Η Ελλάδα είναι μια χώρα, στην οποία δεν βαριέσαι ποτέ, αρκεί να μην μπεις στη διαδικασία να ασχοληθείς με τον σχολιασμό της επικαιρότητας.Από το προηγούμενο φύλλο του Ελεύθερου Κόσμου δεν έχουν αλλάξει και πολλά, εκτός από το 4ο μνημόνιο που είναι πλέον γεγονός. Ένα μνημόνιο που υπήρχε στη ζωή μας ως σίγουρη εξέλιξη, τώρα πλέον αποτελεί και πραγματικότητα για το κράτος.
Το κράτος
Η νομική – πολιτική ενσάρκωση του Έθνους, δεν ξέρει να κάνει τίποτα άλλο παρά να κλαίει πάνω από το πτώμα εκείνου που το ίδιο δολοφόνησε και με τα βρεγμένα του μάτια θέλει να μας πείσει, ότι θα είναι αυτό το ίδιο που θα τιμωρήσει τον δολοφόνο. Ένα κράτος που, αν και πηγάζει όπως μας λένε από τους πολίτες, έχει χάσει την οποιαδήποτε επαφή του με τη κοινωνία. Τι είναι ένα κράτος, όταν δεν υπηρετεί τους πολίτες του; Όταν δεν σέβεται τους πολίτες του; Όταν στρέφεται εναντίον των πολιτών του; Ρητορικό ασφαλώς το ερώτημα. Από την άλλη, τι πολίτες είναι εκείνοι, που το μόνο που κάνουν είναι να αποτελούν τον βηματοδότη για να κρατηθεί στη ζωή ένα τέτοιο κράτος;
“Ό, τι είναι η πηγή είναι και το νερό” είχε πει εκείνος ο απίθανος ο πρώην υπουργός Ρέππας σε τηλεοπτική του συνέντευξη πριν αρκετά χρόνια. Σε ελεύθερη μετάφραση: “Αν είμαστε εμείς σάπιοι, οι πολίτες είστε η πηγή της σαπίλας.” Ο κάθε ψηφοφόρος, κατά την εκτέλεση των εκλογικών του καθηκόντων, βρίσκεται ανάμεσα σε μπλε κουρτίνες, φακέλους και ψηφοδέλτια. Είναι η στιγμή που είναι μόνος του, εκείνος και οι επιλογές του. Εκείνος και το ρουσφέτι του, σε πολλές περιπτώσεις για να είμαστε σαφείς. Ο Πλάτων θεωρούσε βασική προϋπόθεση μιας Πολιτείας τη διάρκειά της.Στις μέρες μας, το κράτος ψηφίζει το ένα μνημόνιο μέχρι να χρειαστεί να ψηφιστεί το επόμενο. Στον αντίποδα οι πολίτες ψηφίζουν για μια τετραετή κυβερνητική θητεία ή για μια εξάμηνη σύμβαση στο δημόσιο.
Από πολίτες γίναμε μάζα
Διάρκεια; Μάλλον σε ημερομηνίες λήξης αναφερόμαστε. Η μεταπολιτευτική γαλούχηση περί “πλειοψηφίας” έχει προβλεφθεί συνταγματικά να πηγαίνει περίπατο, όταν η πλειοψηφία δεν βγαίνει από τις κάλπες. Η διοίκηση του κράτους από μια πλειοψηφούσα μειοψηφία έχει προβλεφθεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ο μανδύας της συνταγματικής νομιμότητας μπορεί να καλύψει πολλά, πάρα πολλά!
Τι γίνεται όμως με τον κορμό του Έθνους; Ένας ενεργός και υγιής πολίτης αντιλαμβάνεται τις υποχρεώσεις του προς το κράτος και απαιτεί από αυτό.
