημήτριος Κυριακίδης*
Ο Θεός υποσχέθη: «Να έχεις λοιπόν την πίστη που χρειάζεται από μέρους σου προς τον Θεό, για να λάβεις από Εμένα την ενεργητική πίστη που ξεπερνάει την ανθρώπινη δύναμη».
Οι σημερινοί πολιτικοί και το αντιχριστιανικό τους έργο
Έτσι και η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους προτού φύγει για την Ύδρα, έστειλε γράμμα (11 Νοεμβρίου 1821) προς τη Μονή Εσφιγμένου ζητώντας να παραδώσουν «τον άρχοντα και τους λοιπούς». Η Μονή Εσφιγμένου δεν πρόδωσε κανέναν, αλλά οι ελεύθεροι αναχώρησαν…
Όπως και σήμερα δεν προδίδει …διαφυλάττει με ομολογία πίστεως το Ορθόδοξο δόγμα, τους Ιερούς Κανόνες, τα λεχθέντα των αγίων οκτώ Οικουμενικών Συνόδων και δεν εξαπατά το ευλογημένο ποίμνιο του Κυρίου, Θεού, Σωτήρα και φίλο μου Ιησού Χριστού. Για την προδοσία αυτή, των υπολοίπων 19 μονών του Αγίου Όρους και της Ιεράς Κοινότητος που έκαναν εις βάρος της Εσφιγμένου, ο Έλληνας ιστορικός Δ. Κόκκινος έγραψε ότι:
«Όλα τα νερά του Αιγαίου πελάγους δεν θα μπορέσουν να ξεπλύνουν αυτή την προδοσία που έκαναν οι 19 μονές του Αγίου Όρους μαζί με την Ιερά Κοινότητα εις βάρος της Μονής Εσφιγμένου».
Ο Εμμανουήλ Παπάς αποσύρεται στο Άγιο Όρος όπου και το κρησφύγετο του λίγοι το εγνώριζαν. Άρρωστος φεύγει για την Ύδρα, πεθαίνει όμως στο ταξίδι από καρδιακή προσβολή. Οι τρεις γιοι του σκοτώθηκαν σε διάφορες μάχες του 1821.
Το όνομα του δόθηκε τιμής ένεκεν στο χωριό του Δοβίτσα.
Τότε η Ι. Μ. Εσφιγμένου αγωνίστηκε για την απελευθέρωση της Πατρίδος μας. Σήμερα, η ίδια μονή με ηγούμενο τον ισάξιο με τους παλιούς ηγουμένους της Μονής Εσφιγμένου, αρχιμανδρίτη Μεθόδιο, αγωνίζεται για την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη που την προδίδουν και πάλι όπως τότε οι σημερινοί Αγιορείτες, εκτός από τους αγωνιστές Ζηλωτές Αγιορείτες πατέρες, στο πρόσωπο του οικουμενιστή και λατινόφρονα Βαρθολομαίου, από φόβο μήπως χάσουν τα αγαθά και τα οφίκια, αλλά και τα παχυλά και βρόμικα εκατομμύρια ευρώ της αποχριστιανοποιημένης Ενωμένης Ευρώπης, που μόλυναν τα ιερά σκηνώματα καθώς και όλο το Άγιον Όρος. Αφού αυτά προέρχονται από αιρετικούς, άθεους και μισέλληνες.
Η χαμένη αίγλη του παρελθόντος
Από το 1832 εορτάζουμε και επισήμως τον αγώνα αυτόν τον μεγάλο του 1821 και πάντοτε σε ατμόσφαιρα εσωτερικής αναστάσεως και εθνικής έξαρσης. Δυστυχώς, από της τρισκατάρατης Κοινο-Βολευτικής Δημοκρατίας και εντεύθεν, το εορταστικό πνεύμα της Ελληνορθόδοξης Εθνικής Παλιγγενεσίας, έχασε την μεγαλοπρέπεια και την αρμόζουσα αίγλη του παρελθόντος. Η υποχωρητικότητα σε θέματα που έχουν σχέση με την Ορθόδοξη πίστη μας και την Πανεθνική φωνή, μέσα από το Εθνικό Τρίπτυχο «Θρησκεία-Πατρίς-Οικογένεια»προσδίδει τον χαρακτηρισμό του εφησυχασμού.
Τα σχολεία μας και τα πανεπιστήμια μας έχουν μετατραπεί σε χώρους αθεΐας, αναρχίας και γραικυλισμού και παντού είναι διάχυτη μία ατμόσφαιρα εκφοβισμού του Δόγματος « Σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω».
Οι εθνικές επέτειοι με τις σχολικές και στρατιωτικές παρελάσεις σταδιακά υποβαθμίστηκαν, από τους τριακόσιους εθνοπατέρες των Ελλήνων και εκπροσώπων της Βουλής του αντίχριστου. Η αυταπάρνηση, αυτοθυσία και η αποφασιστικότητα, ακόμη και τα ονόματα των Ελληνορθοδόξων αγωνιστών του 21’ που ήταν καθοριστικά για την απελευθέρωση του Γένους έχουν λησμονηθεί από την μαθητική και σπουδάζουσα νεολαία.
Όσο για τους εκλεγμένους από τον λαό εκπροσώπους της παγκάκιστης Βουλής των Ελλήνων, υπουργούς και υπουργίνες, απαγορεύουν την προσευχή στα σχολεία, κατεβάζουν τις άγιες εικόνες του Χριστού και της Παναγίας μας και όλων των αγίων, αλλά και ηρώων του 21’ που σέβεται και τιμά η Ορθόδοξη Ανατολική Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και το Έθνος των Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών. Ενώ το να καίνε τη σημαία, να πυρπολούν τα φυλάκια με την φρουρά Ευζώνων εις το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, τα περιπολικά και κάθε είδους όχημα της Ελληνορθόδοξης Αστυνομίας δεν αποτελεί μόνο σύνηθες φαινόμενο, αλλά αναγκαίο γενικό πρόσταγμα της οποιασδήποτε αναρχοφοιτητικής σύγκρουσης με τις Αστυνομικές Δυνάμεις Καταστολής. Λογικό λοιπόν, «η ατιμωρησία να δημιουργεί την ασυδοσία».
*Ο άνθρωπος του Θεού και του Σπαθιού