Στους καιρούς μας, ο πολίτης νιώθει ότι το μόνο που πρέπει να διεκδικήσει είναι το δικαίωμα να κάνει το οτιδήποτε. Αδιαφορεί αν δύναται να το κάνει, του αρκεί να έχει το δικαίωμα να το κάνει. Καμία αξίωση, καμία απαίτηση. Αυτή η αδιαφορία είναι ολοκληρωτική, καθώς και από τον εαυτό του δεν ζητεί τίποτα. Τι να απαιτήσει κάποιος από ένα κράτος τη στιγμή που δεν απαιτεί το παραμικρό από τον εαυτό του; Χρειάζεται κάποια δικαιολογία ένα κράτος για να μη προσφέρει κάτι; Νόμοι, λογύδρια και προπαγάνδα χαρίζουν τη ψευδαίσθηση της ελευθερίας και του δικαιώματος.
Ελεύθερος όμως είναι εκείνος που μπορεί κι όχι απλώς αυτός που δικαιούται. Τα προηγούμενα χρόνια, η ευχάριστη κατάσταση της κατανάλωσης, των καθημερινών έξοδων και εξόδων ήταν εκείνα που χαρακτήριζαν τον δημόσιο βίο της χώρας μας. Αυτό ίσχυε για όλους; Ασφαλώς και όχι!
Η τύφλωση ήταν πλήρης, καθώς το μόνο που έβλεπε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών ήταν το πώς θα βγάλει λεφτά, για να τα ξοδέψει σε καταστήματα ένδυσης, ακριβά αυτοκίνητα ή σε κάποια πίστα. Τώρα που λεφτά “δεν υπάρχουν”, το νέο όπιο έχει αναλάβει δράση. Το όπιο της ελευθερίας, που είναι και δωρεάν. Είπαμε: απαιτήσεις δεν υπάρχουν, μόνο δικαιώματα. Το μεταπολιτευτικό καθεστώς προετοίμασε το έδαφος για την αριστερά, η οποία με τη σειρά της κάνει αυτό που ξέρει να κάνει: Να αποτινάσσει ό,τι εθνικό και ωφέλιμο για μια υγιή κοινωνία. Δεν υπάρχουν θρησκείες, δεν υπάρχουν Έθνη, δεν υπάρχουν φύλα, δεν υπάρχουν σύνορα.
Τότε τι υπάρχει; Ένας εσμός ασύδοτων ανθρώπων, που αποτελεί την ανθρωπότητα; Είναι λογικό, όταν δεν πιστεύεις στην αξιοκρατία, στην αξιολόγηση και στην αξία να σε ενοχλούν όλα αυτά που “βάζουν δύσκολα”.
Η ευκολία αρέσει σε πολλούς και ηχεί και πολύ ωραία στα αυτιά μιας μάζας πλέον και όχι ενός συνόλου πολιτών.
Μη ξεχνάμε, ότι και ο Οδυσσέας γοητεύτηκε από τις Σειρήνες, αλλά ήταν οι ναύτες του με τα βουλωμένα τους αυτιά που συνέχισαν να απομακρύνουν το καράβι του.
Οι Σειρήνες πλέον δεν τραγουδούν μελωδικά. Μας λένε ότι πρέπει να απεργούμε, αντί να μας λένε ότι χρειάζεται δουλειά για έρθει η πρόοδος. Μας λένε ότι μόνο όταν κάνουμε το δικό μας θα έρθει το καλό για τη κοινωνία. Μας λένε, ότι χάνοντας τον χαρακτήρα μας θα είμαστε φίλοι με όλους, ακόμη κι όταν άλλοι δεν κάνουν το ίδιο. Τα σκουλήκια τρέφονται όσο υπάρχει το σάπιο μήλο και το μήλο κάποτε θα τελειώσει. Τότε θα έρθει πάλι η στιγμή, που κάποιοι με βουλωμένα αυτιά θα “τραβήξουν κουπί”, ώστε η Ιθάκη να μην είναι όνειρο, αλλά προορισμός!
